…η τρομοκρατία δεν είναι παράδοξο, είναι το αποδομητικό της συμπλήρωμα!
Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Τι λείπει από την δημοκρατία μας για να ολοκληρωθεί ως πολιτικά νομιμοποιημένη συμμόρφωση του λαού – με την βούλησή του ασφαλώς – στις ελίτ του τεχνοκρατικού αυταρχισμού, ο οποίος εμφανίζεται παράλληλα και ως ρεαλισμός και ως ανθρωπισμός; Η τυφλή βία αποτρελαμένων τρομοκρατών. Σαν αυτή στο Παρίσι, όπου μέσα σε λίγες ώρες και μέσα σε ένα λουτρό αίματος διαμορφώθηκαν συνθήκες πλήρους ανατροπής της φιλελεύθερης κουλτούρας του ευρωπαϊσμού και της πρακτικής των δημοκρατικών ελευθερίων, όχι μόνον στην Γαλλία, αλλά παντού σχεδόν στον Δυτικό Κόσμο!
Τώρα έχουμε πόλεμο, πόλεμο, πόλεμο… ζήτω η δημοκρατία των χριστιανικών βομβών και φραχτών, φωνάζουν υστερικά εκτός από τους φασίστες και πολλοί άλλοι σήμερα! Να κατασκευάσουμε σύγχρονα χαρακώματα και οχυρά στην Ευρώπη! Να κλείσουμε ασφαλώς τα σύνορά μας και να επανεξετάσουμε όλες τις ελευθερίες για να σώσουμε τις δημοκρατίες μας από τους αιμοδιψείς τζιχαντιστές, ισλαμιστές, αλλά και από την Πέμπτη Φάλαγγα φανατικών ντόπιων μουσουλμάνων που εκμεταλλεύονται τα δικαιώματα των πολυπολιτισμικών κοινωνιών για να τις υπονομεύουν από μέσα και στη βάση τους…. μέχρι να αρπάξουν όλοι τα Καλάσνικοφ και να επιδοθούν σε μαζικές βομβιστικές επιθέσεις εναντίον του λαού – ποιου άραγε λαού – υλακτεί «πανικόβλητος» ο κάθε ακροδεξιός λαϊκιστής, ανώμαλος και ανεγκέφαλος απατεώνας! Με τις κυβερνήσεις πλέον σαστισμένες και τους υπόλοιπους πολίτες μουδιασμένους, να αναρωτούνται: Μήπως, πράγματι, βρισκόμαστε ενώπιον ενός πολέμου του Ισλάμ εναντίον της χριστιανικής Ευρώπης, όπου οι μουσουλμάνοι πολίτες αυξάνονται σε αριθμό και ισχύ;
Μπερδεμένα πράγματα από μπερδεμένους ανθρώπους σε μία Ευρώπη που πολύ έχει μπερδευτεί τα τελευταία χρόνια εντός μίας βαθύτατα υποκριτικής πολιτικής και παιδαγωγικής. Για να ξεφύγουν, μάλιστα, από την απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις και την δομική ανάλυση που όφειλε οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος να κάνει μελετώντας τις ως πολιτικά φαινόμενα με πολιτισμικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες, κάμποσοι προοδευτικοί καταφεύγουν σε κενά περιεχομένου συνθήματα: «Ήμασταν Σαρλί, είμαστε Παρίσι!», σου λένε, φανερώνοντας απλώς την αμηχανία τους.
Και από δίπλα τα δραματικά επιπόλαια, ανεύθυνα, ανιστόρητα και επικίνδυνα για την ανάπτυξη της δημοκρατίας ΜΜΕ, να σημειώνουν για παράδειγμα: «Είναι αδύνατο να μην συνδέσει κανείς τα αιματηρά αυτά γεγονότα με τις μάχες που γίνονται στη Μέση Ανατολή. Η Γαλλία παίζει εκεί τον ρόλο της. Οφείλει να συνεχίσει τη δράση της» [διευθυντής της Liberation]. «Τα θύματα των επιθέσεων αυτών αποτελούν τη φρικτή και ανυπόφορη μαρτυρία ενός παγκόσμιου πολέμου στον οποίο η Γαλλία μετατράπηκε παρά τη θέλησή της σε ένα βασικό πεδίο μάχης» [εφημερίδα La Charente]. «Η τρομοκρατική απειλή ρίζωσε πλέον στο γαλλικό έδαφος. Πράγματι, μας βάζει σε μια διαρκή κατάσταση πολέμου» [L’Est Republicain]!
