Ο Έκτορας Ρουμελιώτης βρέθηκε για τρεις μήνες στην Καλκούτα της Ινδίας, προσφέροντας εθελοντικά στο ορθόδοξο ορφανοτροφείο του Bakeswar Village. Η εμπειρία του μοναδική, εκατομμύρια άνθρωποι, χρώματα, θόρυβος, αντιθέσεις κι ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Τρεις μήνες είναι αρκετοί να σου αλλάξουν τη ζωή!
Γράφει ο Έκτορας Ρουμελιώτης
(επιμέλεια: Γιώτα Μπουγά)
Ήταν πριν λίγους μήνες, όταν ο αρθρογράφος του Rizopoulos Post Γιάννης Νάκος μου μίλησε πρώτη φορά για τον Έκτορα. “Πήγε για εθελοντιμό στην Καλκούτα”, μου είπε και μου έδωσε τα στοιχεία επικοινωνίας του, “θα είναι ωραίο θέμα για το site”! Με τον Έκτορα δεν άργησα να επικοινωνήσω, αλλά η συγκέντρωση του υλικού και ο συντονισμός μας πήρε λίγο παραπάνω… Ευτυχώς, χρειάστηκαν οι βασικές μόνο συντεταγμένες για να μου περιγράψει την εμπειρία του και το κείμενο που προέκυψε ήταν παραπάνω από άρτιο, έτοιμο για δημοσίευση!
Ο λόγος όλος δικός του, λοιπόν…
Θα αναρωτιέται κανείς γιατί να θέλει κάποιος να ταξιδέψει πάνω από 6000 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, στην Καλκούτα της Ινδίας για να κάνει εθελοντισμό. Θα απορούσε κανείς γιατί να θέλει κάποιος να περάσει τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων μαζί με 150 ορφανά και φτωχά παιδιά σε ένα χωρίο στην Καλκούτα και όχι μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του, εδώ στην στολισμένη και όμορφη Κόρινθο, όπου μεγάλωσα.
Τον Δεκέμβρη του 2016 ξεκίνησα ένα ταξίδι προς την μακρινή Ινδία. Προσγειώθηκα στην Καλκούτα, την πρωτεύουσα της Δυτικής Βεγγάλης, και πρώην πρωτεύουσα της Ινδίας επί αγγλικής αποικιοκρατίας. Μια μεγαλούπολης, με εκατομμύρια ανθρώπους, γεμάτη χρώματα, θόρυβο και αντιθέσεις. Φτωχοί και πλούσιοι, τενεκεδόσπιτα και ουρανοξύστες, πείνα και σπατάλη.
Σε αυτήν την πόλη που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ινδίας, δεν έλλειπε και το Ελληνικό στοιχείο. Στο ελληνικό κοιμητήριο μπορεί κανείς να βρει τάφους από το 1800 Ελλήνων μεγαλέμπορων. Το 1924 ανοικοδομήθηκε η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία όπου πλέον αποτελεί μνημείο πολιτισμού για την πόλη, και τα τελευταία 25 χρόνια έχει αρχίσει πάλι να ξαναλειτουργεί.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καλκούτα, σε ένα μικρό χωριό, το Bakeswar Village, βρίσκεται από το 1999 ένα ορθόδοξο ορφανοτροφείο.
Περνώντας μέσα από θορυβώδη δρομάκια, δίπλα από σπιτάκια, μαγαζάκια, πλανόδιους πωλητές, ανθρώπους, παιδάκια να παίζουν στον δρόμο, αγελάδες και κάρα, έφτασα στο μέρος, τον παράδεισο όπως το αποκαλούσα, όπου θα περνούσα τους επόμενους 3 μήνες προσφέροντας εθελοντική εργασία, το ορφανοτροφείο θηλέων και αρρένων του Philanthropic Society ofthe Orthodox Church που ανήκει στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, υπό την αιγίδα της Μητρόπολης Σιγκαπούρης.
