Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Διαβάζοντας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ το ιστορικό αφιέρωμα στην ίδρυση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (πόσοι, άραγε, θυμούνται το πρώτο επιτυχημένο πείραμα της Ε.Κ.Α.Χ., το 1952, που άνοιξε το δρόμο για την ίδρυση της Ε.Ο.Κ. και της ΕΥΡ.ΑΤΟΜ. των 6 μελών, λίγα χρόνια αργότερα, που οδήγησαν στη σημερινή Ε.Ε. των 28 μελών;), πρόσεξα κάτι που δε νομίζω να έχει αναδειχθεί και αναλυθεί όσο θα άξιζε. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα, στην ιστορία της Ε.Ε., που από μόνη της αποτελεί μια διεύρυνση της Ε.Ο.Κ., όταν οι 9 έγιναν 10, το 1981. Όλες οι άλλες διευρύνσεις της Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. αφορούν ομάδες κρατών, με εξαίρεση την τελευταία, την Κροατία, η οποία όμως αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση λόγω του προσφάτου παρελθόντος της.
Ξεκινώντας από αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα διαπίστωση, το μυαλό μου έκανε μια σχεδόν αυτόματη διαδρομή, την οποία θεώρησα ότι αξίζει να σας παρουσιάσω.
Το 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εκτός της αυτονόητης προσπάθειας για την στερέωση και θωράκιση της δημοκρατίας, έθεσε πρωταρχικό στόχο την ένταξη στην Ε.Ο.Κ. Ως παιδί του δημοτικού και γυμνασίου, θυμάμαι τα δελτία ειδήσεων (Ε.Ρ.Τ. & Υ.ΕΝ.Ε.Δ.), να κυριαρχούνται από αναλυτικές πληροφορίες για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων και τον Καραμανλή να έχει αποδυθεί σε αγώνα δρόμου, επισκεπτόμενος όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με σκοπό να εξασφαλίσει την συναίνεση των εταίρων για την ένταξη της Ελλάδος. Ακόμη και τα ανοίγματα στις αραβικές χώρες, στον τρίτο και στις βαλκανικές χώρες, τελικώς συνέτειναν σε αυτό το σκοπό δια της αυξήσεως του γεωπολιτικού βάρους της χώρας.
Όπως αποδείχθηκε, η Καραμανλής είχε δίκιο. Κατέστησε την ένταξη στην ενωμένη Ευρώπη νέο εθνικό όραμα και το πέτυχε. Δεν θα σχολιάσω πως οι διάδοχες κυβερνήσεις αξιοποίησαν την εξαιρετική αυτή εξέλιξη, η οποία έθεσε την -μόλις προ 6 ετών αποκατεστημένη- Ελληνική Δημοκρατία στο σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών χωρών, ισότιμο εταίρο 2 μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας (Γαλλία & Ηνωμένο Βασίλειο) και 2 εκ των μεγαλυτέρων βιομηχανικών χωρών του κόσμου (Ομοσπονδιακή Γερμανία & Ιταλία). Μάλλον το σωστό ρήμα θα ήταν εκμεταλλεύθηκαν και όχι αξιοποίησαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το σημαντικό είναι ότι ο Καραμανλής, βασιζόμενος στο 54% του 1974 και στο 42% του 1977, κατόρθωσε να υπερκεράσει τις αντιδράσεις της αριστεράς, η ριζοσπαστικότερη έκφραση της οποίας ήταν το ανερχόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο δημαγωγός ηγέτης του οποίου συνέγειρε τα πλήθη και παρέσυρε το κέντρο σε τριτοκοσμικές ουτοπίες. Το κατόρθωσε αυτό ο Καραμανλής κρατώντας υπό έλεγχο τον οπισθοδρομικό συντηρητισμό της λαϊκής δεξιάς και της ακροδεξιάς ενσωματώνοντάς τες πλήρως στη Ν.Δ. Και δεν θα είχε μπορέσει να αποκτήσει αυτόνομη πολιτική έκφραση η ακροδεξιά αν δεν είχε παρακμάσει τόσο πολύ η Ν.Δ. -στην πραγματικότητα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα του 1974- και δεν κατέρρεε παταγωδώς το 2009 έναντι ενός τόσο φαιδρού αντιπάλου όπως ο Γ.Α.Π.
