Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Τον προβληματισμό για τα εντυπωσιακά αποτελέσματα του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στον πρώτο γύρο των Γαλλικών περιφερειακών εκλογών έδωσε τη θέση του στον ενθουσιασμό της μη εκλογής ούτε ενός εκπροσώπου του στον δεύτερο γύρο. Όλοι καθησυχάστηκαν από την επαναφορά στην κανονικότητα, πανηγύρισαν για την νίκη της δημοκρατίας και έκρυψαν, για μια ακόμα φορά, τους σκελετούς στα βάθη της πολιτικής αμνησίας.
Αυτό που συνέβη στην Γαλλία ήταν το προφανές. Ο τρόμος του δημοκρατικού τόξου από την πιθανή επέλαση της Λεπέν λειτούργησε και σε αυτή τη συγκυρία, όπως επανειλημμένα έχει συμβεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Το Εθνικό Μέτωπο κινούνταν πάντα σε διψήφια ποσοστά και πολύ συχνά ξεπερνούσε το 17%. Διατηρούσε τη δυναμική του και στις πιο πολιτικά παθητικές περιόδους εκφράζοντας σταθερά μέρος του γνωστού Γαλλικού σωβινισμού. ‘
Όταν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες οξύνονταν αποκτούσε επιπρόσθετη ισχύ και κονταροχτυπιόνταν στα ίσια με τις δυο παραδοσιακές παρατάξεις. Πάντα όμως την κρίσιμη στιγμή της εκτόξευσης του και της οριστικής διατάραξης των ισορροπιών, το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο ομονοούσε αποτρέποντας την ανάληψη οποιασδήποτε εξουσίας από την ακροδεξιά.
Μόνο που τα όρια του προφανούς και του αναμενόμενου σταδιακά εξαντλούνται. Η μορφή του Εθνικού Μετώπου εξευγενίζεται επικοινωνιακά και πολιτικά, με φιλάρεσκες γυναικείες παρουσίες αντί για την αποκρουστική εικόνα του πατρός Λεπέν και προτάσεις που έχουν λειάνει αρκετές από τις σκληρές γωνίες του κλασικού λόγου του που απωθούσε πλατιά λαϊκά στρώματα.
Η δημοκρατική συμμαχία απέτρεψε την ύστατη ώρα τον Ζαν Μαρί Λεπέν από το να κατακτήσει τον προεδρικό θώκο όταν πέρασε στον δεύτερο γύρο των εκλογών με 18%. Η σημερινή αντίστοιχη σύμπλευση απέτρεψε την κόρη του από το να αλώσει τις περιφέρειες καταγράφοντας όμως ένα 29%, όπως θα την αποτρέψει και στην επικείμενη προεδρική μάχη όπου δύσκολα θα βρεθεί καν στο δεύτερο γύρο με ποσοστό όμως γύρω στο 25%. Δεν αργεί η μέρα που η ευειδής ανιψιά της θα προσδώσει την καταλυτική νότα απομυθοποίησης καθιερώνοντας το κόμμα σε εκλογικά ύψη άνω του 30%.
Αν το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο συνεχίσει να βολεύεται με την αστική “αντίσταση” της τελευταίας στιγμής και οι αδιάφοροι Ευρωπαίοι μανδαρίνοι συνεχίσουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις και να παρεμβαίνουν μονίμως με καταστροφική χρονοκαθυστέρηση όπως έπραξαν με την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό, αυτή η μέρα μπορεί και να βρίσκεται πολύ πιο κοντά από ότι φανταζόμαστε.
Αν δεν αντιμετωπίσουν άμεσα οι ουσιαστικές αιτίες που πυροδοτούν το γενικότερο φαινόμενο και δεν προχωρήσουν σε ριζικές αλλαγές στο δυσλειτουργικό διοικητικό μοντέλο της Ε.Ε.. Αν δεν προχωρήσουν σε επανασχεδιασμό του παραγωγικού της μοντέλου με βάση τις παγκόσμιες εξελίξεις και την ανάδειξη νέων ισχυρών οικονομικών πόλων. Αν δεν αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές και την ασαφή πολυπολιτισμική ανοχή που δεν τοποθετεί ως προμετωπίδα των σεβασμό των βασικών αξιών του φιλοξενούντα.
Τότε η κοινωνική δυσαρέσκεια θα βρει νομοτελειακά πρόσφορο έδαφος για να εκφραστεί ακόμα πιο μαζικά από σχηματισμούς όπως το Εθνικό Μέτωπο. Και τότε το προφανές θα είναι ανίσχυρο να το συγκρατήσει όχι μόνο μακριά από γαλλική εξουσία αλλά κι από την άλωση της Ευρωπαϊκής τάξης.
