«Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα.. τουλάχιστον τα κουνούπια του δυτικού Νείλου..θα τρώνε σπιτικό φαγητό!!!». Αυτή η ανάρτηση που έκανε “copy paste” στο twitter της, η πρωταθλήτρια του τριπλούν Βούλα Παπαχρήστου, είναι απλώς μια χαζομάρα. Το να συζητήσουμε αν τα νέα παιδιά έχουν μια έφεση σε τέτοιες χαζομάρες είναι θεμιτό. Το να γίνει όμως παγκόσμιο θέμα αποδεικνύει πως έχουμε έναν μοναδικό τρόπο να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.
Φαντάζομαι πως ούτε το BBC, ούτε το Reuters, παρακολουθούσαν τον λογαριασμό στο twitter της Βούλας Παπαχρήστου. Το θέμα έγινε μεγάλο από σκοπιμότητες και φθόνο «made in Greece». Προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τις γνωστές δηλώσεις περί «Τιτανικού» του Παπακωνσταντίνου και περί «της πιο διεφθαρμένης χώρας στον κόσμο» του Παπανδρέου. Είναι πολύ λογικό λοιπόν κάθε φορά, όταν βγαίνουμε εμείς οι ίδιοι και λέμε τα χειρότερα για τον εαυτό μας, να ακολουθούν εν χορώ και όλοι οι άλλοι. Το αποτέλεσμα το έχουμε δει. Ενοχική στάση και εθνική ζημιά.
Δεν ξέρω πόσες πιθανότητες έχουμε να ακούσουμε τον εθνικό ύμνο μας στο Λονδίνο και πόσα μετάλλια μπορούμε να συγκεντρώσουμε ως χώρα. Πιστεύω όμως πως το να αποκλείσεις ένα μέλος της ελληνικής αποστολής για μια χαζομάρα, προδίδει ακριβώς αυτή την ενοχική στάση που μας κάνει ζημιά και οδηγεί σε απώλειες. Είναι η ενοχική στάση που δεν μας επιτρέπει να διαπραγματευτούμε τίποτα. Είναι το σκύψιμο του κεφαλιού ως ανακλαστικός αυτοματισμός, αμέσως μόλις κάτι «στραβώσει». Τείνει αυτή η ενοχική στάση να γίνει εθνικό χαρακτηριστικό, είτε αφορά την υστερία της Μέρκελ, είτε αφορά την υστερία της «πολιτικής ορθότητας».
«Ουαι υμιν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές» είναι η ουσία της απάντησης αλλά το ζητούμενο είναι ο σωστός τρόπος να το πεις. Αυτή είναι μια δύσκολη επικοινωνιακή δουλειά – κι αυτό το λέω ως επαγγελματίας – την οποία ωστόσο μέχρι σήμερα η ελληνική πολιτική ηγεσία είτε δεν της έχει δώσει τη σημασία που πρέπει, είτε την έδωσε σε λάθος ανθρώπους και δεν υπήρξε απολύτως κανένα αποτέλεσμα.
Σε κάθε περίπτωση, τα ανθρωπιστικά ιδεώδη του Ολυμπισμού δεν διακυβεύονται σε μια σαχλαμάρα του twitter. Διότι, για παράδειγμα ποια ανθρωπιστικά ιδεώδη υπηρετεί ο εν εξελίξει οικονομικός στραγγαλισμός του ευρωπαϊκού νότου; Είναι ή δεν είναι ρατσιστικής έμπνευσης ο χαρακτηρισμός P.I.G.S για την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία; Πόσο «υψηλά ιδεώδη» εμπεριέχουν οι καθημερινές δηλώσεις του κ. Ρέσλερ με τις οποίες χτυπά κάτω από τη μέση την Ελλάδα αλλά και εκτοξεύει τα επιτόκια δανεισμού για Ιταλία και Ισπανία; Και εν πάση περιπτώσει ποιοί είναι αυτοί που χύνουν κάθε φορά «κροκοδείλια δάκρυα» για τους αφρικανούς;
Η παγκόσμια κοινότητα έχει πράγματι ανάγκη τον ανθρωπισμό, τον σεβασμό της διαφορετικότητας και την υπεράσπιση της ανεκτικότητας. Όμως όλα αυτά δεν είναι υπόθεση λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας σε μέσα που καταγράφουν προσωπικές απόψεις. Στο φινάλε, ένα 23 χρονο κορίτσι δεν μπορεί να είναι ο ….Στέλιος Ράμφος. Τα παραμύθια μιας ψευτοαριστεράς, από τον Σαββόπουλο μέχρι τον Ράμφο, έχουν τελειώσει προ πολλού. Δεν τα πιστεύει κανένας κι αν προκληθώ θα πω κι άλλα.
Η ουσία λοιπόν είναι ότι μία χαζομάρα δεν θα πρέπει να γκρεμίζει με τόση υποκριτική ευκολία προσπάθειες και θυσίες χρόνων. Επιπλέον, όταν κάτι είναι ανάξιο σχολιασμού δεν το μεγεθύνεις. Διότι οι αντιδράσεις των «ευαίσθητων», το μόνο που κατάφεραν εκτός από το να αποδυναμώσουν την εθνική αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν να κάνουν γνωστό σε όλο τον κόσμο το tweet, το οποίο υποτίθεται πως τους εξόργισε.
ΥΓ: Στη σημερινή παγκόσμια συγκυρία ο ανθρωπισμός επιβάλλεται να έχει ως πεδίο εφαρμογής την οικονομία. Η Ελλάδα μάλιστα θα μπορούσε να είναι το νέο παράδειγμα μιας αντίληψης που θα επιδιώκει να συμφιλιώσει αξίες και ανάπτυξη, ανθρωπισμό και κέρδη. Είναι το θέμα για το οποίο είχα μιλήσει πρόσφατα στο Παρίσι και βρήκε σημαντική ανταπόκριση, εκτός συνόρων πάντα. Εντός συνόρων, έχουμε μόνον τους κήνσορες της «πολιτικής ορθότητας», οι οποίοι ωστόσο σιωπούν για τα ζητήματα της «οικονομικής ορθότητας». Γι αυτό ασχοληθείτε με τη Βούλα, διότι μέχρι εκεί μπορείτε!