Κοιτώντας τα γεγονότα -με όση απόσταση μας επιτρέπει ο χρόνος που μεσολάβησε- και συγκρίνοντας το 1974 με το σήμερα, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι το κλειδί των εξελίξεων δεν είναι παρά η κάλυψη του προφανούς και τεραστίου κενού εκπροσώπησης της μεγάλης μάζας της λαϊκής δεξιάς, η οποία ήδη έχει εγκαταλείψει την Ν.Δ., ο σκληρός πυρήνας της οποίας έχει χάσει άνω του 15%, αν σκεφθούμε ότι στη χειρότερη στιγμή της, το 1981 έλαβε 36%!!! Είναι προφανές ότι απαιτείται μια νέα πολιτική ενοποίηση της δεξιάς και η τιθάσευση των ακραίων στοιχείων, τα οποία μη έχοντας πολιτικό ακροατήριο θα περιθωριοποιηθούν. Ενοποίηση, η οποία απαιτεί ένα ελάχιστο πολιτικό πρόγραμμα που θα διασφαλίζει τις αξίες αυτού του -πλειοψηφικού- τμήματος του ελληνικού λαού και θα εξασφαλίζει την πλήρη θεσμική μεταρρύθμιση, την οικονομική ανάπτυξη και την γεωπολιτική θέση της χώρας ως ισχυρού εταίρου της Δυτικής Συμμαχίας.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να αντιληφθούν τον ρόλο τους όλοι όσοι εκπροσωπούν την ελληνική αστική τάξη ή ότι έχει απομείνει από αυτήν. Η διάσπαση αυτού του μικρού, αλλά πολύ σημαντικού, τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και η αποξένωσή του από τους μηχανισμούς της Ν.Δ. ήταν η αιτία της εσωτερικής παρακμής και πολιτικής καταβαραθρώσεως του κόμματος. Απόδειξη ότι η -αυτοκτονική- στροφή του Αντώνη Σαμαρά στο λαϊκίστικο τρίο, Γιακουμάτου-Ντινόπουλου-Βούλτεψη, όχι μόνο δεν επανέφερε την λαϊκή δεξιά στο κόμμα, αλλά αύξησε ακόμη περισσότερο την απόσταση με το ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτοχρόνως, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις για τη Β΄ Αθηνών (την καρδιά της λαϊκής δεξιάς) δείχνουν πλήρη κατάρρευση των λαϊκιστών υποψηφίων, αφού στην πρώτη τριάδα διαγκωνίζονται οι εκσυγχρονιστές Δένδιας, Μητσοτάκης και Χατζηδάκης! Βεβαίως, αυτό δεν αλλάζει πολύ τα δεδομένα: όποτε και αν γίνουν οι εκλογές η Ν.Δ. θα τις χάσει και θα μπει σε τροχιά διάλυσης.
Ο κεντροδεξιός εκσυγχρονιστικός χώρος πρέπει να αντιληφθεί πιο είναι το πολιτικό πρόταγμα της εποχής μας και να στραφεί στην επανένωση της δεξιάς παρατάξεως. Δευτερεύοντα και επουσιώδη ζητήματα, ιδεοληψίες και προσωπικές εμμονές, δεν πρέπει να γίνονται εμπόδιο στο νέο όραμα, το οποίο μόνο μια ενωμένη δεξιά μπορεί να υλοποιήσει. Όσοι έχουν στρέψει το βλέμμα στην κεντροαριστερά, όσοι νοιώθουν ότι τίποτα δεν τους ενώνει με την μεγάλη πατριωτική, δημοκρατική και ευρωπαϊκή παράδοση της δεξιάς, καλύτερα να δηλώσουν ξεκάθαρα ότι δεν έχουν την ελάχιστη σχέση με τον φιλελευθερισμό και το κέντρο και να πάψουν να δημιουργούν σύγχυση.
Βεβαίως, καθ’ ένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει και να νομίζει ότι εκπροσωπεί ακόμη και ένα χώρο που είτε δεν υπάρχει, είτε ουδέποτε του ανέθεσε την εκπροσώπησή του. Ο εκσυγχρονιστικός μεταρρυθμιστικός χώρος είναι η δεύτερη περίπτωση. Τα διάφορα μικρο-κόμματα που συνωστίζονται στο χώρο αυτό ουδόλως εκφράζουν την σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών που επιθυμεί εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις και είναι διατεθειμένοι να τις στηρίξουν αρκεί να πεισθούν ότι αυτός που θα τις υλοποιήσει έχει αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και δεν κινείται με σκοπό την ικανοποίηση των ιδεοληπτικών του εμμονών. Όσοι πολιτικοί κατάφεραν να κάνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις -οι Βενιζέλος και Καραμανλής είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις- αυτό ακριβώς είχαν κατορθώσει: έπεισαν την μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία να τους ακολουθήσει στην επίτευξη του μεγάλου οράματος γιατί δεν ασχολήθηκαν με τα μικρά, τα άκαιρα, τα δευτερεύοντα. Δυστυχώς, οι παρέες των 20-30 στελεχών και ένας περίγυρος άλλων 100-200, καλόπιστων πλην χωρίς πολιτική εμπειρία, ανθρώπων που διαθέτει καθ’ ένα από τα μικρο-κόμματα του κέντρου δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτήν την απλή πραγματικότητα, άρα δεν θα κατορθώσουν ποτέ να απευθυνθούν στην σιωπηλή πλειοψηφία που αναδεικνύει κυβερνήσεις. (Τα νούμερα δεν είναι τυχαία, απόδειξη ότι κανένα από αυτά τα σχήματα δεν κατόρθωσε ποτέ να παρουσιάσει πλήρη ψηφοδέλτια με το μεγαλύτερο να μην υπερβαίνει τα 240 άτομα!)
