Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Τουλάχιστον ο προπονητής της εθνικής ποδοσφαίρου, ο ανεκδιήγητος Ρανιέρι ανέλαβε τις ευθύνες του και παραιτήθηκε. Μας έκανε και χάρη μάλιστα κι έτσι αντί για 1,6 εκ. ευρώ που προβλεπόταν βάση συμβολαίου η αποζημίωσή του, ο Ιταλός θα πάρει τελικά μόνο 500.000 ευρώ. Για να ακριβολογούμε τη χάρη την έκανε στον Πρόεδρο της ΕΠΟ Μ. Σαρρή, ο οποίος και τον επέλεξε μόνο και μόνο γιατί τα ιταλικά είναι η μόνη ξένη γλώσσα που ξέρει κι έτσι μόνο με έναν Ιταλό θα μπορούσε να συνεννοείται! Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει έλλειμμα σοβαρότητας.
Ο Μ. Σαρρής ήξερε πως είναι «λίγος» για το τιμόνι της ΕΠΟ, πως δεν μπορεί να καταφέρει να ανταποκριθεί ούτε στο ελάχιστο στις προκλήσεις και τα προβλήματα του ποδοσφαίρου. Όταν σε αντίστοιχες θέσεις έχουν βρεθεί ο Πελέ κι ο Μαραντόνα και το ελληνικό ποδόσφαιρο εκπροσωπείται από κάποιον Σαρρή, είναι λογικό ακόμη και οι διαθέσιμες επιλογές προπονητών να είναι περιορισμένες. Όμως ο Σαρρής ανέλαβε τα καθήκοντα του Προέδρου της ΕΠΟ για να μη χαλάσει κάποια «γούστα» και να νιώσει κι αυτός την έπαρση που χαρίζει η προσφώνηση «Πρόεδρε!». Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει θέμα ματαιοδοξίας.
Από τα «στημένα» μέχρι τις δολοφονικές απόπειρες κατά της ζωής διαιτητών, όπου κι αν το ακουμπήσεις το ελληνικό ποδόσφαιρο «λερώνει». Και το αστείο είναι πως ενώ οι πάντες μιλάνε για την «κρίση του ποδοσφαίρου», στο δια ταύτα δεν αλλάζει τίποτα και κάθε τόσο βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Την περασμένη βδομάδα το ποδόσφαιρο διασύρθηκε και θεσμικά, με τον ξυλοδαρμό του Ζωγράφου, και αγωνιστικά, με την εθνική ομάδα να χάνει ταπεινωτικά μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης» από τα Νησιά Φερόες. Οι Έλληνες διεθνείς – και ακριβοπληρωμένοι – ποδοσφαιριστές έχασαν από μια ομάδα ερασιτεχνών, οι οποίοι στην καθημερινότητά τους είναι ηλεκτρολόγοι, μαραγκοί και υδραυλικοί. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει, σε όλα τα επίπεδα, πρόβλημα αξιοπιστίας.
Πιστεύει πλέον κανείς πως τα πρωταθλήματα κρίνονται στα ενενήντα λεπτά μέσα στο γήπεδο; Πιστεύει κανείς πως οι ομάδες, σε όλα τα πρωταθλήματα, πάνε στη σέντρα επί ίσοις όροις; Όταν έχουμε ακούσει «κασέτες», όταν έχουμε δει «στρατούς» έτοιμους να διαλύσουν τα πάντα, όταν το μόνο που ενδιαφέρει είναι το πρωτάθλημα «πάση θυσία», τότε με ποιες βάσεις θα μπορέσει να χτίσει μια αξιόλογη διεθνή εκπροσώπηση; Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει από αθεράπευτο επαρχιωτισμό.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πέσει θύμα των ανθρώπων του. Έχουν όλα τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά και το κυριότερο δεν αγαπούν το άθλημα. Έτσι δεν αφήνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο να εξελιχτεί και να βγάλει στην επιφάνεια τις πραγματικές δυνατότητές του. Διότι δεν είναι αγάπη για το ποδόσφαιρο να βγάζεις δελτία τύπου κι ανακοινώσεις σαν «πολεμικά ανακοινωθέντα». Είναι απογοητευτικό για τον Μαρινάκη που φτιάχνει μια ομάδα τεχνοκρατών, να μιλάει με τέτοιες ανακοινώσεις. Για αυτόν που θέλει να είναι ισχυρός, ενίοτε η σιωπή είναι χρυσός. Ο Μελισανίδης θέλει να επανέλθει. Μάλιστα. Αλλά αυτό που θέλω να ακούσω είναι το business plan για το πώς θα αναδιοργανωθεί η ΑΕΚ για να γίνει ισχυρή και βιώσιμη ομάδα. Κι ο Αλαφούζος που εμφανίζεται σαν «στρατηγός» της κάθαρσης, δεν μπορεί να κάνει το νοητικό άλμα πως επειδή έχει ένα κανάλι θα πρέπει και να είναι πρώτος ο Παναθηναϊκός. Αν το θέλει πραγματικά, να βάλει λεφτά. Ομοίως και ο Σαββίδης, που εμφανίζεται σαν ευεργέτης από τη Ρωσία λες και είναι ο νέος Καποδίστριας, δεν μπορεί για να κάνει το προπονητήριο που υποσχέθηκε στη Θέρμη να ζητάει να του διαγράψουνε χρέη, με δεδομένη αυτή την κατάσταση στην εθνική οικονομία.
Συνεπώς το να μην διεξαχθούν πρωταθλήματα για μια αγωνιστική, δεν λέει τίποτα. Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου και ειδικά οι πιο ισχυροί από αυτούς, θα πρέπει να αποφασίσουν αν είναι στο ποδόσφαιρο γιατί το γουστάρουν. Αν το γουστάρουν, ας βάλουν τα λεφτά που πρέπει για να είναι εντάξει απέναντι σε αυτά που υπόσχονται και να μην κρύβονται πίσω από τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» με τους «εχθρούς», ώστε να τη βγάζουν… τζάμπα. Αν δεν το γουστάρουν, καλύτερα να φύγουν και να γυρίσουμε στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Σαν τα νησιά Φερόες. Τουλάχιστον να μην κοροϊδευόμαστε…
