Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Οι αριστερά γνωρίζει και διαπραγματεύεται αντικομφορμιστικές έως επαναστατικές σχέσεις ή εναλλακτικές σχέσεις μεταρρύθμισης. Οι παράλληλες σχέσεις και τα παράλληλα προγράμματα δεν θα έλεγα πως ταιριάζουν στο αριστερό πολιτικό αφήγημα. Και όμως είναι αυτά που κυριαρχούν σήμερα στον πολιτικό λόγο!
Αυτό είναι παράδοξο, άρα «το αντικείμενό» μου! Κοίταξε, όταν μιλάς για παράλληλες σχέσεις και προγράμματα στην πολιτική – όπως άλλωστε και σε ό, τι αφορά στην ιδιωτική σου ζωή – κάτι τρέχει με τη σχέση σου! Η αφήγηση περί παράλληλου προγράμματος της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα προδηλώνει σοβαρό πρόβλημα στη σχέση της με τον ελληνικό λαό. Και αυτό είναι φυσιολογικό καθώς το «προγαμιαίο σύμφωνο» που σύναψε αυτός με το εκλογικό σώμα βασίστηκε στο Τρίτο Μνημόνιο, τις βασικές αρχές του οποίου είχε απορρίψει ο λαός δια του περίφημου, φαρσοειδούς δημοψηφίσματος.
Άρα, μια και προκύπτει αντικειμενικά κρίση στη σχέση της αριστερής μας κυβέρνησης με το εκλογικό σώμα, η οποία αποκαλείται κρίση πολιτικής νομιμοποίησης, καθώς η εξειδίκευση των προνοιών του Τρίτου Μνημονίου προσβάλει το «προγαμιαίο σύμφωνο» – ή αλλιώς συμβόλαιο με τον λαό ή σύμφωνο συμβίωσης της νέας αριστερής κυβερνητικής ελίτ με τον ελληνικό λαό – και εν τέλει προσβάλει τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα αρχών, οι πιθανότητες είναι δύο: είτε ο ΣΥΡΙΖΑ βουλιάζει στην αναξιοπρέπεια του κόσμου μας – της ζώσας πραγματικότητας – με καταστροφικό πολιτικό κόστος, ασφαλώς, είτε κατασκευάζει διαλογικώς έναν παράλληλο κόσμο για τον ίδιο και τον ελληνικό λαό. Έτσι αυτός θα μπορεί να ζήσει σε μια διπλή διάσταση: αυτή της απατημένης συζύγου και παράλληλα ερωμένης του ιδίου ανδρός.
Σύμφωνοι, είναι παράδοξο πολιτικώς, αλλά όχι και απολύτως ασυνήθιστο στο μικροαστικό μας, συμπλεγματικό σύμπαν! Μην μου πεις πως δεν γνωρίζεις άνδρες ή γυναίκες που διαφεύγουν έτσι από τις δυσκολίες που παρουσιάζει η σχέση τους; Αλλάζεις ιδεατώς διάσταση στη σχέση και επωμίζεσαι μικρότερο κόστος από την καταστροφή της στην πράξη. Αυτό μάλιστα μοιάζει να προσφέρει ανακούφιση και στα δύο μέρη. Και ο Άλλος έχει ανάγκη το παράλληλο σύμπαν για να μην αισθανθεί εντελώς μαλάκας! Μπορεί μάλιστα μέσα στην απελπισία του και στην μειωμένη αυτοεκτίμησή του να νοιώσει πως έτσι γίνεται μια νέα αρχή. Γι’ αυτό δομούνται οι παράλληλοι κόσμοι! Για να σου επιτρέψουν να ελπίζεις σε μια καλύτερη τύχη, σε μια καλύτερη σχέση με τον ίδιο ή την ίδια! Στην πραγματικότητα για να ελπίζεις πως υπάρχει ακόμη δυναμικό και έρωτας σε μια σχέση ήδη νεκρή, ή τουλάχιστον σοβαρά κλονισμένη.
