Μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας μια ζοφερή πραγματικότητα και μια καθημερινότητα μέσα στην οποία ασφυκτιά κάθε Έλληνας δημοκρατικός πολίτης. Η κατάλυση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, έφτασε να αποτελεί θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ συνεχώς πληθαίνουν τα σχετικά άρθρα στο διεθνή τύπο, τα οποία μας κάνουν διεθνώς ρεζίλι.
Να θυμίσω για παράδειγμα ότι, για τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, που το επιτελικό κράτος μοιράζει σε φίλους και γνωστούς, είναι σε εξέλιξη έρευνα από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία για σκανδαλώδεις αναθέσεις ύψους 2,5 δις ευρώ. Στην τελευταία δε έρευνα του ευρωβαρόμετρου, η οποία δημοσιεύτηκε και στην Ετήσια Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Κράτος Δικαίου, το 98% των Ελλήνων πιστεύει ότι η διαφθορά είναι διάχυτη στη χώρα μας. Μια καθαρή Ευρωπαϊκή πρωτιά για το καθεστώς Μητσοτάκη.
Στην Ελλάδα 2.0, αποδεδειγμένα παρακολουθούνται υπουργοί, μεταξύ των οποίων και ο υπουργός εξωτερικών, παρακολουθείται ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πολιτικοί αντίπαλοι, δημοσιογράφοι, δικαστικοί και “δεν τρέχει τίποτα”. Απλά έκανε ένα λάθος ο ανιψιός, παίζοντας με την ΕΥΠ. Σε κάθε άλλη δυτική δημοκρατία, η κυβέρνηση θα είχε καταρρεύσει.
Στην Ελλάδα, το καθεστώς Μητσοτάκη, καμία ευθύνη δεν έχει. Η Ελληνική Δικαιοσύνη αποφάνθηκε, φταίει απλά η εταιρεία. Άλλωστε στην Ελλάδα του Μητσοτάκη πάντα φταίει κάποιος άλλος: για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών έφταιγε ο σταθμάρχης, για την πρόσφατη πυρκαγιά που μπήκε μέσα στον αστικό ιστό της Αθήνας, έφταιγαν οι ασυνείδητοι πολίτες που δεν καθάρισαν τα οικόπεδα τους, για την πλημμύρα στη Θεσσαλία έφταιγε η κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ενώ για το ναυάγιο στην Πύλο δεν έφταιγε παραδόξως κανείς.
Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, που μας θυμίζει ολοένα και περισσότερο περασμένες δεκαετίες, ήρθε να προστεθεί και το τρομακτικό πληθωριστικό κύμα, το οποίο σε συνδυασμό με το κλείσιμο του ματιού της κυβέρνησης στα καρτέλ για αισχροκέρδεια δίχως έλεγχο και δίχως τέλος, έχει οδηγήσει τους πολίτες σε απελπισία. Φυσικά και πάλι, κάποιος άλλος φταίει, ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι Χούθι, οι καταναλωτές που αγοράζουν όλο το καρπούζι και όχι μια φέτα ή που ξεχνάνε να κλείσουν τα φώτα και το θερμοσίφωνα, για να θυμηθούμε μερικές από τις προκλητικές δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης.
Τα καρτέλ κάνουν πάρτι, στην ενέργεια έχουμε δεύτερο κύμα ανόδου των τιμών (φαίνεται τα μεγαλοστελέχη της ΔΕΗ δεν έμειναν ικανοποιημένα από τα μπόνους που έλαβαν), στη βενζίνη έχουμε σταθερά μια από τις ακριβότερες τιμές πώλησης στην ευρωζώνη, ενώ στα σούπερ μάρκετ οι αυξήσεις των τιμών προκαλούν απελπισία. Ο μισθωτός υποφέρει και τις τελευταίες μέρες κάθε μήνα, ζει περιμένοντας… Σίγουρα πάντως δεν λέει γρίπη είναι θα περάσει…
Ο μισθωτός δουλεύει για να κερδοσκοπούν σε βάρος του, χωρίς έλεγχο και δίχως όριο, λίγες οικογένειες.
