Γράφει ο Μανόλης Καμπουράκης
Πριν ξεκινήσω το κείμενο θέλω να εξομολογηθώ κάτι. Κάθε άνοιξη έρχομαι αντιμέτωπος με την στεναχώρια και την μελαγχολία και αυτό διότι κάθε Σεπτέμβρη ελπίζω πως ο ελληνικός αθλητισμός μπορεί να φανεί αντάξιος των περιστάσεων, κάθε Φλεβάρη απογοητεύομαι και την άνοιξη στεναχωριέμαι βλέποντας τους άλλους να προχωρούν μπροστά και εμάς να μένουμε πίσω. Αφορμή της σημερινής μελαγχολίας μου είναι ένα σχεδόν τετελεσμένο γεγονός που απλά επιβεβαιώθηκε το Σαββατοκύριακο. Η Μπάγερν κατέκτησε και μαθηματικά την Μπουντεσλίγκα με ωραίο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Προσωπικά δεν με στεναχώρησε η κατάκτηση αλλά η στάση που κράτησαν οι ανταγωνίστριες ομάδες. Όλες τους εξέδωσαν συγχαρητήρια ανακοίνωση προς το Μόναχο παραδίδοντας μαθήματα ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Έδειξαν πόσο μπροστά είναι και πόσα μίλια απέχουμε εμείς από εκείνους.
«Σιγά που θα κάτσω να συγχαρώ τον γαύρο/βάζελο που πήρε το πρωτάθλημα. Αφού έπαιζε σε κάθε αγώνα με 14 παίκτες» Θα πουν οι Έλληνες οπαδοί ενώ όποια ομάδα συγχαρεί την άλλη για κάποια επιτυχία της θα θεωρηθεί παράρτημα της πρώτης, θα στιγματιστεί από τον ελληνικό τύπο με πιθανότητα να διαταράξει τις σχέσεις με τους ίδιους της τους οπαδούς. Από την μία το μενού των Γερμανών περιλαμβάνει ανακοινώσεις και συγχαρίκια ενώ εμάς στην καλύτερη περίπτωση περιλαμβάνει λίγα επεισόδια, πολλές επιθετικές ανακοινώσεις και άσπονδο μίσος. Αυτά είναι λίγα από τα σημάδια που δείχνουν την τεράστια διαφορά μας.
Το μυστικό τόσο των Γερμανών όσο και των Ευρωπαίων βρίσκεται στην παιδεία όχι όμως στην σχολική που είναι σημαντική αλλά στην οικογενειακή. Όταν στα ελληνικά σχολεία οι εκπαιδευτικοί μιλούν για την κατάργηση του φανατισμού και της βίας στα γήπεδα οι Ελληνάρες γονείς αναπαράγουν με μαθηματική ακρίβεια νέους φανατικούς. Άρα στην Ευρώπη έχουμε σκεπτόμενους παίκτες και οπαδούς με πολιτισμική παιδεία και στην Ελλάδα κυριαρχεί η αντιπαλότητα, η αντιζηλεία και η μαζική δημιουργία οπαδικών στρατών. Θέλουμε και άλλα διαπιστευτήρια της διαφοράς μας;
Ας πάμε επίσης σε μια άλλη μεγάλη διαφορά. Στο γήπεδο, εκεί όπου υπάρχει όλη η αληθινή δράση. Πρώτο μέλημα των Γερμανών είναι η καλλιέργεια της ποδοσφαιρικής παιδείας στους νέους ποδοσφαιριστές σε συνεργασία με σχολείο και οικογένεια ενώ στη Ελλάδα δίνεται έμφαση στο σουτ, στην ντρίπλα στην πάσα προσπαθώντας να δημιουργήσουν αστέρια. Αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος ακόμα και στην προπόνηση είμαστε πολύ πίσω. Το γερμανικό ποδόσφαιρο δημιουργεί περισσότερους και καλύτερους παίκτες από το ελληνικό.
Ας συγχαρώ και εγώ την ομάδα του Μονάχου για την κατάκτηση του τίτλου που ήρθε με ελκυστικό επιθετικό ποδόσφαιρο. Μετά την δικιά μου ανακοίνωση θα επιστρέψω στην μελαγχολία. Πραγματικά απελπίζομαι με το ποδοσφαιρικό μέλλον της χώρας. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει άρδην και σύντομα μάλιστα. Η νέα γενιά πρέπει να πάρει τα ηνία στα χέρια της. Οι μελλοντικοί γονείς ας προσπαθήσουν να καλλιεργήσουν την αθλητική παιδεία στους μελλοντικούς οπαδούς. Όπως το είπα ΟΠΑΔΟΥΣ! Όχι φανατικούς οπαδούς. Σκοπός τους θα είναι να περάσουν όμορφα με την οικογένειά τους στο γήπεδο και όχι να δείρουν τους αντίπαλους φανατικούς. Αυτά!
