Του Θύμιου Λυμπερόπουλου, προέδρου της Π.Ο.Ε.Ι.Α.Τ.Α.
Η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο μας από το 2009 και μετά έχει παράγει το πιο βάρβαρο έργο εις βάρος των εργαζομένων αυτής της χώρας. Βαφτίστηκαν μεταρρυθμίσεις , η μείωση των μισθών, η κλοπή των συντάξεων, οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, το ξεπούλημα των Δημόσιων Επιχειρήσεων και η φορολογική επιδρομή στις περιουσίες και στο εισόδημα των πολιτών.
Αυτό που έχει καταφέρει η κυβέρνηση είναι όντως εντυπωσιακό. Βασισμένη στην πολιτική της προπαγάνδας του φόβου, χρησιμοποίησε εκβιαστικά και αδιέξοδα διλλήματα και… οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην απόγνωση, στην παραίτηση και στην παράδοση άνευ όρων στις επιταγές και στις οδηγίες των δανειστών και της τρόικα. Καταντήσανε τη χώρα μας μια αποικία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (ένα οικονομικό πειραματικό εργαστήρι) και μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο ραγιαδισμό.
Έν έτει 2014, δυστυχώς η προτεραιότητά μας πρέπει να είναι πως θα ανακτήσουμε το δικαίωμα να ορίζουμε μόνοι μας την τύχη μας. Πως θα ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Και για να προλάβω οποιαδήποτε παρερμηνεία, με τον όρο εθνική κυριαρχία δεν εννοώ τον εθνικισμό, αλλά τη δυνατότητα μιας κοινωνίας να έχει πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία και να ορίζει η ίδια την περιουσία, τη ζωή και το μέλλον των πολιτών της.
Η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τον τόπο μας από το 2009 και μετά έχει παράγει το πιο βάρβαρο έργο εις βάρος των εργαζομένων αυτής της χώρας. Βαφτίστηκαν μεταρρυθμίσεις , η μείωση των μισθών, η κλοπή των συντάξεων, οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, το ξεπούλημα των Δημόσιων Επιχειρήσεων και η φορολογική επιδρομή στις περιουσίες και στο εισόδημα των πολιτών. Όλα αυτά τα έχουν βαφτίσει μεταρρυθμίσεις. Εμείς οι απλοί άνθρωποι , αυτό το λέμε ‘’έργο καταστροφής’’.
Η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο. Οι επιλογές της αποδείχτηκαν –επιεικώς- λανθασμένες. Η θα βρει τον τρόπο και τα εργαλεία να αποκαταστήσει άμεσα τις φορολογικές αδικίες , δημιουργώντας έτσι πραγματικές –και όχι πλασματικές- συνθήκες ανάπτυξης, ή θα αποχωρήσει αφήνοντας πίσω της έναν λαό εξαθλιωμένο και μια κοινωνία μισοπεθαμένη.
Ως κλάδος, λόγω της φύσης της δουλειάς μας, έχουμε την δυνατότητα να σφυγμομετρούμε καθημερινά τις αντοχές, τον πόνο, τις αντιδράσεις, τη δυσαρέσκεια, την απόγνωση των ανθρώπων. Αυτά τα συμπεράσματα τα μεταφέραμε σε όλους τους αρμόδιους υπουργούς σε κάθε μικρό η μεγάλο στέλεχος της κυβέρνησης. Το πώς τα διαχειρίζονται είναι ολοφάνερο. Μας αγνοούν επιδεικτικά όπως αγνοούν όλη την ελληνική κοινωνία.
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν δύο τάσεις. Αυτή που εκφράζεται από το ΚΚΕ και καταλήγει σε κρατικά μονοπώλια με παντελή απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ισοπέδωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και αυτή που εκφράζεται από την κυβέρνηση και οδηγεί στο ιδιωτικό μονοπώλιο με φτωχοποίηση των εργαζομένων και των συνταξιούχων και την παράδοση της επιχειρηματικότητας σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και πολυεθνικές. Υπάρχει βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στο τίποτα και στο δήθεν. Προσπαθεί να γεμίσει το καράβι της ελπίδας αλλά του λείπουν τα βασικά. Το πηδάλιο και η πυξίδα. Είναι λοιπόν αυτονόητο, ότι καμιά από αυτές τις τάσεις δεν εκφράζουν τον ελληνικό λαό.