Το πρόσφατο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, μας δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι οι πολίτες αναζητούν πλέον εναλλακτική λύση. Δυστυχώς, όμως, την ίδια στιγμή που το καθεστώς Μητσοτάκη βρίσκεται σε διαδικασία κατάρρευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια του κόσμου. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, είχαμε ένα οριακά αρνητικό αποτέλεσμα, ενώ για πρώτη φορά από το 2014, το ΠΑΣΟΚ μας προσπέρασε σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες, ενώ σε κάποιες λίγες, ήμασταν και τέταρτο κόμμα. Στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις μάλιστα, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιείται στη τρίτη θέση με κίνδυνο να βρεθεί άμεσα ακόμα πιο κάτω (ποτέ δεν τις πίστεψα απόλυτα και για αυτό δεν παραθέτω λεπτομέρειες).
Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: αν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφάνιζε αυτή την εικόνα παρακμής, ο Μητσοτάκης θα μετρούσε αντίστροφα.
Αντ’ αυτού, στη χώρα έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερα οριακή κατάσταση. Η οικονομική ανασφάλεια, το αίσθημα της αδικίας, οι συνεχείς αποχαιρετισμοί παιδιών, ανιψιών και εγγονιών που φεύγουν για το εξωτερικό, αποτελούν το καλύτερο λίπασμα για την ακροδεξιά. Κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε λίγο καιρό, με μια ακραία δεξιά κυβέρνηση, ντυμένη με ένα νεοφιλελεύθερο “φερετζέ”, στην οποία θα κάνει αντιπολίτευση ένα κόμμα της λαϊκίζουσας ακροδεξιάς, με πρόεδρο τον οποίο, τα πολύ ναζιστικά τον βρίσκουν αντίθετο. Σας μιλώ για έναν υπαρκτό κίνδυνο για την πατρίδα, σε μια στιγμή που τα γεωπολιτικά παιχνίδια στη “γειτονιά” μας αναζητούν τη δημιουργία “ευνοϊκών σχηματισμών”.
Σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα πολιτική συγκυρία, άλλη υπομονή δεν χωράει. Η κλεψύδρα αδειάζει επικίνδυνα, τόσο για το ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για τη χώρα.
Σε αυτές τις συνθήκες, θεωρώ υποχρέωση μου να βγω μπροστά προκειμένου να ηγηθώ μιας ριζοσπαστικής επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός κόμματος του λαού.
Σύντροφοι, γνωρίζω πολύ καλά πως η διαδικασία αυτή για κανέναν δεν είναι ευχάριστη, ειδικά μετά τα όσα έχουμε περάσει από τις εκλογές του 2023 μέχρι σήμερα. Ούτε για εμένα είναι. Είμαι σίγουρος επίσης, ότι όλοι σας θα αναρωτιέστε: Παύλο εσύ πριν ένα χρόνο στήριξες τον Στέφανο, τι άλλαξε; Σε νοιάζει και εσένα μόνο η καρέκλα; Έχω λοιπόν υποχρέωση να απαντήσω, γιατί ποτέ μου δεν κρύφτηκα για τίποτα.
Νομίζω πως όλοι καταλαβαίνουν αρχικά την πασιφανή αναντιστοιχία. Αν με ενδιέφερε απλά και μόνο να γίνω πρόεδρος, θα είχα θέσει υποψηφιότητα πέρσι. Αντιθέτως, εγώ έκανα την επιλογή να στηρίξω τον Στέφανο γιατί είδα στο πρόσωπο του την ελπίδα.
Είδα ότι μπορεί να προσεγγίσει αποτελεσματικά ένα μέρος του κόσμου. Και η επιλογή μου αυτή να στηρίξω το Στέφανο, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έγινε χωρίς καμία κουβέντα για ανταλλάγματα σε θέσεις. Τόσο τον Αλέξη, όσο και τον Στέφανο, τους στήριξα χωρίς καμία προϋπόθεση, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς καμία συμφωνία για θέσεις και προκαλώ τον οποιονδήποτε να με διαψεύσει εδώ και τώρα. Σήμερα, μέσα σε αυτή την αίθουσα.