Και αν είναι έτσι, γιατί αυτοί οι «ανοργασμικοί» του Κουαρτέτου έσπευσαν να απορρίψουν την ανάπτυξη της discourse του παράλληλου προγράμματος της κυβέρνησης; Διότι αυτή νόθευε την δική τους discourse. Να σου την τεχνική: Το Κουαρτέτο κατασκευάζει ένα συνεκτικό αφήγημα που αφορά στην νέα μορφή και λειτουργία της ελληνικής οικονομίας και διακυβέρνησης. Το παράλληλο πρόγραμμα, το οποίο δομεί ουσιαστικά μια παράλληλη σχέση μεταξύ κυβέρνησης και λαού, έρχεται ως discursive practice, ως αφηγηματική πρακτική, να εξουδετερώσει την discourse του κουαρτέτου. Και αυτό συμβαίνει επειδή αυτή είναι η βασική ιδιότητα των discourses. Δομούνται για να απορρίπτουν όλες τις άλλες. Είναι αδύνατον στο πλαίσιο μίας συγκεκριμένης discourse να έχουν θέση δύο παράλληλα προγράμματα που αντιστοιχούν σε δύο παράλληλες πραγματικότητες, δύο παράλληλες αλήθειες.
Με το αφήγημα περί παραλλήλου προγράμματος η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επιχειρεί ουσιαστικά να μεταβάλλει την αντίληψη των κύριων υποζυγίων του απάνθρωπου και αντιοικονομικού προϋπολογισμού, ως προς τα γεγονότα αυτά καθ’ εαυτά, που δομούν την καθημερινότητά τους και την πραγματική προοπτική τους εντός του πλαισίου διακυβέρνησης που θέτει το Τρίτο Μνημόνιο. Με την παράλληλη σχέση που εμφανίζεται να επιδιώκει η κυβέρνηση Τσίπρα με τον ελληνικό λαό, ουσιαστικά προσπαθεί να συνθέσει όχι ένα παράλληλο γνωστικό μοντέλο για την ερμηνεία των πραγματικών σχέσεων στην Ελλάδα, αλλά ένα άλλο, απολύτως απατηλό γνωστικό μοντέλο. Αυτό δεν διαστρέφει απλώς την πολιτική, αλλά διαταράσσει σοβαρά και την ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου στην Ελλάδα.
Προκαλεί μία μορφή ψύχωσης που αφορά τόσο στους κυβερνήτες, όσο και στους κυβερνώμενους. Ακόμη και στον παππού και την γιαγιά, που όπως δείχνουν τα στοιχεία που αποτελούν την σημερινή είδηση στον ελληνικό Τύπο, είναι η κινητήρια δύναμη της πραγματικής οικονομίας της χώρας. Άμα σου λένε πως το 52% των νοικοκυριών ζουν από τις συντάξεις τους και πως το μισό από την τρέχουσα ρευστότητα της αγοράς αποτελείται από συντάξεις και τυχαίνει να καταλαβαίνεις τα βασικά της κλασικής οικονομίας, φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεσαι την πολιτική διαστροφή που προκαλεί η discourse του παράλληλου προγράμματος ακόμη και στους γέροντες! Λίγο περισσότερο σεβασμό προς την «τρίτη ηλικία», που αποτελεί τον βασικό αιμοδότη της ελληνικής οικογένειας και οικονομίας, δεν θα έβλαπτε! Μην οδηγείτε τους γέροντες πρόωρα στο… παράλληλο σύμπαν!
Αφήστε εκεί εγκλωβισμένη τη νέα γενιά, αδιαφορώντας για την ψύχωση και την κουλτούρα που προκαλείτε! Στο τέλος, αυτή η νέα μικροαστική ψύχωση και κουλτούρα που προαγάγεται παραδόξως από αριστερούς, θα είναι εκείνη που θα οδηγήσει σύμπασα την αριστερά σε μια σχεδόν αόρατη εκλογικώς παράλληλη διάσταση! Είναι κακό πράγμα τα παιχνίδια με τα παράλληλα σύμπαντα!
