Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας,
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
lastpoint.gr
Θυμάμαι πόσο με είχαμε μαγέψει «Ο Δράκος». Μια Καφκική προσέγγιση με όλα τα στοιχεία της αθωότητας και της ενοχής να εναλλάσσονται σε έναν χορό συναισθημάτων, να παιχνιδίζουν με την αφέλεια, τον έρωτα, την πυγμή και την έλλειψη της. Μια από τις ταινίες που λατρεύεις ή μισείς, όπως και τελικά συνέβη, ώσπου ν’ αναγνωριστεί από όλους ως μια από τις κορυφαίες δημιουργίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν η ώρα που θα συναντούσα τον Νίκο Κούνδουρο και θα είχα την δυνατότητα ν΄ανταλλάξω μερικές κουβέντες μαζί του. Τον έβλεπα στην γειτονιά, έμενε ελάχιστα πιο κάτω από το σπίτι μου, να περνά ταπεινός, ήσυχος, χωρίς τίποτα από την έπαρση που συχνά συνοδεύει όσες προσωπικότητες έχουν χτίσει ένα μύθο γύρω από τ’ όνομα τους.
Άκουγα τις δημόσιες παρεμβάσεις του. Μπορεί να μην συμφωνούσες πάντα με τις προσεγγίσεις του αλλά πάντα διέκρινες με ευκολία την καλοπιστία των θέσεων του, την αγωνία του για την χώρα, τον πολιτισμό της, τις διεθνείς εξελίξεις. Ειλικρινά οργίστηκα όταν άκουσα την είδηση για την επίθεση αλλοδαπών ληστών που τον σημάδεψε ως άνθρωπο και του επηρέασε καίρια την άποψη για το μεταναστευτυικό πρόβλημα.
Λίγο καιρό μετά τον συνάντησα ένα μεσημέρι στο αρτοποιείο της πλατείας. Αγέλαστος, σκυθρωπός αλλά με την γλυκύτητα του ατόφια δοτικού και ευγενικού ανθρώπου. Πήρα το θάρρος να του μιλήσω. Του εξέφρασα την λύπη μου για την πρόσφατη ταλαιπωρία του. Ανασήκωσε με απογοήτευση του ώμους σαν να περιέγραφε βουβά το αναπόφευκτο.
Είπαμε κάποιες κουβέντες για την κρίση, το μνημόνιο, τους πολιτικούς, την αξιοκρατία, την τέχνη. Έμοιαζε ο ίδιος σαν τον Δράκο της ιστορικής ταινίας. Σαν να είχε εμπλακεί σε μια ιστορία από σύμπτωση κι από ένα σημείο και μετά δεν έψαχνε σημείο διαφυγής. Σαν να αφηνόταν στον πόνο. Τον χαιρέτησα με μια δυνατή χειραψία σαν αυτές του οριστικού αποχαιρετισμού.
Από τότε του έγνεψα μια – δυο φορές όταν τον πετύχαινα στο απέναντι πεζοδρόμιο να γυρίσει στο διαταραγμένο πλέον ησυχαστήριο του. Δεν ήθελα να διαταράξω την βαριά εσωτερικότητα που κουβαλούσε. Άγγιξε τα 90 χρόνια και σήμερα μας άφησε πλήρης ημερών. Καλό ταξίδι Δράκε…