Η Μέρκελ και ο Ομπάμα προσπάθησαν να δείξουν ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, παρά τις πιέσεις για εξαγγελία μιας γενικής επίθεσης για μαζική εξόντωση εκείνων που εμφανίζονται ως οι κύριες πηγές της τρομοκρατίας στο έδαφος της Συρίας και του Ιράκ. Αντίθετα, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ έσπευσε να υπερθεματίσει, καλώντας σε ενωτικό αγώνα για να δοθεί «μια ισχυρή απάντηση στις ενέργειες των τρομοκρατών»! Δεν φαντάζομαι να εννοεί την ισχυροποίηση της δημοκρατίας στην πληττόμενη από τρομοκρατικές ενέργειες Ευρώπη και στην σοβαρά απειλούμενη από αυτές χώρα του! Μάλλον εννοεί την ισχυροποίηση της στρατιωτικής μηχανής που εξολοθρεύει την ανθρώπινη ζωή εκεί όπου γεννιέται η τρομοκρατία ως απάντηση στις ανθρωπιστικές επεμβάσεις με καταιγισμό βομβών!
Πρόκειται για την γνωστή συνταγή καθεστώτων που συνδέουν την επιβίωσή τους με ηγεμονικές μορφές ακραίας βίας και αυταρχισμού. Με στρατιωτικές επεμβάσεις τέτοιου τύπου (βομβαρδισμοί κάθε μορφής με την χρήση κάθε μέσου) που δεν είναι δυνατόν να προκαλέσουν πολιτικώς κάτι άλλο εκτός από τρομοκρατία. Είναι η σύγχρονη μορφή των «ανθρωπιστικών πολέμων» που απορρυθμίζοντας απολύτως την κανονική ζωή και την κανονική πολιτική, εκεί όπου δεν εξοντώνουν εντελώς και τα δύο, σε μία ευρεία και ιδιαίτερα ευαίσθητη γεωπολιτικώς και γεωστρατηγικώς περιοχή της Ασίας και της Αφρικής, που παράγει την συγκεκριμένη μορφή τρομοκρατίας που βιώνουν οι κοινωνίες οι οποίες ανέχονται, τις περισσότερες φορές παρά την θέλησή τους, τις «ανθρωπιστικές εκστρατείες», όπου η παράσταση της δολοφονικής ισχύος των βομβών συνδυάζεται αρμονικά με την παράσταση της πρωτόγονης βαρβαρότητας τζιχαντιστών.
Μία παράσταση παρανοϊκών και ανώμαλων υπάρξεων που κατασκευάζει παρανοϊκές και ανώμαλες υπάρξεις σε έναν κόσμο όπου η έννοια της δημοκρατίας συνδέεται πλέον άρρηκτα με την έννοια των «ανθρωπιστικών πολέμων» της τεχνολογικά προηγμένης βαρβαρότητας. Μια παράσταση που διασκεδάζει ηλίθιους ηγέτες όσο τίποτε άλλο! Στην δική μου μνήμη έχει καταγραφεί η εικόνα της κυρίας Χίλαρι Κλίντον, η οποία με το αξίωμα της υπουργού εξωτερικών, απολάμβανε, χαχανίζοντας αηδιαστικά, στο μόνιτορ τον βασανιστικό θάνατο του αιχμάλωτου Μουαμάρ Καντάφι με την ξιφολόγχη, μάλιστα, ενός βασανιστή του να διαπερνά τον πρωκτό του! Η ίδια Κυρία ταυτόχρονα με πολλούς άλλους Κυρίους της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ συγκλονίζεται – όπως εσύ κι εγώ, αναγνώστη μου – με τις εικόνες φρικιαστικής αγριότητας με τις οποίες συνδέουν την ισχύ τους οι πολεμιστές του ISIS και άλλων τζιχαντιστικών μηχανών εξολόθρευσης κάθε πιθανού και απίθανου αντιπάλου, όπου δεν υπάρχουν αθώοι, μόνον θηρευτές και θηράματα.
