Όταν τον Απρίλιο του 1993, πέθανε ξαφνικά ο όγδοος Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, Τοργκούτ Οζάλ, από καρδιακή προσβολή, κανείς δεν πονηρεύτηκε με δεδομένο ότι ο Οζάλ αποτελούσε ένα από τα αγαπημένα παιδιά αυτού που αποκαλείται «Βαθύ Κράτος» στην Τουρκία. Το ίδιο φιλικό απέναντί του ήταν και το καθεστώς των Ενόπλων Δυνάμεων, που στην ουσία κυβερνούσε την Τουρκία.
Παρόλα αυτά η είδηση ότι μετά από εκταφή του λειψάνου του διαπιστώθηκε ότι είχε δηλητηριαστεί με τέσσερεις διαφορετικές ουσίες, έχει πέσει σαν κεραυνός και έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια.
Άλλωστε από τότε πολλά είναι τα παράξενα που έχουν συμβεί στους κόλπους του άλλοτε κραταιού συστήματος της Τουρκίας. Με θανάτους, αποκαλύψεις και φυλακίσεις στρατηγών για απόπειρες πραξικοπήματος κ.λ.π.
Εάν μάλιστα παρατηρήσει κανείς προσεκτικά σε όλο τον πλανήτη τέτοιου είδους περίεργα γεγονότα έχουν πυκνώσει τα τελευταία χρόνια.
Με δεδομένη μάλιστα την δεινή συστημική κρίση που διέρχεται συνολικά ο πλανήτης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς τι πραγματικά συμβαίνει.
Όλα τα συστήματα, όπως συμβαίνει και στη Μαφία, όταν πλέον έχουν φθαρεί και λόγω της διαφθοράς και της διάλυσης που τα διακρίνει, απαξιώνονται στα μάτια της κοινής γνώμης, επιδίδονται σε μια επιχείρηση αυτοκάθαρσης. Αυτό γίνεται σε μια προσπάθεια να εξαγνιστούν στα μάτια των κοινωνιών και να συνεχίσουν ανενόχλητα τη δουλειά τους που δεν είναι άλλη από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων που τα στηρίζουν.
Εάν αναλύσουμε προσεκτικά τα σχετικά δεδομένα, συνδέοντας τους κρίκους, διαφόρων, παρομοίων του θανάτου Οζάλ, γεγονότων, θα διαπιστώσουμε ότι τα συστήματα διεθνώς έχουν αρχίσει σιωπηρά εδώ και χρόνια μια επιχείρηση αυτοκάθαρσης. Αυτό δεν λέγεται «συνωμοσία», λέγεται επιβίωση πάση θυσία.
