Σερβίρει ο Γιώργος Ευγενίδης
Πάμε έναν Τσιτσάνη μαέστρο!
«Αστράφτει το σπαθί του καβαλάρη. Σαν τη φωτιά, σαν φωτιά.
Τα σίδερα λυγίζουν και σπαράζονται τα κορμιά, τα κορμιά»
Καλά, μιλάμε, είμαι σε τσιτσανική έκσταση. Τόσο που ανακράζω μόνος μου την ώρα που γράφω «Και αρπάζει τη Σεράχ και όλοι λεν’ Αλλάχ Αλλάχ!». Κρίμα που δεν έχω και τη φωνή της Μαρίκας Νίνου, αλλιώς τώρα δα άφηνα το γράψιμο και ξεκινούσα την τουρνέ στην Αμέρικα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά και τσαλακώνω το σοβαρό προφίλ μου (εδώ γελάμε); Όλη μέρα την Τετάρτη έπιανα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει τους στίχους της «Σεράχ» του Βασίλη Τσιτσάνη την ώρα που διάβαζα τις καταπληκτικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών αλλά και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το χρηματιστήριο βυθιζόταν, φτάνοντας ακόμα και το ενδοσυνεδριακό χαμηλό του -10%.
Και ποιος είναι ο καβαλάρης; Επ’ αυτού έχω δυο σενάρια: 1) Είναι ο Αντώνης Σαμαράς, κραδαίνων το σπαθί του, πάνω στο περήφανο άτι του και πάει να διεκδικήσει τη Σεράχ, να μην μας φορέσουν ένα καινούργιο μνημόνιο δηλαδή. 2) Είναι ο Αλέξης Τσίπρας και επίσης κρατά σπαθί, για την οικονομία της φαντασίωσης, και εφορμά εναντίον του σάπιου κατεστημένου, το οποίο όμως μας έχει φορέσει μνημόνιο, οπότε, τι να κάνει ο μαχητής, συμβιβάζεται. Όποιο από τα δύο σενάρια και να διαλέξω, πάλι το αποτέλεσμα, στο οποίο οδηγούμαι, δεν με κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξο για το μέλλον.
Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να διαμορφώνεται ένα κλίμα, το οποίο μπορεί τουλάχιστον να χαρακτηριστεί νοσηρό. Το χρηματιστήριο βυθίζεται, τα spreads εκτινάσσονται και οι εταίροι μας συζητούν για το ενδεχόμενο νέου δανείου-μνημονίου. Την ίδια ώρα, εκκρεμούν τα stress tests των μεγάλων, συστημικών τραπεζών. Συμπέρασμα; Όπως το θέτει και μια φίλη μου, «ε ρε γλέντια»…
Περιττό να σας πω πως στην κυβέρνηση αυτές τις δυο μέρες που το χρηματιστήριο έχει πάρει φόρα, φόρα κατηφόρα, έχουν λουστεί από κρύο ιδρώτα. Με ηρεμιστικά είναι κάποιοι. Οι ψύχραιμοι αναλυτές και συνομιλητές του πρωθυπουργού λένε πως αυτό που εκτοξεύει τα spreads και βυθίζει το χρηματιστήριο είναι ο παράγων «political risk». Το περίφημο πολιτικό ρίσκο. Με όρους πολιτικής οικονομίας, το πολιτικό ρίσκο αποτελεί έναν σημαντικό κίνδυνο για τους επενδυτές, καθώς πέραν των οικονομικών στοιχείων, αποτιμούν και την πολιτική σταθερότητα στη βάση της επενδυτικής τους τοποθέτησης. Για να το κάνουμε πιο λιανά; Αν δεν επικρατήσει κλίμα πολιτικής σταθερότητας, επενδύσεις γιοκ!
Τι εκτοξεύει όμως το political risk όπως συντείνουν άνθρωποι της αγοράς και στελέχη χρηματιστηριακών εταιρειών; Δυο τινά: 1) η επιμονή της κυβέρνησης να βρεθεί εκτός προγράμματος δημοσιονομικής επιτήρησης. Ήδη από τον Σεπτέμβριο, οπότε και τα κυβερνητικά στελέχη λένε καθαρά πως δεν θα πάρουμε τα τελευταία 12 δις του δανείου από το ΔΝΤ μετά τον Ιανουάριο του 2015 και έως τον Μάρτιο του 2016, τα spreads έχουν πάρει την ανηφόρα. Οι αγορές μας εμπιστεύτηκαν το τελευταίο διάστημα, δεν μας δίνουν όμως λευκή επιταγή. Όπερ μεθερμηνευόμενον, οι αγορές δεν πιστεύουν πως η χώρα είναι πλήρως έτοιμη να κολυμπήσει και πάλι μόνη της, χωρίς σωσίβιο. 2) η στάση του ΣΥΡΙΖΑ επίσης δυναμιτίζει το κλίμα. Οι ανοησίες περί αργυρώνητων βουλευτών, οι οποίοι θα ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και η άρνηση του Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της Βουλής την Παρασκευή να αναγνωρίσει ενδεχόμενες νέες συμφωνίες με τους δανειστές μας λειτουργούν ως αναδευτήρες του εγχώριου πολιτικού σκηνικού.
