Ο Έκτορας Ρουμελιώτης βρέθηκε για τρεις μήνες στην Καλκούτα της Ινδίας, προσφέροντας εθελοντικά στο ορθόδοξο ορφανοτροφείο του Bakeswar Village. Η εμπειρία του μοναδική, εκατομμύρια άνθρωποι, χρώματα, θόρυβος, αντιθέσεις κι ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Τρεις μήνες είναι αρκετοί να σου αλλάξουν τη ζωή!
Γράφει ο Έκτορας Ρουμελιώτης
(επιμέλεια: Γιώτα Μπουγά)
Στο πρώτο μέρος την προηγούμενη Τετάρτη διαβάσαμε τους λόγους που οδήγησαν τον Έκτορα στην Ινδία, στο δεύτερο μέρος ο λόγος ξανά δικός του για να μας πει παραπάνω για το έργο που προσφέρει το Ορθόδοξο Ορφανοτροφείο στην Καλκούτα…
Πριν φτάσω Καλκούτα αυτό που γνώριζα για το ιεραποστολικό και φιλανθρωπικό έργο ήταν τα δυο ορφανοτροφείο και το ορθόδοξο αγγλικό σχολείο. Όταν έφτασα όμως εκεί και κατά την διάρκεια των 3 αυτών μηνών συνειδητοποίησα ότι το έργο αυτό δεν περιορίζεται μόνο εκεί αλλά έχει και άλλες διαστάσεις.
Το 1991 ο πατέρας Ιγνάτιος και η αδερφή Νεκταρία, μοναχή από τον Όσιο Πατάπιο του Λουτρακίου, έφτασαν στην Καλκούτα για να ξεκινήσουν το Ιεραποστολικό και Φιλανθρωπικό έργο έχοντας ως βάση την Ελληνική εκκλησία.
Δημιούργησαν το Philanthropic Society of the Orthodox Church και ξεκίνησαν παρέχοντας τροφή και ρουχισμό στους φτωχούς της Καλκούτας. Στα καθημερινά συσσίτια χιλιάδες κόσμος ερχόταν να πάρει φαγητό, για περισσότερους από τους οποίους ήταν το μοναδικό γεύμα της ημέρας.
Πλέον κάθε μέρα 200 παιδιά περνάνε από την αυλή της εκκλησίας για να πάρουν πρωινό, ένα ποτήρι γάλα και λίγα μπισκότα, ενώ το μεσημέρι 100 από τους φτωχότερους των φτωχών παίρνουν φρέσκο μαγειρευτό φαγητό.
Παρείχαν και παρέχουν ακόμη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και οικονομική βοήθεια στους ανήμπορους και τους ανάπηρους της περιοχής. Δημιούργησαν γεωτρήσεις σε περιοχές όπου δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό και έκτισαν τουαλέτες και σπίτια στις παραγκουπόλεις όπου οι συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης ήταν άθλιες.
Η αυλή της εκκλησίας γινόταν σχολείο όπου ερχόντουσαν τα παιδάκια για να αποκτήσουν τις πρώτες γνώσεις. Παράλληλα διδόντουσαν υποτροφίες σε φτωχά παιδιά που ήθελαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο πανεπιστήμιο.
Άρχισαν να ταξιδεύουν στα γύρω χωριά παρέχοντας βοήθεια στους φτωχούς. Χτίστηκαν σιγά – σιγά δημοτικά σχολεία για τα φτωχά παιδιά των χωριών όπου τους παρέχετε δωρεάν εκπαίδευση. Άρχισαν να λειτουργούν κλινικές όπου οι ασθενείς και οι φτωχοί έχουν την δυνατότητα για δωρεάν ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη.
