Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Όπως λέμε στη Γεωμετρία πρέπει να αποδεχθούμε ως αξίωμα – είτε μας αρέσει δηλαδή είτε όχι- οτι ο Νίκος Παππάς είναι στρατηγικός παίκτης.
Ο εν λόγω ήπιε μόνος του όλο το πικρό ποτήρι του θέματος των καναλιών και αντιθέτως από το ό,τι συμβαίνει στα πολιτικά ήθη της χώρας, όταν απομακρύνθηκε απο το καίριο πόστο το οποίο κατείχε, ουδέποτε δεν «έδειξε» τον πρωθυπουργό.
Σε μια Βουλή της «κλειδαρότρυπας» όπου όλοι κρύβονται πίσω απο το δάκτυλό τους και στην οποία κυβερνούν οι σφαλιάρες του Κασιδιάρη, διαπιστώνω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως ο «παίκτης» παίρνει ένα υπουργείο το οποίο με μια πρόχειρη ανάγνωση – όπως ακριβώς την κάνουν οι μαλθακοί της Βουλής – συνιστά τον ορισμό της πολιτικής υποτίμησης για κάποιον που ξημεροβραδυαζόταν στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο Νίκος Παππάς λοιπόν υποτιμήθηκε και χλευάστηκε, μη καταλαβαίνοντας ίσως και ο ίδιος οτι εχει πάρει ενα υπουργείο το οποίο από τις οπτικές ίνες μεχρι τις παρακολουθήσεις ή τα εθνικα ραδιοκύμματα ως μορφή κυριαρχίας μπορεί να αλλάξει την ιστορία της χώρας. Σας φαίνεται υπερβολικό αλλά αναλογιστείτε ότι το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες σκληρών συγκρούσεων και υποκλοπών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων στην παγκόσμια σκακιέρα. Το «μπαρούτι» του 21ου αιώνα είναι η διαχείριση της πληροφορίας.
Βήμα βήμα το λογιζόμενο ως «υπουργείο-φάντασμα» απέκτησε αντικείμενο. Δημιουργήθηκε μητρώο για τις ιστοσελίδες, μπήκε πλαίσιο για την πρόσβαση στην κρατική διαφήμιση και άρχισε να ακτινογραφείται η «μαύρη τρύπα» της εν Ελλάδι διαδικτυακής ενημέρωσης. Το ίδιο και με τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια.
Στην αρχή κινήσεις όπως οι παραπάνω προβλημάτισαν. Ιδίως μετά την ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες οι περισσότεροι «είδαν» στο πρόσωπο του Νίκου Παππά άλλη μια προσπάθεια ενός μακιαβελικού παίκτη να ελέγξει το πεδίο της ενημέρωσης. Όμως η ίδια η αγορά τις υποδέχθηκε με ανακούφιση και τα εν λόγω θέματα ξεπέρασαν τα 15 κατά Γουόρχολ λεπτά δημοσιότητας που τους άρμοζαν, καλυπτόμενα από τις κεντρικές εξελίξεις με το χρέος και τη διαπραγμάτευση.
Ξαφνικά λοιπόν, μέσα στη ραστώνη στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία το «νεκρό υπουργείο» ανακοινώνει κάτι κυριολεκτικά διαστημικό – την Ελληνική Διαστημική Υπηρεσία, η οποία τυγχάνει ακόμη μεγαλύτερης χλεύης και γέλωτα. Εμείς στο Rizopoulos Post επιλέξαμε να διαβάσουμε την πολιτική κίνηση διαφορετικά και η πραγματικότητα μας δικαίωσε βλέποντας τον Νίκο Παππά στη Γαλλική Γουιάνα να παρακολουθεί την εκτόξευση του Hellas Sat 3 και να ετοιμάζει τον Hellas Sat 4.
Δεν θέλω να σταθώ στις προφανείς τεχνολογικές επιπτώσεις που έχει η αντικατάσταση δύο παλαιών τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων – άλλωστε η ιστορία αυτή ξεκινά από το 1994, όταν ασθμαίνοντας επιχειρούσαμε να κατοχυρώσουμε τη δική μας θέση 39 μοίρες ανατολικά. Και τότε ήταν φανταστείτε η Ελλάδα των παχιών αγελάδων.
Σήμερα που η χώρα φαντάζει πιο ευάλωτη από ποτέ και η Hellas Sat δεν είναι μια ελληνική εταιρεία (ανήκει πλέον στην Arabsat) κινήσεις σαν αυτή μας δίνουν ένα εξαιρετικά σημαντικό στρατηγικό και γεωπολιτικό βάθος. Αφενός γιατί η εταιρεία παραμένει σε ελληνικό έδαφος και χειρίζεται όλο το σύστημα από το Κορωπί και αφετέρου γιατί οι δυνατότητες των νέων συστημάτων ανοίγουν ένα πεδίο οικονομικής ανάπτυξης και διεθνών σχέσεων. Η πρόσβαση με αξιώσεις στο διάστημα για μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι ότι για το φτωχό Πακιστάν η κατοχή πυρηνικών όπλων.
Και ιδού πεδίο δόξης λαμπρό – τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί περίπου 40 ελληνικές εταιρείες που ασχολούνται με το Διάστημα. Απασχολούν 2000 άτομα, εξάγουν το 100% των προϊόντων τους και ο τζίρος τους φτάνει τα 150 εκατομμύρια ευρώ – όσο το κόστος του Hellas Sat 3. Άλλωστε σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ για κάθε ένα ευρώ που επενδύει κανείς στο Διάστημα παίρνει πίσω 7 με 9!
Αν ρωτήσεις τον «παίκτη» σήμερα αν νοσταλγεί την παλιά του θέση θα σου απαντήσει στωϊκά οτι είναι στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα από όπου χρειαστεί και οτι μπορεί να είναι ακόμη πιο χρήσιμος στον πρωθυπουργό από το υπουργείο που βρίσκεται. Πόσα παραπάνω μπορεί να κάνει; Πάρα πολλά – εγώ άλλωστε στήριξα αυτές τις πολιτικές πρωτοβουλίες όταν ακόμα ακούγονταν ως φήμες.
Σε μια εποχή που μοιάζει τόσο μάταιη και η κοινωνία αποδέχεται τα πάντα ως τετελεσμένα, έχουμε την περίπτωση ενός υπουργού που ατενίζει τον ουρανό και βλέπει κάτι. Δεν ξέρουμε το βάθος της ματιάς του ακόμα, αλλά το βέβαιο είναι οτι κάτι βλέπει – τόσο πολιτικά όσο και προσωπικά.
Το αν οι υπουργοί της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει μπορούν να δημιουργήσουν ανάλογο έργο είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει εκείνους και τους συνεργάτες τους. Εκείνο που εμένα με συναρπάζει σε αυτή την ιστορία είναι οτι η εκτόξευση της πολιτικής του συγκεκριμένου υπουργείου χτυπά κατάμουτρα τη ματαιότητα της ελληνικής κοινωνίας και αποδεικνύει για άλλη μια φορά οτι τα οράματα δεν ειναι ντροπή. Αν το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν μπορεί να εμπνεύσει τις νεότερες γενιές τότε φοβάμαι οτι η ελληνική κοινωνία θα έχει απολέσει πολύ περισσότερα από την εθνική της κυριαρχία. Θα έχει χάσει το πνεύμα της.
ΥΓ. Το σκίτσο του editorial φιλοτεχνήθηκε αποκλειστικά για το Rizopoulos Post.
