Εβδομήντα τρία χρόνια συμπληρώνονται από την τραγωδία της Superga. Μία ημέρα σαν σήμερα, στις 4 Μαΐου, 1949, το ρολόϊ έδειχνε 18:05, όταν… εξαφανίστηκε η Grande Torino, σε ένα αεροπορικό δυστύχημα, που συγκλόνισε τον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Μία τραγωδία συγκρίσιμη με αυτήν της Μάντσεστερ Γιουνάιτετ, στο Μόναχο, εννέα χρόνια αργότερα. Με την διαφορά όμως, ότι η Τορίνο, που ήταν τότε, η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, εξαφανίστηκε εντελώς, σε μία εποχή όπου το ποδόσφαιρο δεν είχε τηλεοπτική παρουσία.
Η Τορίνο, είχε κατακτήσει τέσσερις διαδοχικούς τίτλους στην Ιταλία και κατά την διάρκεια του έτους της τραγωδίας, ήταν επικεφαλής στο δρόμο για έναν πέμπτο, αν και η ομοσπονδία της απένειμε το πρωτάθλημα μετά θάνατον. Και όχι μόνο για λόγους ευαισθησίας, αφού όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι η Τορίνο θα ήταν αδύνατο να χάσει το πρωτάθλημα.
Η Grande Torino είχε χαθεί πάνω στην Superga Basilica, τον επιβλητικό λόφο λίγο έξω από το Τορίνο, σημείο αναφοράς της πόλης στον ιταλικό Βορρά.
Το μοιραίο αεροπλάνο απογειώθηκε από την Λισαβόνα στις 10:40 με προορισμό το Τορίνο. Το προηγούμενο απόγευμα η Τορίνο είχε αγωνιστεί σε φιλικό με την Μπενφίκα προς τιμήν του αρχηγού της, Φερέιρα. Είχε προγραμματιστεί μία στάση για ανεφοδιασμό στην Βαρκελώνη, αφού το αεροσκάφος Fiat δεν διέθετε αρκετή αυτονομία. Τα μέλη της αποστολής κατέβηκαν και έφαγαν. Το μετεωρολογικό δελτίο ανέφερε ότι ο καιρός στην Ιταλία ήταν πολύ άσχημος, με ομίχλη και δυνατό άνεμο. Η ορατότητα στο αεροδρόμιο ήταν στα 1.200 μέτρα, ωστόσο στον λόφο της Σουπέργκα έφτανε μόλις στα 40 μέτρα. Λίγο μετά την Σαβόνα, ο πιλότος αναγκάστηκε να πετάξει χαμηλότερα, ώστε να αυξήσει την ορατότητά του. Καθώς, όμως, το σκάφος προσέγγιζε το Τορίνο, μετά από μία πτήση που πέρασε από Τουλόν, Νίκαια, Σαβόνα, συγκρούστηκε με μία εκκλησία στον κορυφή του λόφου…
Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί σχετικά με την τραγωδία. Για σφάλμα στον υπολογισμό του υψομέτρου, αλλά και τον έντονο άνεμο. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και περισσότερο από το ήμισυ του αεροπλάνου αποσυντέθηκε κατά την κρούση, αφήνοντας μόνο ένα μέρος της ουράς, εμφανώς άθικτο.
Και οι 31 επιβάτες του αεροσκάφους έχασαν τη ζωή τους. Οι 18 ήταν παίκτες της Τορίνο. Οι δύο προπονητές, δύο παράγοντες και τρεις δημοσιογράφοι που συνόδευαν την ομάδα, ήταν ανάμεσα στους νεκρούς. Από εκείνη την Τορίνο, επέζησε μόνο ένας ποδοσφαιριστής, ο Σάουρο Τόμα, ο οποίος δεν είχε ταξιδέψει στη Λισαβόνα, εξαιτίας τραυματισμού στο γόνατο.
Ο μύθος της ομάδας έκανε το τραύμα της καταστροφής ακόμα πιο βαθύ. Δεν χάθηκε μόνο ένας ολόκληρος σύλλογος στην καλύτερη στιγμή της Ιστορίας του. Μαζί του ξεκληρίστηκε και η εθνική ομάδα της Ιταλίας, αφού οι δέκα από τους ένδεκα βασικούς παίκτες της Τορίνο, έπαιζαν στην «σκουαντρα ατζούρα» με την προσθήκη του τερματοφύλακα της Γιουβέντους.
Δύο ημέρες αργότερα, το Τορίνο «ντύθηκε» στα μαύρα για την κηδεία των θυμάτων του δυστυχήματος. Περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για να αποχαιρετήσουν τους παίκτες που αγάπησαν πολύ.
Άμεση και η συμπαράσταση που έφτασε από τον υπόλοιπο κόσμο. Στις 26 Μαΐου 1949 πήγε στο Τορίνο, για έναν φιλικό, η Ρίβερ Πλέιτ του Αλφρέντο ντι Στέφανο. Αγώνας που έγινε μετά από τηλεφώνημα του προέδρου της ομάδας της Αργεντινής, Αντόνιο Αλμπέρτο, στον ομόλογό του της Τορίνο, Φερούτσιο Νόβο προτείνοντας του ένα παιχνίδι που θα σηματοδοτούσε την νέα αρχή της ιταλικής ομάδας.
Το Comunale γέμισε, την φανέλα της Τορίνο φόρεσαν 11 αστέρια της εποχής, όλοι τους παίκτες άλλων ιταλικών ομάδων που με αυτόν τον τρόπο θέλησαν να τιμήσουν τους αδικοχαμένους συναδέλφους τους. Ο αγώνας έληξε 2-2 και από εκείνη την ημέρα η Τορίνο είχε αρχίσει ήδη την συγγραφή νέας Ιστορίας.