Συνολικά υπάρχουν 5 σχολεία και 5 κλινικές στα χωριά αυτά όπου το Philanthropic Society με την βοήθεια της οικονομικής υποστήριξης από Ελλάδα και εξωτερικό μπορεί και τα συντηρεί πληρώνοντας δασκάλους, ιατρούς, παρέχοντας γραφική ύλη και βιβλία, φάρμακα και ιατρικά υλικά.
Το 1999 ξεκίνησε το μεγαλύτερο έργο του Philanthropic Society που ήταν η ανέγερση και η λειτουργία του ορφανοτροφείου θηλέων στο χωριό Bakeswar. Η σημασία του έργου αυτού είναι τεράστια, καθώς ο αριθμός των ορφανών και των φτωχών παιδιών που μένουν στους δρόμους είναι μεγάλος. Μέχρι σήμερα εκατοντάδες κορίτσια έχουν μεγαλώσεις στις αυλές του ορφανοτροφείου.
Το ‘The Theotokos Girls Hostel’ είναι ένας επίγειος παράδεισος όπου για πολλά κορίτσια ήταν το μοναδικό σπίτι που γνώρισαν και η αδερφή Νεκταρία η μαμά που τις μεγάλωσε.
Ένας καταπράσινος χώρος, με ωραίους κήπους, εντυπωσιακά κτίρια σε ένα ήρεμο περιβάλλον, απομακρυσμένο από την βαβούρα και τον θόρυβο της πόλης είναι το σπίτι που σήμερα περίπου 100 κορίτσια έχουν πρόσβαση σε δωρεάν στέγη, διατροφή, ένδυση και μόρφωση.
Το 2010 ξεκίνησε η λειτουργία του ορφανοτροφείου αρρένων, σε ένα νέο κτίριο λίγα μέτρα μακριά από αυτό των θηλέων. Το ‘St. Ignatius BoysHostel’ φιλοξενεί σήμερα 50 αγόρια από νηπιαγωγοί μέχρι γυμνάσιο, όπου και αυτά απολαμβάνουν την ζεστασιά και την φροντίδα μέσα σε ένα ωραίο και καθαρό περιβάλλον.
Οι ιστορίες που άκουσα για το παρελθόν των παιδιών αυτών είναι θλιβερές. Το μέλλον τους όμως πλέον είναι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Οι ευκαιρίες που δίνονται σε αυτά τα παιδιά είναι πολλές.
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αγάπη της οικογένειας και την ζεστασιά του σπιτιού. Πολλά, όμως, από αυτά τα παιδιά δεν γνώρισαν τίποτα από τα δυο. Η οικογένειά τους είναι η αδερφή Νεκταρία και ο Χερουβείμ (υπεύθυνος του ορφανοτροφείου των αγοριών) και τα αδέρφια τους είναι τα υπόλοιπα αγόρια και κορίτσια που ζουν μαζί.
Αυτό που με εντυπωσίασε τρομερά είναι η αγάπη που δείχνουν τα μεγαλύτερα παιδιά στα πιο μικρά. Είναι σαν αδέρφια. Παίζουν μαζί, τα βοηθάνε στα μαθήματα, στις δυσκολίες και στα προβλήματά τους.
Ήμουν τυχερός που μπόρεσα να δω και να βιώσω την αλλαγή που υφίστανται τα παιδιά αυτά όταν έρχονται στο ορφανοτροφείο. Ένα μικρό κοριτσάκι, 5 χρονών, η μικρή Μποισάκη, ήρθε στο ορφανοτροφείο αρχές του νέου έτους. Η μητέρα της τρελή και ο πατέρας της ανάπηρος. Δεν μπορούσαν να το μεγαλώσουν και το δύσκολο αυτό έργο είχε αναλάβει η γιαγιά του. Χτύπησε την πόρτα της εκκλησίας και ζήτησε βοήθεια.
