Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Δεν είναι κανένα μυστικό οτι οι ζυμώσεις για την Κεντροαριστερά έχουν γίνει talk of the town. Απολύτως αναμενόμενο καθώς ένας χώρος που φυτοζωεί και έχει εξαϋλωθεί εκλογικά από το 2010 και μετά δείχνει να προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του. Όταν δε για την ηγεσία του σχήματος παρελαύνουν τόσοι μνηστήρες και μάλιστα σε έναν μήνα που παραδοσιακά «δεν παράγει ειδήσεις» το ενδιαφέρον και τα πηγαδάκια δίνουν και παίρνουν.
Πάμε τώρα στην ουσία. Η κινητικότητα στον χώρο του ΠΑΣΟΚ και της Κεντροαριστεράς πέρα από πρόσωπα και ρεύματα ενέχει στοιχεία επιστροφής στην κανονικότητα. Με την οικονομία να σταθεροποιείται και τον ΣΥΡΙΖΑ να αφήνει πίσω του τα όποια ριζοσπαστικά στοιχεία είχε μέχρι το 2015, είναι σαφές πως ένα πολιτικά υπολογίσιμο τμήμα των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς φλερτάρει με την επιστροφή στις ρίζες της σοσιαλδημοκρατίας. Από την άλλη, μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αποπειράται να «φρεσκάρει» το προφίλ της ΝΔ προτάσσοντας το κεντρώο και φιλελεύθερο προφίλ του, ωστόσο δεν φαίνεται μέχρι στιγμής τα ανοίγματα να κάνουν τους ψηφοφόρους να διαβούν τον πολιτικό Ρουβίκωνα προς τα δεξιά.
Ωστόσο και τα δύο μεγάλα κόμματα ενώνει ένας κοινός πόθος: H κατάρρευση του «πειράματος» της Κεντροαριστεράς.
Όταν λέμε κατάρρευση δεν εννοούμε βέβαια την εξαφάνιση από τον πολιτικό χάρτη αλλά την παραμονή του χώρου σε χαμηλό μονοψήφιο ποσοστό και την όσο καλύτερη δυνατή διαχείρισή της από τους δύο «μεγάλους» προς εξυπηρέτηση του δικού τους αφηγήματος.
Συγκεκριμένα, η ΝΔ ενώ επένδυσε σε καλές σχέσεις με τον Σταύρο Θεοδωράκη είδε ξαφνικά τον επικεφαλής του Ποταμιού να τραβάει ένα δικό του δρόμο ο οποίος δεν εξηγείται με όρους λογικής. Άρα, θα στηρίξει τον «αστό» Καμίνη υπολογίζοντας οτι δύο είναι τα σενάρια αν εκλεγεί. Στο πρώτο η Κεντροαριστερά να αποστεωθεί και να πάρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένα ικανό μερίδιο. Στο δεύτερο το σχήμα να «δέσει» και να αποτελέσει έναν αξιόπιστο κυβερνητικό εταίρο μιας μελλοντικής κυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ.
Μια τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε και τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς θα σήμαινε επιβεβαίωση στα μάτια των ψηφοφόρων, της ταύτισης μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και άρα απορρόφηση όλου του αριστερού-σοσιαλίζοντος τμήματος της Κεντροαριστεράς. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε ως Δούρειο Ίππο τον Λαλιώτη και εκμεταλλευόμενος την πολυδιάσπαση που δημιουργούν οι τόσοι υποψήφιοι προσπάθησε να διεμβολίσει τον χώρο. Ωστόσο υπέπεσε σε μέγιστο στρατηγικό λάθος: το άρθρο Τσίπρα για τον Παπανδρέου, το οποίο απέδειξε πως όσο μικρό και αν είναι το μαγαζί του ΠΑΣΟΚ, όταν κάποιος πάει να τους το πάρει (ιδίως από τα χέρια των τελευταίων ρομαντικών) ο κόσμος του συσπειρώνεται.
Πάντως, στα δύο στρατόπεδα συμφωνούν πως η Φώφη Γεννηματά δείχνει αποφασισμένη να υπερασπιστεί την αυτονομία του χώρου της και να μην γίνει «πρόθυμη συνεργάτις» ούτε του Αλέξη Τσίπρα ούτε του Κυριάκου Μητσοτάκη. Συνεπώς, Κομμουνδούρου και Πειραιώς ελπίζουν πως οι εξελίξεις μπορεί να δημιουργήσουν μια καραμπόλα προς το συμφέρον τους. Εμείς στο Rizopoulos Post παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο και θα ανοίξουμε τη σχετική συζήτηση καλώντας τους υποψηφίους για την ηγεσία να προβούν σε δημόσιες παρεμβάσεις μέσα από αρθρογραφία.
ΥΓ. Την ιδέα για την αρθρογραφία των υποψηφίων της Κεντροαριστεράς στο blog μας την έδωσαν ο Κώστας Λαλιώτης και ο Αλέξης Τσίπρας…