Δεν θα κρυφτώ, δυστυχώς, έπεσα έξω. Ο Στέφανος, και καλό παιδί είναι, και φιλότιμο παιδί είναι, και καλές προθέσεις μπορεί να έχει, αλλά για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει. Η συνεχόμενη και σε ένα βαθμό εμμονική υπερπροβολή της προσωπικής του ζωής, των προσωπικών του επιλογών, του πλούτου του, του γούστου του, της “επιτυχημένης” προσωπικής του πορείας, μέσω των κοινωνικών δικτύων και της τηλεόρασης, σκέπασε από την πρώτη μέρα κάθε προγραμματική θέση του κόμματος.
Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακούγονται στην κοινωνία γιατί τις σκεπάζει ο θόρυβος Κασσελάκη. Ένας θόρυβος που ο ίδιος επιδιώκει και ο οποίος από ένα σημείο και μετά, φαίνεται να αποτελεί τον βασικό του στόχο. Ο κόσμος μπορεί να βλέπει τον Κασσελάκη, αλλά δεν τον ακούει!
Ο Στέφανος παρέλαβε ένα κόμμα αριστερό, συλλογικό και όχι ένα κόμμα λευκών επιταγών και εξωθεσμικής κυριαρχίας συνεργατών και υποστηρικτών, οι οποίοι δρουν σε βάρος των θεσπισμένων οργάνων. Το αποτέλεσμα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, είναι ένα κόμμα χωρίς αναπληρωμένη Πολιτική Γραμματεία, ενώ είχε αναπληρωθεί η Κεντρική Επιτροπή, ένα κόμμα χωρίς αντικατάσταση του Αναπληρωτή Γραμματέα και αρμόδιου για το Οργανωτικό, ένα κόμμα υπό διάλυση.
Στο 4ο συνέδριο, το οποίο δυναμιτίστηκε λίγες ημέρες πριν την έναρξη του από την επιστολή του Αλέξη, στήριξα εκ νέου τον Στέφανο, ο οποίος συμφώνησε πως κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Όλοι μαζί, συμφωνήσαμε πως θα πρέπει επιτέλους να δημιουργηθεί γύρω από τον πρόεδρο ένα πολιτικό κέντρο και πως τα όργανα του κόμματος θα πρέπει επιτέλους να μπουν σε τακτική λειτουργία.
Δυστυχώς, τίποτα δεν άλλαξε τελικά. Συνεχίστηκε η ενός ανδρός αρχή, κανένα πολιτικό κέντρο δεν σχηματίστηκε γύρω από τον πρόεδρο και οι ίδιοι άνθρωποι γύρω του, συνέχισαν να λειτουργούν με έναν τρόπο που θυμίζει Βυζάντιο.
Έτσι, φθάσαμε στις ευρωεκλογές χωρίς ανάθεση αρμοδιοτήτων σε όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και τους βουλευτές μέχρι και λίγο πριν το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Επικοινωνιακά, φάνηκε ότι χτίζουμε ένα προφίλ προέδρου για τον οποίο και μόνο, άξιζε να μας ψηφίσει ο κόσμος. Σε αυτή τη λανθασμένη στρατηγική, ήρθαν να προστεθούν διάφορα λάθη της τελευταίας στιγμής ως αποτέλεσμα της προσπάθειας υπερπροβολής του προέδρου, τα οποία μας στοίχισαν κάποιες επιπλέον ποσοστιαίες μονάδες στο τελικό αποτέλεσμα.
Σε αυτή την εικόνα του κόμματος, έρχονται να προστεθούν οι διάφοροι καλοθελητές, οι οποίοι μέσω της συνεχούς υποβάθμισης του ΣΥΡΙΖΑ και με τις ευλογίες της διαπλοκής, σχεδιάζουν σενάρια δημιουργίας ενός νέου κεντροαριστερού σχηματισμού, προβαλλόμενου ως τη μόνη εναλλακτική λύση για την ανατροπή Μητσοτάκη. Πως γίνεται μέρος του σχηματισμού που θα φέρει την ανατροπή, να αποτελείται από ότι πιο παλιό και καταδικασμένο ως πρακτική, είναι ένα ερώτημα προς απάντηση. Και μιλώ για πρακτικές, δεν μιλώ για πρόσωπα αξιόλογα που πραγματικά υπάρχουν.
