Ο θάνατος του παιδιού τους από τον καρκίνο, τους έκανε να ιδρύσουν έναν οργανισμό καταπολέμησής του. Ο οργανισμός «Βόλτα με τον Εμίλιο» του Ρίτσαρντ Νάρες και της συζύγου του όμως, είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους.
Όταν ο δεκατριάχρονος Εμίλιο έχασε την μάχη με την λευχαιμία το 2000, οι γονείς του συνειδητοποίησαν ότι παρόλο που του παρείχαν την απαιτούμενη ιατρική υποστήριξη, το παιδί τους υπέκυψε στην ασθένεια και ότι οι πιθανότητες ίασης παιδιών που λόγω οικονομικής δυσπραγίας των γονέων τους δεν μπορούσαν να λάβουν ιατρικής φροντίδας ήταν ακόμη λιγότερες.
Έπειτα από έρευνα, κατέληξαν στο γεγονός ότι πολλά παιδάκια με καρκίνο, χάνουν τις χημειοθεραπείες τους και κατά συνέπεια την μάχη με την ζωή επειδή λόγω φτώχειας οι γονείς τους σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορούν καν να τα μεταφέρουν μέχρι την κλινική ή αναγκάζονται να μετακινούνται ακόμη και με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πράγμα εν δυνάμει θανατηφόρο για τα ήδη εξασθενημένα αντισώματά τους.
Έτσι, εις μνήμην του γιού του, Εμίλιο και με την υποστήριξη και καθοδήγηση του νοσοκομείου στο οποίο έκαναν τις θεραπείες του, ο θαρραλέος πατέρας ξεκίνησε «αγώνα δρόμου» για να σώσει τις ζωές παιδιών που πάλευαν με τον καρκίνο και δεν μπορούσαν να παρεβρεθούν στις χημειοθεραπείες τους.
Με την παλιά Μπούικ του στην αρχή, ξεκίνησε να παραλαμβάνει κάθε μέρα από διάφορες περιοχές της χώρας, παιδιά με τους γονείς τους και τους πηγαίνει στο νοσοκομείο για την θεραπεία τους. Όπως είπε ο ίδιος, η χώρα δεν είναι υποστηρικτική προς τους γονείς με παιδιά με καρκίνο, δεν τους δίνουν καν άδεια από την δουλειά για να φροντίσουν τα παιδιά τους, ακόμη σε μερικές περιπτώσεις τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα για μερικούς, που δεν τους περισσεύουν ούτε 10 δολάρια για την μεταφορά τους.
Με την πάροδο του χρόνου οι απλές μεταφορές με την Μπιούικ του Ρίτσαρντ έγιναν πιο πυκνές και συστηματικές με αποτέλεσμα την επίσημη δημιουργία του οργανισμού που πλέον απαρτίζεται από κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές και οδηγούς.
Ένα αξιέπαινο παράδειγμα ανθρώπου που η απώλεια και ο πόνος δεν τον καθήλωσαν στο πένθος αλλά αντιθέτως μετατράπηκαν σε δημιουργία και κοινωνική προσφορά.