Χρόνια ήθελα να έρθω να δω το έργο από κοντά. Είχα ακούσει πολλά πράγματα για το φιλανθρωπικό έργο της αδερφής Νεκταρίας στην Καλκούτα. Η αλήθεια είναι ότι το μόνο που ήξερα είναι για τα δυο ορφανοτροφεία και το νέο σχολείο, το St. Ignatius High School. Είχα δει και το βίντεο στο διαδίκτυο, ‘The lucky girls movie’ και είχα μια βαθιά επιθυμία να το γνωρίσω από κοντά, να καταλάβω για ποιον λόγο η αδερφή Νεκταρία από το 1991 βρίσκεται στην Ινδία και να δω πως θα μπορούσα και εγώ να βοηθήσω. Η απόφαση ήταν στιγμιαία.
Αποφοίτησα αρχές Οκτωβρίου από την σχολή των Μηχανολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Αμέσως μπήκα στην διαδικασία για να προετοιμαστώ για μεταπτυχιακά, να διαβάζω τα αγγλικά για τα τεστ που πρέπει να δώσει κανείς για να κάνει αίτηση και να ψάχνω για σχολές και τμήματα που ίσως με ενδιέφεραν.
Μετά από 5 χρόνια εντατικών σπουδών, η όλη αυτή διαδικασία μου φαινόταν ανούσια και άσκοπη. Αποφάσισα να το σταματήσω και έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα διάλειμμα από όλα αυτά και να πάω στην Ινδία να δω καινούργια πράγματα και να γεμίσω εμπειρίες. Μέσα σε έναν περίπου μήνα έβγαλα την βίζα, έκλεισα εισιτήρια και ετοίμασα βαλίτσες για αυτό το μεγάλο ταξίδι.
Ήταν ένα ταξίδι που για κάποιους θεωρήθηκε τρελό ενώ άλλοι το επιδοκιμάσανε. Για εμένα αυτό το ταξίδι ήταν μια εμπειρία που μου άλλαξε την ζωή και η απόφαση να το πραγματοποιήσω έγινε την κατάλληλη στιγμή. Μετά το πέρας των σπουδών μου και πριν την είσοδο στην αγορά εργασίας , ήταν το καλύτερο μεταπτυχιακό που θα μπορούσα να κάνω για την αξία της ζωής και την δύναμη της προσφοράς στον συνάνθρωπο.
Έτσι λοιπόν, τόσο ξαφνικά, ξεκίνησε αυτό το περιπετειώδες ταξίδι στην Καλκούτα της Ινδίας γεμάτο εμπειρίες, εικόνες, ιστορίες και γνώσεις.
Τους τρεις αυτούς μήνες που πέρασα στην Ινδία και συγκεκριμένα στο ορφανοτροφείο της Ορθόδοξης εκκλησίας θα τους χαρακτήριζα ως ένα σχολείο. Ήταν για εμένα μια εμπειρία ζωής, μια μοναδική ευκαιρία να δω κάτι διαφορετικό, μια άλλη πραγματικότητα, έναν άλλο κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι άλλαξε η ζωή μου μετά από αυτό το ταξίδι.
Η Ινδία σαν ήπειρος είναι από μόνη της μια εμπειρία. Ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός πολιτισμός, άνθρωποι με ιδιαίτερη κουλτούρα και πιστεύω, διαφορετικές συνήθειες και μοναδικό ίσως και λίγο περίεργο για εμάς τρόπο ζωής.
Μια χώρα γεμάτη εικόνες αντιθέσεων αλλά και εκπληκτική φυσική ομορφιά. Η χώρα των λουλουδιών και των χρωμάτων που αντιστέκεται ακόμη στο σύγχρονο μοντέρνο τρόπο ζωής και μένει πιστή στις παραδόσεις και στα έθιμά της.
Οι εμπειρίες, οι εικόνες και τα βιώματα μου έγιναν ακόμη πιο έντονα καθ’ όλη την παραμονή μου στο ορφανοτροφείο τους τρεις αυτούς μήνες. Τα συναισθήματα που έχω δύσκολα μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Πως θα περιγράψω την χαρά και το χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών, το γέλιο και τις φωνές τους, τον ενθουσιασμό και την παιδική τους νιότη και το λυπηρό και στενάχωρο παρελθόν και ιστορία τους.
Πρέπει κανείς να τα βιώσει για να καταλάβει το μεγαλείο του έργου και την επίπτωση που έχει σε τόσα παιδάκια. Πολλά είναι τα μαθήματα που αποκόμισα από την ζωή στην Ινδία και στο ορφανοτροφείο. Το μεγαλύτερο από όλα είναι το μάθημα του ανθρωπισμού. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Είτε έχουμε άλλο χρώμα, είτε άλλη θρησκεία, είτε μιλάμε διαφορετική γλώσσα, είτε έχουμε άλλο πολιτισμό, κουλτούρα και ιδεολογία, δεν παύει να είμαστε ανθρώπινα όντα. Το φιλανθρωπικό έργο δεν κάνει διακρίσεις.