Τις πρώτες μέρες ήταν στενοχωρημένο και έκλαιγε. Ζήταγε την γιαγιά του. Τα μεγαλύτερα κορίτσια έπαιζαν μαζί του και προσπαθούσαν να το καθησυχάσουν. Καθώς περνούσε ο καιρός ενσωματώθηκε. Έκανε νέες φιλίες, έτρωγε κανονικό φαγητό 3 φορές την ημέρα, είχε πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε καθαρά ρούχα. Πρώτη φορά έβλεπε παιδική χαρά και έκανε κούνια. Η αγάπη και η φροντίδα που δέχτηκε την έκαναν χαρούμενη και χαμογελαστή. Είχε πλέον την δυνατότητα να ζήσει σαν ένα παιδάκι, σαν ένα 5χρονο κοριτσάκι.
Πρωταρχικός στόχος της αδερφής Νεκταρίας ανέκαθεν ήταν, τα παιδιά να σπουδάσουν και να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους σε μια σκληρή κοινωνία.
Από μικρά τα συμβουλεύει και τα παροτρύνει να διαβάζουν και να μορφώνονται. Πλήρωνε τα δίδακτρα για το σχολείο τους και ύστερα για το πανεπιστήμιο. Είχε δασκάλους στο ορφανοτροφείο για επιπρόσθετη εκπαίδευση και τα παιδιά πήγαιναν το πρωί στο σχολείο και το απόγευμα είχαν εκπαίδευση κατ’ οίκον, δηλαδή στο ορφανοτροφείο.
Επί πλέον δάσκαλοι ζωγραφικής, χορού και ξένων γλωσσών εμπλούτιζαν ακόμη περισσότερο το ήδη πλούσιο πρόγραμμα σπουδών. Τα κορίτσια που πήγαιναν στο πανεπιστήμιο παρακολουθούσαν μαθήματα υπολογιστών ώστε να έχουν επιπλέον εφόδια. Και όλα αυτά με την χρηματική υποστήριξη, καθοδήγηση και ενθάρρυνση της αδερφής Νεκταρίας.
Η εκπαίδευση όμως των παιδιών από το δημοτικό μέχρι το λύκειο κόστιζε αρκετά, καθώς τα παιδιά πηγαίνανε σε άλλα σχολεία και αυτό το κόστος δύσκολα αντιμετωπιζόταν.
Το επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία του «St. Ignatius High School», ενός ιδιωτικού σχολείου, όπου τα παιδιά του ορφανοτροφείου θα μπορούσαν να έχουν δωρεάν αγγλική εκπαίδευση υψηλού επιπέδου. Με τα χαμηλά δίδακτρα των φοιτούντων μαθητών και τις χορηγίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα καλυπτόταν οι ανάγκες για τους μισθούς των καθηγητών και την λειτουργία του σχολείου.
Το σχολείο αυτό, το οποίο στα 6 χρόνια λειτουργίας του αριθμεί περίπου 600 μαθητές, έγινε μόνο και μόνο προκειμένου τα αγόρια και τα κορίτσια των ορφανοτροφείων να αποκτήσουν ποιοτική και δωρεάν εκπαίδευση.
Παράλληλα, ορισμένα από αυτά τα κορίτσια που έκαναν σχετικές με την εκπαίδευση σπουδές και αντίστοιχα μεταπτυχιακά, με προθυμία και χαρά δέχθηκαν να εργαστούν στο σχολείο ως δασκάλες.
Το κτίριο αυτό δεν προοριζόταν για σχολείο. Συνεπώς, δεν πλήρη κάποιες από τις προδιαγραφές όπως το μέγεθος των αιθουσών, ο αριθμός των εργαστηρίων και άλλα πολλά. Στόχος της αδερφής είναι να οικοδομήσει ένα νέο κτίριο όπου θα μπορεί να φιλοξενήσει παραπάνω μαθητές και να λειτουργεί σύμφωνα με τους ισχύοντες κανονισμούς.