Θα βρεθούν διάφοροι να πουν πως ότι κάνω, είναι απλά από αντίδραση για τη διαγραφή μου από την ΚΟ, μετά το στημένο ξέσπασμα της κ. Λινού. Χωρίς αμφιβολία, η διαγραφή μου με ενόχλησε και πολύ μάλιστα. Μετά από μια ετεροχρονισμένη και κακοστημένη παράσταση της κ. Λινού, ο πρόεδρος, αδιαφορώντας για τις αμέτρητες μάχες που έχω δώσει για την παράταξη, μάχες που έχω πληρώσει με μεγάλο προσωπικό κόστος, με έθεσε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς καν να με ειδοποιήσει προηγουμένως. Την ίδια στιγμή, χρειάστηκε ένα μήνα για να αποπέμψει την κ. Λινού, μετά τις αποκαλύψεις μου για τις πρακτικές της. Το περιβάλλον του προέδρου θέλησε να ελέγξει νομικά τα όσα αποκάλυψα και όχι να αποφασίσει πολιτικά, βάζοντας μπροστά την ηθική πλευρά της υπόθεσης.
Η περίπτωση της κ. Λινού στέκει και νομικά, αλλά ακόμα και αν δεν έστεκε, από πότε στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουμε πως “ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό”; Πρόκειται για μια καθαρά προσχεδιασμένη κίνηση από τον πρόεδρο και το περιβάλλον του. Φαίνεται ότι κάποιοι από καιρό έψαχναν την αφορμή για να “ξεμπερδέψουν” μαζί μου. Δεν είχαν υπολογίσει, όμως, σωστά το κύμα οργής που θα ξεσήκωνε η διαγραφή μου. Αντί με εντολή προέδρου, η κοινοβουλευτική ομάδα να βρεθεί σύσσωμη στο πλάι μου, αναδεικνύοντας την αποκάλυψη που έκανα για την διασπάθιση άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ στο Κέντρο Υγείας Φιλιατρών, φτάσαμε να απολογούμαστε και εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί.
Είχαν πάντως προηγηθεί και άλλα επεισόδια. Να σας θυμίσω ότι, η πρωτοφανής στην πολιτική ιστορία επιβολή κομματικής πειθαρχίας σε κόμμα της αντιπολίτευσης για νομοσχέδιο της κυβέρνησης και η μη ψήφιση από μέρους μου του νομοσχεδίου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία, είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση μου από τη θέση του Συντονιστή των Τομέων, από το προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας και από το Εκτελεστικό Γραφείο. Δεν έπιασα τότε, όπως άλλοι, στασίδι στα Πετσοταισμένα ΜΜΕ, για να βγάλω τον πόνο μου. Δέχτηκα τον Τομέα Διαφάνειας που μου ανατέθηκε και συνέχισα με τους συνεργάτες μου τη δουλειά που κάναμε από καιρό.
Η διαφωνία μου στο επίμαχο νομοσχέδιο δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία μου με τον πρόεδρο. Είχα διαφωνήσει πιο πριν για διάφορες θέσεις του κόμματος (όπως η αγορά των F35), αλλά και για τις αρχηγικές πρακτικές του καθώς και για την συνολική εικόνα που βγάζαμε ως κόμμα προς τα έξω. Καμία από αυτές τις διαφωνίες μου δεν εργαλειοποίησα για να προβληθώ με τρόπο που να δημιουργεί πρόβλημα στο κόμμα.
Μα θα μου πει κάποιος, καλά ρε Παύλο, για όλο αυτό που ζούμε ως κόμμα, φταίει μόνο ο Κασσελάκης, που είναι μόλις ένα χρόνο πρόεδρος; Όποιος με παρακολουθεί, δεν μπορεί να έχει ξεχάσει το κείμενο που είχα καταθέσει στην κρίσιμη ΚΕ πριν την απόφαση για τη διεξαγωγή προεδρικών εκλογών και με το οποίο ασκούσα έντονη κριτική στην καταστροφική, κατά την άποψη μου για το κόμμα, περίοδο 2019-2023.
