Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Ο Μπάρακ Ομπάμα προσπαθεί να αναθεωρήσει τη στρατηγική του για τη Συρία, θεωρώντας τον σύριο πρόεδρο εμπόδιο στην νίκη των δυτικών ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Τί σημαίνει όμως μια αλλαγή καθεστώτος στη Συρία;
Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν στο CNN ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ τους ζήτησε να επανασχεδιάσουν τη στρατηγική τους για τη Συρία, ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στον αγώνα εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Σύμφωνα με τις ίδιες δηλώσεις ο Μπάρακ Ομπάμα θεωρεί ότι το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ είναι εντελώς απονομιμοποιημένο, ενώ οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει ήδη μια προσπάθεια να απομονώσουν και να επιβάλλουν κυρώσεις στο συριακό καθεστώς, ενισχύοντας ταυτόχρονα την μετριοπαθή συριακή αντιπολίτευση.
Η αλλαγή στην πολιτική των ΗΠΑ έχει κατά δήλωση στόχο το Ισλαμικό Κράτος. Με στρατιωτικές και μη επιχειρήσεις το Πεντάγωνο θέλει να στερήσει από τους τζιχαντιστές το καταφύγιο στο συριακό έδαφος, θεωρώντας ότι η πολεμική προσπάθεια ενάντιον του ISIS στο Ιράκ ακυρώνεται αν έχει τη δυνατότητα αυτό να ανασυντάσσεται στη Συρία.
Παράλληλα όμως, και χρησιμοποιώντας την απειλή του ISIS σαν πρόφαση, ο Ομπάμα θέλει να απομακρύνει τον Μπασάρ Αλ Άσαντ και να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς ανάλογο του Ιράκ στην Συρία, με σκοπό να υπηρετεί την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Είναι βέβαια απορίας άξιο το πως μια υπερδύναμη επιμένει σε μια στρατηγική που εδώ και τρεις δεκαετίες γεννάει τέρατα στην Μέση Ανατολή. Η ανάμιξη στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980 γέννησε την Αλ Κάιντα (μην ξεχνάμε ότι ο μακαρίτης Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν πολέμαρχος των Μουτζαχεντίν, της ομάδας που υποστήριζαν οι ΗΠΑ προκειμένου να σταματήσει την επέλαση των σοβιετικών), ενώ ο δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου γέννησε τον ISIS.
Η αναταραχή όμως στην περιοχή ξεκινά πολύ παλιότερα, πηγαίνοντας μέχρι τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην εποχή του Λώρενς της Αραβίας. Η προσπάθεια των αραβικών κρατών να ενωθούν και να καθορίσουν τις τύχες τους ποτέ δεν έτυχε ευνοϊκής αποδοχής από την Δύση, η οποία βλέπει ότι η τακτική του διαίρει και βασίλευε της επιτρέπει να διατηρεί υπό τον έλεγχο της τα αραβικά πετρέλαια.
Ακόμη κι αν πάντα θα βρίσκονται κάποιοι πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους δυτικούς εναντίον κάποιου τοπικού ηγέτη, οι μάζες της περιοχής δεν μπορούν παρά να είναι θυμωμένες που ζουν σε συνθήκες ένδειας σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές του κόσμου. Όσο λοιπόν η Δύση σαμποτάρει τις προσπάθειες τους να συνεργαστούν σε πολιτικό επίπεδο, να ωριμάσουν πολιτικά και να λύσουν και τα προβλήματα δημοκρατίας τους, το ριζοσπαστικό Ισλάμ θα συνεχίζει να γοητεύει τις αραβικές μάζες. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν το ISIS ηττηθεί, όπως φαίνεται ότι έγινε με την Αλ Κάιντα, μια άλλη ριζοσπαστική ισλαμιστική οργάνωση θα πάρει τη θέση του. Τότε τί θα κάνει το αμερικανικό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα; Θα ξεκινήσει έναν νέο πόλεμο, για να αφανίσει τους νέους εχθρούς; Αυτός ο δρόμος έχει αποδειχθεί ότι δεν βγάζει πουθενά.
Επιπλέον, η αμερικανική στρατηγική να τοποθετεί μετριοπαθή καθεστώτα με γνώμονα το αν θα συνεργάζονται μαζί της σε μια περιοχή του κόσμου που οι αντιθέσεις της καλούν σε ριζοσπαστικές λύσεις, καταλήγει να απονομιμοποιεί εκ των προτέρων τα καθεστώτα αυτά στα μάτια των πολιτών τους και να δίνει έδαφος στο ριζοσπαστικό Ισλάμ να στρατολογεί νέες γενιές μαρτύρων. Για όσα συμβαίνουν και θα συμβούν στη Μέση Ανατολή, όπως λέει και η λαϊκή έκφραση, το κρίμα βρίσκεται στο λαιμό της Δύσης.