Το έργο αυτό είναι μεγάλο και οι οικονομικοί πόροι που χρειάζονται είναι πάρα πολλοί. Γι’ αυτό η οικονομική υποστήριξη είναι πολλή σημαντική για ένα ζωτικής σημασίας έργο για το ορφανοτροφείο και την εκπαίδευση των παιδιών.
Μπορεί το μεγαλύτερο έργο να γίνεται στο ορφανοτροφείο, όμως πολλοί άνθρωποι έχουν την ανάγκη για βοήθεια και υποστήριξη. Στην περιοχή αυτή έχουν χτιστεί σπίτια για φτωχούς, έχει δοθεί οικονομική βοήθεια σε οικογενειάρχες για να ξεκινήσουν μια μικρή επιχείρηση και να μπορούν να συντηρούν την οικογένειά τους, έχουν δοθεί καροτσάκια και ειδικά αμαξίδια σε ανάπηρους και υποτροφίες σε μαθητές και φοιτητές για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Αυτές και άλλες πολλές είναι ορισμένες από τις δράσεις του φιλανθρωπικού έργου στην Καλκούτα.
Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν γίνει πραγματικότητα χωρίς τις θυσίες και την υποστήριξη ανθρώπων από την Ελλάδα και το εξωτερικό που έμαθαν, συγκινήθηκαν και πίστεψαν στο έργο αυτό και υποστηρίζουν, ακόμη και από το υστέρημά τους τον αγώνα και την προσπάθεια της αδερφής Νεκταρίας.
Οι δυσκολίες είναι πολλές. Ειδικά, σε μια χώρα όπου είναι έντονο το φαινόμενο του φανατισμού και τις ειδωλολατρίας. Οι οικονομικές ανάγκες είναι έντονες, καθώς σημαντικά έργα πρέπει να γίνουν για να την συνέχιση του έργου αυτού.
Η ανοικοδόμηση του νέου κτιρίου για το σχολείο είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα. Η συντήρηση των κτιρίων και των εγκαταστάσεων είναι μια αναγκαιότητα. Η υγρασία, οι βροχές και οι πλημμύρες φθείρουν τα κτίρια με αποτέλεσμα να φουσκώνουν οι τοίχοι, να πέφτουν οι σοβάδες και να σκουριάζουν τα σίδερα.
Κάθε χρόνο η αδερφή αναγκάζετε να κάνει συντήρηση στα κτίρια μετά το πέρας των μουσώνων για την ασφάλεια τόσο των παιδιών αλλά και την επιβίωση των ίδιων των κτιρίων.
Τέλος, ένα μελλοντικός στόχος είναι η δημιουργία ενός περιβολιού και μιας φάρμας όπου θα καλλιεργούνται φρούτα και λαχανικά και θα εκτρέφονται πουλερικά για ιδιοκατανάλωση. Η αυξανόμενη άνοδος στις τιμές των προϊόντων και οι καθημερινές ανάγκες σε πρώτες ύλες (φαγητό για τα παιδιά του ορφανοτροφείου και καθημερινό συσσίτιο) αποτελούν ένα μεγάλο έξοδο.
Ήδη στην λίμνη που υπήρχε στον χώρο του ορφανοτροφείου εκτρέφονται ψάρια και καλύπτουν μεγάλο μέρος των αναγκών.
Όλα τα παραπάνω χρειάζονται πόρους και η ελπίδα για το έργο αυτό και τα παιδιά που ζουν στα ορφανοτροφεία αλλά και για τον φτωχό κόσμο που στηρίζεται από τις δράσεις αυτές, είμαστε εμείς. Με το δικό μας όβολο 25 χρόνια τώρα στηρίζεται το έργο αυτό και δίνεται ελπίδα και χαρά σε τόσους ανθρώπους.
«Lucky Girls – Part 2» («Ευλογημένα Κορίτσια – Μέρος 2ο»)
Συνεχίζεται…
Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία και το έργο του Philanthropic Society of the Orthodox Church εδώ.