Από τον Άννα στον Καϊάφα και από τον Βρούτση στον Κοκόρη
Στο Υπουργείο Εργασίας, προκειμένου να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να κρατούν ανοικτές πόρτες επικοινωνίας με τον κλάδο μας, μοίρασαν ρόλους. Ο κ. Βρούτσης κράτησε το ρόλο του κακού, του απρόσιτου, του άκαμπτου, του πιστού στις ιδέες, στις απόψεις και στις επιταγές της Τρόικα και των δανειστών. Ο κ. Κοκόρης κράτησε το ρόλο του καλού. Του ανθρώπου που κατανοεί τα προβλήματά μας, που υπόσχεται βοήθεια, που θα κάνει ότι μπορεί. Αλλά δεν κάνει τίποτα.
Επιδέξια, διαχειρίζεται την αγωνία και το άγχος των συναδέλφων μας, μοιράζει ελπίδα και αισιοδοξία χτυπώντας μας φιλικά την πλάτη. Δεν χρειαζόμαστε τέτοια συμπαράσταση. Λύση στα προβλήματα του ΟΑΕΕ χρειαζόμαστε. Και όπως αποδείχθηκε, δεν μπορούν να δώσουν.
Η θέση μου για τους δύο κυρίους είναι ξεκάθαρη. Αποτελούν εχθρό για τον κλάδο μας κι όσο πιο γρήγορα τους απαλλάξει ο πρωθυπουργός από τα καθήκοντά τους, τόσο το καλύτερο για εμάς.
Περί ΣΥΡΙΖΑ και αλιείας ψήφων
Με αφορμή τις εκλογές στην Ομοσπονδία εκδηλώθηκε πρόθεση δημιουργίας συνδικαλιστικής παράταξης που θα πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει η πρωτοβουλία, ίσως στην αξιωματική αντιπολίτευση, ίσως σε συναδέλφους που αναζητούν κομματική υποστήριξη για να ενισχύσουν τη συνδικαλιστική τους υπόσταση. Ξέρω όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόγραμμα για το ταξί. Ξέρω ότι όλα τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν και ευνοούσαν τον κλάδο μας, τα καταψήφισε.
Μπορώ να δεχτώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη δουλειά του. Αναζητά ψήφους σ’ έναν χώρο, σ’ έναν κλάδο που ποτέ δεν βοήθησε. Ότι κι αν πάρει, θα είναι κέρδος. Απορώ όμως με όσους συναδέλφους χρειάζονται κομματικό δεκανίκι και κομματική καθοδήγηση για να ασκήσουν συνδικαλιστική δράση. Αυτό θα είναι το επιχείρημά τους; Ψηφίστε μας γιατί εκπροσωπούμε τον ΣΥΡΙΖΑ;
Για να φρεσκάρω λίγο την μνήμη όσων ξεχνούν εύκολα, σας παραπέμπω στις δηλώσεις Παπαδημούλη ΄΄ όταν ο ιδιοκτήτης βγαίνει στη σύνταξη η άδεια του ταξί να επιστρέφει στο κράτος και από κει στον οδηγό’’. Αυτές τις απόψεις είναι δυνατόν να τις υπερασπιστούν ιδιοκτήτες ταξί και μάλιστα στελέχη – συνδικαλιστές; Είναι τόσο μεγάλη η δίψα για προσωπική προβολή και συνδικαλιστική ανέλιξη, που μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα τα συμφέροντα του κλάδου; Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν κερδίζουμε τίποτα, όταν τα κόμματα μας χρησιμοποιούν. Στο βωμό της ψηφοθηρίας όλοι φορούν το μανδύα του σωτήρα και του φίλου. Όταν έρθει η ώρα να το αποδείξουν εξαφανίζονται. Η σκληρή κριτική που ασκούμε στην κυβέρνηση είναι απόδειξη, ότι για μας πάνω από όλα και όλους είναι το ταξί. Αυτό είναι το κόμμα μας, αυτή είναι η παράταξή μας.