Τα συσσίτια δίνονται καθημερινά σε φτωχούς Ινδούς, μη Ορθόδοξους. Τα παιδιά έρχονται στο ορφανοτροφείο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η θρησκεία και η οικογενειακή τους ιστορία. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λαμβάνουν δωρεάν όλοι όσοι έχουν ανάγκη. Στόχος της ζωής είναι να βοηθάει ο ένας τον άλλον και όχι να πολεμάμε και να εξευτελίζουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Ο καθένας μας έχει μια ιστορία, ένα παρελθόν. Πρέπει να τον σεβόμαστε και να μην κρίνουμε. Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Δεν θα ήταν δίκαιο για τον Ρόνι, τον μαθητή μου, να τον χαρακτηρίσω τεμπέλη και αδιάφορο αγνοώντας την ιστορία του και το παρελθόν του. Πάντα υπάρχει ένα γιατί σε κάθε συμπεριφορά, για κάθε πράξη μας. Θα τον χαρακτήριζε κανείς αλήτη πριν μάθει ότι γεννήθηκε σε παραγκούπολη και τα πρώτα χρόνια της ζωής του βίωνε την απόρριψη και την αδιαφορία μέχρι που τον παράτησαν οι γονείς του.
Θα τον έλεγε κανείς αγράμματο πριν του δείξει αγάπη και ενδιαφέρον μέχρι να αποδείξει ότι είναι ικανός να φτάσει ψηλά.
Το σπουδαιότερο μάθημα που έμαθα από την αδερφή Νεκταρία είναι ότι τα πάντα είναι ικανά να γίνουν αρκεί να έχεις θέληση και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Οι συνθήκες στην Ινδία δεν είναι ευνοϊκές για να ζήσεις και να παράξεις τόσο μεγάλο έργο. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετική νοοτροπία και τρόπο σκέψης, οι καιρικές συνθήκες είναι σχεδόν ακραίες κυρίως το καλοκαίρι, οι οικονομικές συνθήκες και η έλλειψη χορηγιών αρκετές φορές έφερνε δυσκολίες και εμπόδια στο έργο.
Η βαθιά επιθυμία να βοηθήσει τα παιδιά αυτά και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και η αγάπη για αυτούς ενίσχυε την πίστη και την δύναμη της αδερφής και προσπερνούσε και προσπερνάει σιγά-σιγά τα εμπόδια που εμφανίζονται. Η σχέση μητέρας-κόρης που έχει δημιουργήσει με τα παιδιά αυτά, η αγάπη και η ευγνωμοσύνη που δέχεται από τις ψυχές αυτές την εμποδίζουν να αφήσει το δύσκολο έργο αυτό όταν βρεθεί αντιμέτωπη με κάποιο εμπόδιο.
Η ζωή είναι ένας σκληρός αγώνας, αρκεί να αγαπήσουμε αυτό που κάνουμε για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Και αυτό το βίωνα κάθε μέρα που περνούσε στο ορφανοτροφείο στην Καλκούτα της Ινδίας.
Αυτός είναι και ο λόγος που γράφω το άρθρο αυτό. Να γνωρίσει ο κόσμος τι γίνεται στην μακρινή Ινδία από μια και μόνο Ελληνίδα μοναχή. Μακάρι να ευαισθητοποιήσω έστω και ελάχιστους αναγνώστες και να συνεισφέρουν από το υστέρημά τους για να συνεχιστεί το έργο αυτό και να μην πάψει η ελπίδα και η χαρά στο πρόσωπο των παιδιών αυτών.
Μας χρειάζονται να είμαστε στο πλευρό τους και να τους βοηθήσουμε εάν έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε. Οι καθημερινές ανάγκες είναι πολλές και ακόμη το 1 ευρώ έχει μεγάλη σημασία για τα παιδιά αυτά.
«Lucky Girls» («Ευλογημένα Κορίτσια»)
Συνεχίζεται…
Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία και το έργο του Philanthropic Society of the Orthodox Church εδώ.
