Της Νίκης Ζορμπά*
Το βίντεο -πρωτοβουλία των Γιατρών χωρίς Σύνορα- με τις περιβόητες παστίλιες, αυτές που εσύ παίρνεις, ο άλλος ανακουφίζεται, ίσως είναι μια κατ’ αναλογία αποτύπωση της ιστορίας της Ελλάδας του τελευταίου πενθημέρου.
Και εγένετο ψηφοφορία για το κυπριακό «κούρεμα». Η πρώτη. Η δεύτερη είναι καθοδόν. Κρεμάστηκες απ’ το μπαλκόνι με το μάτι στην τηλεόραση και το αυτί στο livestreaming του ΡΙΚ, περιμένοντας το σύνθημα: Το «Όχι» των άλλων. Έτοιμος για να πέσεις «χρυσοπράσινο φύλλο» στο πέλαγος. Νοερώς. Ασφαλώς.
Πήρες και ποπ κορν, κάθισες αναπαυτικά και φώναζες σαν οπαδός σε εξέδρα: «Έλα ρε Κυπράρα δώσε ανάστημα». Λέει «όχι» ο άλλος, ψηλώνεις εσύ. Του βγαίνει; Ετοιμάζεσαι να ζωστείς φυσεκλίκια, να τρέξεις κατά Μαξίμου, να αρπάξεις ένα ΑΤΜ αγκαλιά, να κάτσεις πάνω και να αρχίσεις με μούντζες τις ιαχές: «Ουστ από δω προδότες».
Δεν του βγαίνει; Σφαλίζεις πορτοπαράθυρα, ανοίγεις το μπακαλοτέφτερο και ξαναρχίζεις υπολογισμούς: «Μια το λάδι, τρεις το ξύδι, το έβγαλα το χαράτσι και φέτος γιατί δες αυτοί εκεί ψήλωσαν και φάγανε το κεφάλι τους, σωτήρα μου τρικομματική που δε μ’ έβαλες σε μπελάδες».
Ξαναστρώνεσαι στον καναπέ. Σε στεναχωρεί όμως –όσο να πεις- που δεν έχεις home theatre. Στις σκηνές καταστροφής αν δεν υπάρχει ηχείο και στην πλάτη, χάνεις τη μισή χαρά του εφέ. Το ενδεχόμενο ότι η ζωή είναι ασπρόμαυρη μόνο στα κόμιξ είναι εξόχως σύνθετο για να σου περάσει απ το μυαλό.
Το ρούχο του πατριώτη μια φορά εσύ πάντως, το ενδύθηκες. Ολόψυχα ευχήθηκες να τα καταφέρουν, έστειλες και το ΣΥΡΙΖΑ να σου φέρει μια φέτα απ’ το καρπούζι τους -αφού αυτοί το καρπούζι, το μαχαίρι αυτοί, κάτι θα σου δώσουν οι αδερφοί, δεν μπορεί- και ξανατεντώθηκες λάγνα. Κόβεις στα δυο την «επανάσταση» κι αναλόγως των συνθηκών θα πράξεις. Απ’ την ανάσταση στη στάση, ένα «επ!» δρόμος.
Για την άλλη κατηγορία ξακουστών «πατριωτών» που παρακολουθούν με το μισό στόμα στο μάγουλο την Κύπρο να στραπατσάρεται, όπως οι ανέραστοι τα ναυάγια των ερώτων, δε μου είναι μπορετό να μιλήσω. Τα έχει πει καλύτερα ο Καμύ:
«Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει.»
* Η Νίκη Ζορμπά είναι δημοσιογράφος, εν επισχέσει εργαζόμενη του «Αδέσμευτου Τύπου» και συνεργάτης του AmagiRadio.