Ουδόλως με ενδιαφέρει η τύχη των «σεκταριστικών» -κατά την αριστερή φρασεολογία- μικρο-κομμάτων του κέντρου. Τα αζήτητα της ιστορίας είναι γεμάτα τέτοια μικρά ναυάγια. Το πρόβλημα είναι ότι όσο η σιωπηλή πλειοψηφία παραμένει χωρίς πολιτική έκφραση, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος αντί οραματιστή ηγέτη να εμφανισθεί ένας ακόμη αδίστακτος δημαγωγός, μπροστά στον οποίο ακόμη και ανερμάτιστοι τύπου Τζήμερου θα φαντάζουν σοβαροί ηγέτες! Όταν το πολιτικό σύστημα είναι τόσο σάπιο και χυδαίο όσο αποδεικνύουν ακόμη και οι αυτοδιοικητικές παραφυάδες του, όπως αυτές που ξεμπροστιάζονται στο Βόλο και στο Μαραθώνα, τότε τίποτα δεν αποκλείεται. Και θα είναι πολύ αστείο να δούμε τους «ξαφνικούς» αυτούς Δημάρχους να υποσκελίζουν τους δήθεν σοβαρούς Καμίνη, Μπουτάρη & σια, οι οποίοι δεν ήδη διανύουν την δεύτερη θητεία τους και δεν έχουν να επιδείξουν ούτε τα μισά από όσα έκαναν Μπέος και Ψινάκης μέσα σε 2 μήνες! Είναι τυχαίο ότι η παρέα των 5 ακκίζεται να πιστεύει ότι εκπροσωπεί τον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο; Όλοι γνωρίζουμε τις πολιτικές τους καταβολές και ποια κόμματα και μικρο-κόμματα συνεργάσθηκαν μαζί τους και τους στήριξαν λυσσαλέα. Αμφότεροι δέχθηκαν τη στήριξη των δήθεν φιλελευθέρων και έπαιξαν με συνέπεια το χαρτί του «φιλελεύθερου» καιροσκοπισμού.
Ίσως το πραγματικό κίνητρο του κ. Μπέου να είναι η ανάγκη του για λαοφιλία και η δημιουργία πολιτικού αντίβαρου στις εκκρεμότητές του με την Δικαιοσύνη. Όμως, αυτό δεν θα τον εμποδίσει να γίνει σημείο αναφοράς, αν όχι ίνδαλμα, για τη μεγάλη μάζα όχι μόνο των απεγνωσμένων αλλά και όσων έχουν εξοργισθεί με το μέγεθος της διαφθοράς και της φαυλότητος! Το είδαμε ήδη να συμβαίνει με την περίπτωση της Χ.Α., ενός κόμματος μπράβων και χούλιγκανς, που δεν δίστασαν να καταφύγουν στη βία όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία.
Η συζήτηση αυτή δεν κλείνει εδώ, δεν ολοκληρώνεται στα πλαίσια ενός άρθρου με την απλή καταγραφή μιας δαιδαλώδους διαδρομής σκέψεων που ίσως μοιάζουν και ασύνδετες. Άλλωστε, σκοπός μου δεν είναι να διατυπώσω προτάσεις, με υπερβαίνει κάτι τέτοιο. Απλώς, προσπαθώ να επισημάνω αυτά που θεωρώ προφανή και να αναζητήσω επικοινωνία με όσους μοιραζόμαστε τους ίδιους προβληματισμούς. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, ξέρω ότι ίσως είναι λίγο και αναποτελεσματικό, αλλά είναι η μόνη πολιτική δράση που μπορώ να έχω μέσα από μερικά διαδικτυακά κείμενα! Αναζητούνται συμπαραστάτες…
* Ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης είναι χρηματοπιστωτικός σύμβουλος επιχειρήσεων.
hippo@otenet.gr
FACEBOOK: https://www.facebook.com/hippocrates.hatziaggelides
TWITTER: @Hatziaggelides
LINKEDIN: gr.linkedin.com/pub/iπποκράτης-χατζηαγγελίδης/6/555/58b/Edit