Οι αλληλένδετες με την ανάπτυξη του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, αντιφάσεις είναι αυτές που προκαλούν αντικειμενικά κρίσεις δημοκρατικού χαρακτήρα, στον βαθμό που ολόκληρο πλέον το ηγεμονικό σύστημα στον πλανήτη βρίσκεται σε μία περισσότερο ή λιγότερο ρευστή κατάσταση. Το τέλος του διπολισμού διατάραξε τόσο σοβαρά το σύστημα ηγεμονίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, προσθέτοντας την απειλή της τρομοκρατίας σε κυρίαρχη πλέον θέση στην βεντάλια των παλαιών και νέων απειλών, που ως γενικό πολιτικό αφήγημα νομιμοποιούν πολιτικώς στρατηγικές σεκιουριτοποίησης, οι οποίες με την σειρά τους τείνουν να μεταμορφώσουν τις δημοκρατίες σε αστυνομοκρατικά και μιλιταριστικά καθεστώτα ηγεμονίας. Κάπως έτσι, η τρομοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας μηχανισμός που νομιμοποιεί πολιτικώς την «κατάσταση πολιορκίας» σε δημοκρατικά καθεστώτα, τα οποία βρίσκονται ήδη σε σοβαρή ή λιγότερο σοβαρή κρίση ηγεμονίας, η οποία συνοδεύεται από την απειλή δύο αλληλένδετων κρίσεων: κρίση στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης υπό τον κίνδυνο υπερπαραγωγής ή μη διαχειρίσιμου χρέους και κρίση στο αντίστοιχο κοινωνικό μοντέλο. Αυτή (αυτές) είναι η κρίση που με όρους πραγματισμού βασανίζει σήμερα απειλητικώς τόσο τις πολιτικές ελίτ του Δυτικού Κόσμου, όσο και εκείνη του πρώην ιδεολογικού αντιπάλου της, την Ρωσία. Η τρομοκρατική απειλή είναι γι’ αυτούς μία πρόσφορη λύση για να διασκεδάσουν την κρίση ηγεμονίας στις διεθνείς πολιτικές, αλλά και σε κάμποσες μεγάλες και ισχυρές χώρες του κόσμου.
Πρόκειται για μία παράσταση – η οποία ωστόσο δομείται από πραγματικό αίμα και δολοφονική μανία – που αναφέρεται στην προάσπιση της δημοκρατίας με αντιδημοκρατικά μέσα. Αυτό το παράδοξο σεκιουριτοποιεί πολιτικές και οικονομικές ελίτ, προκαλώντας, ωστόσο, ανατροπή ή απλώς αμφισβήτηση του δημοκρατικού ιδεολογήματος σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, όπως και ανατροπή της πολιτισμικής και κοινωνικής θεωρίας πάνω στην οποία στηρίχθηκε η ανάπτυξη του σύγχρονου ευρωπαϊσμού.
Εάν οι σύγχρονες δημοκρατίες δεν επιλύσουν πολύ σύντομα το ζήτημα ηγεμονίας που αφορά στην ανάπτυξη και συνεργασία των ελίτ – στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής ηγεμονίας – θα περάσουμε σε μορφές σεκιουριτοποίησης με αφορμή την τρομοκρατική απειλή, η οποία απορρυθμίζοντας τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις, θα γίνει το μέσο για την επικράτηση του πολέμου επί της ειρήνης και του αποκλεισμού με νεοεθνικιστικά ελατήρια επί της ευημερίας και του Κράτους Δικαίου. Και αυτά στον πολιτισμένο κόσμο μας, που πρόβαλε πως οι δημοκρατικές κατακτήσεις ήταν απόλυτα διασφαλισμένες και το πλέον ισχυρό όπλο των λαών απέναντι σε καιροσκοπικές και απάνθρωπες ελίτ!
Ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό (: βιοοικονομικό) κίνημα υπέρ της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ επίκαιρο στην ΕΕ, στην Ρωσία και στις ΗΠΑ. Εκεί βρίσκεται το πολιτικό πρόβλημα, εκεί και η λύση του, μόνον που αυτή δεν φαίνεται πλέον να μπορούν να την προσφέρουν οι μεταδιπολικές ελίτ και ο νεοφιλελευθερισμός τους.