Όπως μου είπε ένα στέλεχος μεγάλης τράπεζας που παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις: οι αγορές αναγνωρίζουν πως η Ελλάδα έχει μπει σε μια περίοδο παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, χωρίς να έχουν προκηρυχθεί εκλογές.
Με όλα τα μεγάλα ζητήματα ανοιχτά λοιπόν, ένα πράγμα απαιτείται και αυτό είναι σοβαρότητα. Η πολιτική δεν είναι για μικρά παιδιά που τσακώνονται ένα ολόκληρο απόγευμα και όταν νυχτώσει αναρωτιούνται πότε πέρασε η ώρα και δεν έπαιξαν μπάλα.
Η χώρα κινδυνεύει με μια νέα, πολύ σοβαρή περιδίνηση. Όποιος δεν το αναγνωρίζει ή δεν μπορεί να συμπεριφερθεί αναλόγως, καλύτερα να κάτσει στον πάγκο. Όποιος μείνει όμως στο γήπεδο, θα πρέπει να γνωρίζει ακριβώς τι πρέπει να γίνει. Άλλωστε, όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, ήδη στην κυβέρνηση έχουν αρχίσει να ακούγονται, χαμηλόφωνα μεν αλλά η πρόθεση μετράει, μετριοπαθείς φωνές που συνιστούν στον Πρόεδρο Αντώνη να είναι λίγο πιο συγκρατημένος ως προς τις δηλώσεις του για έξοδο από το Μνημόνιο. Εγώ προειδοποίησα πάντως.
Και είπαμε. Όποιος δεν μπορεί να διασφαλίσει τη σταθερότητα της χώρας, στον πάγκο ασυζητητί!
Επιδόρπια:
1) Αντώνης Σαμαράς αντί Δημήτρη Αβραμόπουλου; Γίνεται, αν ο πρωθυπουργός διαδεχθεί, όπως μαθαίνω, τον εύζωνα που μας φεύγει για τις Βρυξέλλες, Δημήτρη Αβραμόπουλο. Η φαντασίωση της πενηντάρας νεοδημοκράτισσας μας αφήνει γεια και εκδράμει στην Grand Place και κάποιος πρέπει να αναλάβει το έρημο Πεντάγωνο. Έτσι, μάλλον κλειδώνει το βαρύ φορτίο να επωμιστεί ο Πρόεδρος Αντώνης με έναν γαλάζιο αναπληρωτή: τώρα, θα είναι ο Κώστας Μαρκόπουλος; Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος; Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης; Δεν έχει κλείσει ακόμα αλλά, πού θα πάει, θα το μάθουμε…
2) Η Αμάλ η Κλούνεϊ και ουχί Αλαμουντίν πλέον πρέπει να έφριξε με τον επαρχιωτισμό που μας δέρνει. Εντάξει ρε παιδιά, τον Κλούνεϊ παντρεύτηκε, δεν είναι ετερόφωτη η γυναίκα. Δικηγόρος με περγαμηνές είναι, όχι η Lady Gaga να της την έχουν στημένη οι κάμερες και η Ελένη Λουκά (πού θα πάει αυτή η βαλίτσα επιτέλους;) σε κάθε γωνία.
3) «Παρεξηγήθηκε ο Κλούνεϊ βλέποντάς σε με τη γυναίκα του» είπε ο Βασίλης Κικίλιας στον άνθρωπο που δώρισε ένα ταγάρι στην Αμάλ, τον Κώστα Τασούλα. Για να προσθέσει ο Νίκος Δένδιας «Πρόσεξε, γιατί (σ.σ. ο Τζωρτζ) δεν θα σε ψηφίσει» και να πάρει την απάντηση του φλεγματικού Τασούλα «δεν ανησυχώ, είναι ετεροδημότης». Μα τι χιούμορ είναι αυτό… αδυνατώ να σχολιάσω!
4) Διάβαζα πως ο γνωστός τραγουδιστής Βαλάντης θα πολιτευτεί στα Δωδεκάνησα, μάλλον με τη ΝΔ. Ρώτησα φίλο, βουλευτή του νομού και αρχικά νόμιζε πως του κάνω πλάκα και μου απάντησε πως «και η Αννίτα Πάνια θα κατέβει στην Α’ Αθήνας». Μετά κατάλαβε πως δεν του κάνω πλάκα και μάλλον φρίκαρε. Ας μην ανησυχεί, παρόμοια είναι η ανησυχία μου. Μόνο το «ασανσέρ που συναντιόμαστε» στη Βουλή μας έλειπε…