Σας παραπέμπω στο κείμενο αυτό. Συνοπτικά μόνο, θα πω ότι η εκλογική κατάρρευση το 2023 ήρθε γιατί μετά το 2019, ως αξιωματική αντιπολίτευση, κάθε μέρα που περνούσε, κάναμε και ένα μικρό συμβιβασμό, δεχόμενοι να παίξουμε το παιχνίδι με κανόνες προκαθορισμένους από τον πολιτικό μας αντίπαλο. Με κανόνες ήττας δηλαδή. Η τακτική αυτή, μας οδήγησε σε όλο και πιο απολιτίκ επιλογές: αποφύγαμε την ιδεολογική αντιπαράθεση και δεν εκφέραμε καθαρό πολιτικό λόγο, με στόχο να κερδίσουμε τον περίφημο χώρο του κέντρου. Αποφασίσαμε για έναν ανεξήγητο σε εμένα λόγο, να στρογγυλέψουμε και να λειάνουμε το λόγο μας, δείχνοντας όσο το δυνατόν πιο συστημικοί. Λανθασμένα πιστέψαμε ότι αν δεν κάνουμε κάποιο σοβαρό λάθος ο Μητσοτάκης θα πέσει μόνος του σαν ώριμο φρούτο.
Στην περίοδο της πανδημίας, μετά το πρώτο κύμα, ουσιαστικά νομιμοποιήσαμε στα μάτια του κόσμου τις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης, οι οποίες τελικά οδήγησαν στο να είμαστε η πρώτη χώρα σε νεκρούς στη Δ. Ευρώπη ανά εκατομμύριο κατοίκους. Αντί όλοι μαζί συντεταγμένα, να απαιτούμε καθημερινά τη δημιουργία πραγματικών ΜΕΘ, την πρόσληψη προσωπικού, την εισαγωγή και μαζική χρήση των φαρμάκων κατά του κορωνοιού, συνταχθήκαμε πίσω από το επικοινωνιακό αφήγημα της κυβέρνησης ότι “το εμβόλιο είναι το μοναδικό όπλο”, δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα τα αλλεπάλληλα σκληρά lock down (ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επέστρεφε στην κανονικότητα) και δεν σταθήκαμε δίπλα στους πολίτες όταν βίωναν τον αυταρχισμό και τα πειθαναγκαστικά μέτρα της ΝΔ.
Φθάσαμε μάλιστα μέχρι το σημείο να πούμε ότι, “κι εμείς τον Τσιόδρα θα βάζαμε” και καλούσαμε τον Μητσοτάκη να διορίσει κοινής αποδοχής Υπουργό Υγείας. Ποιος ήταν ο στόχος μας; Η αδιαμαρτύρητη εφαρμογή της καταστροφικής κυβερνητικής πολιτικής; Ειλικρινά, ποτέ δεν κατάλαβα.
Κυρίως, όμως, δώσαμε την εντύπωση στην κοινωνία ότι είχαμε εγκαταλείψει τη μάχη κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς. O ΣΥΡΙΖΑ, εδέησε να ασχοληθεί με το πλιάτσικο των απευθείας αναθέσεων, μόνο μετά το ξεμπρόστιασμα του Πάτση από τον Τομέα Διαφάνειας. Έπρεπε ο λογαριασμός να φτάσει τα 15δις ευρώ για να αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η σωρεία υποθέσεων που ο Τομέας Διαφάνειας αναδείκνυε επί καθημερινής σχεδόν βάσης τα τελευταία 3 χρόνια, δεν αποτελούσαν μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε σκανδαλολογία, αλλά οργανωμένο και συστηματικό σχέδιο της κυβέρνησης για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος με πρόσχημα την πανδημία.
Προεκλογικά, η αλλοπρόσαλλη και χωρίς πολιτικό πρόσημο σύνθεση των ψηφοδελτίων, τα λάθη της τελευταίας στιγμής και κυρίως η στρατηγική να ζητάμε το σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ (αρχικά και από το ΜΕΡΑ25 και το ΚΚΕ), χωρίς να έχει προηγηθεί οποιαδήποτε προγραμματική σύγκλιση, μας κόστισαν πολύ στο τελικό αποτέλεσμα. Συνολικά, δώσαμε την εντύπωση στους πολίτες που μας στήριξαν τα προηγούμενα χρόνια, πως έχουμε υιοθετήσει και εμείς την άποψη ότι πλέον δεν υπάρχουν σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές γραμμές και κατευθύνσεις, καθώς και ότι το επίδικο συνίσταται στο ποιος είναι ή φαίνεται καλύτερος διαχειριστής. Αυτή ήταν η μεγάλη παγίδα που μας έστησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το σύστημα και δυστυχώς πέσαμε μέσα!
Τέλος, σημαντικό μερίδιο στην ήττα έπαιξε και η παντελής απουσία αντιπολίτευσης σε καίρια εθνικά θέματα. Κάναμε μείζον ζήτημα τον φράκτη και δεν “σηκώσαμε” επικοινωνιακά την ακύρωση του East Med, ενός αγωγού που θα καθιστούσε ενεργειακό κόμβο την Ελλάδα και θα μας έδινε γεωστρατηγικό βάθος και ισχύ. Επιτρέψαμε στον Μητσοτάκη να εργαλειοποιήσει τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, χωρίς ποτέ να του ασκήσουμε σοβαρή κριτική που δεν παρεμπόδισε τη σύναψη του Τουρκολιβυκού Μνημονίου και την διεθνή κατοχύρωση του Turkaegen, και χωρίς ποτέ να εξηγήσουμε επαρκώς στον Ελληνικό Λαό ότι θα βρούμε μπροστά μας την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Ιταλία, με αναγνώριση μειωμένης επήρειας στα νησιά μας.
Για να επανέλθω στο σήμερα, αναγνωρίζω ότι ο Στέφανος, ανέλαβε την προεδρία, μετά από μια μεγάλη εκλογική ήττα, σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή και με πολλούς εχθρούς και υπονομευτές απέναντι του. Η κατάσταση, όμως, ήταν γνωστή και δεδομένη. Όπως όλοι, έτσι και αυτός κρίνεται σε υπαρκτές συνθήκες και όχι με βάση υποθετικά σενάρια.
Θέλω να ξέρετε σύντροφοι ότι η σημερινή στάση μου δεν κρύβει κάποια συμμαχία. Πήρα την απόφαση να προκαλέσω θέμα ηγεσίας γιατί τόσο εγώ, όσο και ένας κόσμος που νομίζω ότι εκφράζω, ξεμείναμε από υπομονή. Η ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, αποτελεί κατά τη γνώμη μου από καιρό, αδήριτη ανάγκη.
Σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα πολιτική συγκυρία άλλη αναμονή δεν χωράει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα προχωρήσει σε μια ριζική επανίδρυση ως κόμμα του λαού, ή θα αφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη.
Γνωρίζω καλά ότι η σημερινή μου ομιλία, θα δώσει το σύνθημα σε όλα τα Πετσοταισμένα ΜΜΕ, σε όλο το σύστημα της διαπλοκής να επιτεθεί.
Συντεταγμένα τα ΜΜΕ, με δεκανίκι κάποιους πρώην ή και τωρινούς συντρόφους,
Θα προσπαθήσουν να πείσουν τον κόσμο για τον κίνδυνο επικράτησης του Πολακισμού στο ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική ζωή της χώρας.
Καλώς να το κάνουν! Διαφήμιση θα μου κάνουν!
Στη συνείδηση του κόσμου, Πολακισμός σημαίνει αδιαπραγμάτευτη και χωρίς τέλος μάχη με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Πολακισμός, σημαίνει ξεκάθαρες κουβέντες και διαρκής πάλη για την προκοπή του τόπου και όχι μάσα για λίγους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Στην ερώτηση τι πρέπει Παύλο να αλλάξει στο κόμμα, εγώ δεν πρόκειται να σας πουλήσω “αδιαμεσολάβητη σχέση”. Όχι επειδή την έχω χτίσει όλα τα χρόνια του πολιτικού μου βίου, αλλά γιατί θεωρώ πως σε κάθε σοβαρό κόμμα θα πρέπει να υπάρχουν όργανα που να λειτουργούν με συγκεκριμένους κανόνες.
Το θέμα είναι να δούμε πως μπορούμε να ενισχύσουμε τη συμμετοχή των μελών στα όργανα με τρόπο ποιοτικό και όχι μόνο ποσοτικό και πως αυτά θα λειτουργούν πιο δημοκρατικά, όντας ταυτόχρονα πιο αποτελεσματικά. Οι αλλοπρόσαλλες ιδέες που ανήκουν σε άλλες πολιτικές κουλτούρες δεν βοηθούν. Να σας δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: τον Απρίλη του 2024, πάνω από 60.000 μέλη μας πήραν μέρος σε μια “καινοτόμο διαδικασία” για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του προέδρου, ψηφίζοντας στις προκριματικές εκλογές για τους υποψήφιους του ευρωψηφοδελτίου. Το αποτέλεσμα που δώσαμε στη δημοσιότητα, ήταν ένας αλφαβητικός κατάλογος ανά εκλογική περιφέρεια. Και σας ρωτάω ευθέως, με την απόφαση μας αυτή “προσθέσαμε δημοκρατία” στο κόμμα;
Τώρα, διαβάζουμε και για άλλες εντελώς αλλοπρόσαλλες προτάσεις σχετικά με τις αλλαγές στο καταστατικό, μεταξύ των οποίων και η αστεία αλλαγή ονόματος. Πάμε σε ένα μοντέλο το οποίο βρίσκεται μακριά από τις δομές που παραδοσιακά έχουμε αναπτύξει. Σε ένα κόμμα του προέδρου, με επιλογές όλο και πιο απολιτίκ. Οι οργανώσεις μελών, να γίνουν λέει λέσχες μελών. Μιλάμε σοβαρά; Αντί να προσθέσουμε δημιουργικά και με αριστερό πρόσημο στα όσα έχουμε συλλογικά καταφέρει, κάνουμε την επιλογή να ενισχύσουμε και άλλο την τεχνοκρατική αντίληψη και να μειώσουμε περισσότερο το πολιτικό περιεχόμενο; Δεν μας έφταναν τα Think Tanks που από την ανακοίνωση τους μέχρι σήμερα δεν έχουν προσφέρει απολύτως τίποτα στο κόμμα;
Τους τελευταίους μήνες, το κόμμα βιώνει μια οργανωτική κατάρρευση. Θα πρέπει να ξαναδούμε από την αρχή τη λειτουργία των οργάνων, τον τρόπο με τον οποίο καθορίζονται οι προγραμματικές μας θέσεις και πως αυτές θα αποτελούν στο μέλλον μια σταθερή βάση για τις τοποθετήσεις των στελεχών μας, τόσο μέσα στο κοινοβούλιο, όσο και κατά τις δημόσιες εμφανίσεις τους.
Το 2019, πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε στο άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία, θέλοντας να αντιστοιχίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, που οργανωτικά είχε μείνει στο 3%, με την πραγματική του διείσδυση. Η γραμμή ήταν άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία, αύξηση των μελών, δημιουργία νέων οργανώσεων και ενίσχυση της παρουσίας του κόμματος σε όλες τις κοινωνικές δράσεις.
Στις εσωτερικές εκλογές του 2022, τις πρώτες εκλογές προέδρου από τη βάση, είχαμε την εγγραφή 110.000 νέων μελών, ενώ στις κάλπες ήρθαν 150.000 μέλη μας. Στις τελευταίες εκλογές, όταν και εκλέξαμε πρόεδρο του κόμματος τον Στέφανο, ψήφισαν 135.000 μέλη μας.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι, η προσπάθεια διεύρυνσής του κόμματος, δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής καθώς ο αριθμός των μελών μας παρέμεινε αναντίστοιχος με τα εκλογικά μας ποσοστά, καθώς και με τη δυναμική που απαιτείται να αναπτύξουμε αν θέλουμε πραγματικά να φέρουμε δύσκολες αλλαγές στον τόπο, θίγοντας τα συμφέροντα που νέμονται τον πλούτο της χώρας.
Η προσπάθεια που ξεκίνησε το 2019 δεν στηρίχθηκε το ίδιο από την κομματική ελίτ, αντίθετα πολεμήθηκε από κάποιο μέρος της έντονα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποτύχουμε στη δημιουργία μιας νέας δυναμικής τόσο συνολικά, όσο και σε τοπικό επίπεδο, ενώ δεν καταφέραμε να χτίσουμε την αντίληψη ενός κόμματος η λειτουργία του οποίου, θα πατά στη βάση.
ΠΗΓΗ: capital.gr
