Με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα ατόμων με αναπηρία, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες.
Το άρθρο αυτό δεν το έγραψα μόνη μου. Είναι γραμμένο από μια ψυχή 21 ετών που πάσχει από τετραπληγία. Σήμερα σπουδάζει Μηχανικός Πληροφορικής στα ΤΕΙ Αντίρριου. Αν και οι βαθμοί του ήταν με μέσο όρο το 20, στην Ελλάδα του σήμερα δεν υπάρχει ακόμη θέση και αγκαλιά, όπως θα έπρεπε, για τα άτομα με ιδιαιτερότητες!
Παρ΄όλα αυτά ο Σπύρος σαν μαχητής δεν τα παρατάει, έχει μάθει από πολύ μικρός να αγωνίζεται και να χαμογελάει στο αύριο, να ελπίζει και να ονειρεύεται και μαζί του να παρασύρει και εμάς.
Γράφει η Μαρία Αντωνίου
Είμαι ευλογημένη, καθώς είχα την τύχη να είμαι η αδερφή του, να βιώσω από κοντά όλη τη σοφία και την λάμψη αυτών των ανθρώπων. Καιρό τώρα μου έχει ζητήσει να δημοσιεύσω κάποιες σκέψεις του. Αν και είναι πολύ χαρούμενο παιδί, συχνά νιώθει άσχημα από όλους εσάς.
Ναι εσάς, το σύνολο της κοινωνίας, που δεν έχετε μάθει να σέβεστε στη πράξη, να είστε διακριτικοί, να μην παρκάρετε εκεί που θα παρκάρει σε λίγο το αυτοκίνητο που θα φέρει το Σπύρο για να βγει να απολαύσει και εκείνος έναν καφέ, να μην σπρώχνετε να περάσετε πρώτοι στα λεωφορεία, να μην κάθεστε στη θέση για τα ΑΜΕΑ, να μην κοιτάτε αδιάκριτα λες και βλέπετε φάντασμα, να μην κουνάτε λυπημένα τάχα το κεφάλι λες και δεν σας βλέπει ή δεν σας ακούει και άλλα πολλά που δείχνουν σαν κοινωνία πως είμαστε μόνο για τις ετικέτες.
Σήμερα, λοιπόν, νομίζω είναι η μέρα να μοιραστώ τις σκέψεις του μαζί σας, μήπως και κάποιοι από εσάς προβληματιστείτε πραγματικά και προσπαθήσετε έστω για λίγο να δείτε μέσα από τα δικά του μάτια τη δική του ψυχή!
“Αρχικά θέλω να επισημάνω ότι δεν είμαι αρθρογράφος, θα σας μιλήσω μέσα από τη καρδιά μου και θα σας πω όλα όσα σκέφτομαι αφιλτράριστα. Ήθελα πολύ να μοιραστώ αυτές τις παρακάτω σκέψεις μαζί σας, καθότι θεωρώ ότι πρέπει να αγωνίζεσαι φανερά για τα πιστεύω σου και να μιλάς δυνατά γι αυτά που θέλεις η κοινωνία να αλλάξει. Άλλωστε η ζωή μας ανήκει και από πολύ μικρός έχω μάθει ότι πρέπει να δίνεις μάχες καθημερινά. Άλλες είναι χαμένες ήδη, κάποιες άλλες τις ανατρέπεις και κάποιες τις χάνεις οριστικά. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να παλεύεις.
Γεννήθηκα με τετραπληγία και 21 χρόνια τώρα δίνω τεράστια μάχη για να κάνω πράγματα που εσείς θεωρείτε αυτονόητα. Να περπατήσω, να φάω μόνος μου, να πάω στο μπάνιο μόνος μου, να βγάλω τα ρούχα μου μόνος, να ντυθώ, να βουρτσίσω τα δόντια μου, να…να..να… Δεν είναι εύκολη μάχη και πολλά από αυτά ακόμα δεν έχω καταφέρει να τα κάνω μόνος μου. Ευτυχώς για μένα, έχω μια υπέροχη οικογένεια που έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον ιδανικό για τις ανάγκες μου. Έχω τη ζεστή ”φωλιά” μου και ανθρώπους που με στηρίζουν.
Ο μεγάλος Γολγοθάς μου ξεκινά, όταν πρέπει να βγω έξω από το σπίτι. Ακόμα και τώρα ηχούν στα αυτά μου φωνές ”Το καημένο το παιδί”, ”Κοίτα εκείνο το παιδάκι πως είναι” και άλλα πολλά. Το χειρότερο δε είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν απευθύνονται καν σε εμένα… αλλά χωρίς κανένα κώλυμα ρωτάνε για εμένα τους γονείς μου, ενώ εγώ στέκομαι ακριβώς μπροστά τους. Πραγματικά, δεν είμαι ούτε κουφός, ούτε στραβός και το να τους ακούω και να με κάνουν να νιώθω σαν να είμαι το κατοικίδιο της οικογένειας κάθε φορά με κάνει να νιώθω περίεργα. Βέβαια, έχω ένα μεγάλο όπλο… το χαμόγελό μου, αλλά δεν αρκεί πάντα για να νιώθω καλά σε αυτές τις συμπεριφορές. Πραγματικά σταματήστε το αυτό! Τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα απ όσα νομίζεται, δεν χρειάζονται τη συμπόνοια σας ούτε μια παρηγορητική σας κουβέντα. Να τα κοιτάτε σαν ίσους χρειάζονται και να μην είστε αδιάκριτοι!
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που πρέπει να λυπηθείτε και να κάνετε πραγματικά κάτι γι αυτούς. Ο άστεγος που δεν έχει να φάει, το παιδάκι στα φανάρια που στέκεται μέσα στο κρύο για να σας καθαρίσει τα τζάμια, τα χιλιάδες θύματα κακοποίησης, οι χιλιάδες οικογένειες που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα προς το ζειν.
Εγώ χρειάζομαι πολύ λιγότερα πράγματα από εσάς. Αρχικά να με αντιμετωπίζεται σαν ίσο. Έπειτα να μην καταπατάτε οτιδήποτε διευκολύνει τη δική μας ζωή έξω στη κοινωνία, είτε αυτό είναι parking, είτε ειδική δημόσια τουαλέτα, ειδική μπάρα κλπ. Κάθε φορά που το κάνετε αυτό αναγκάζομαι να περπατήσω ή να σταθώ όρθιος περισσότερο απ’ όσο μπορώ. Φυσικά, δεν παραπονιέμαι ποτέ. Όμως, όπως σας είπα, δεν μπορώ να σταθώ μόνος μου όρθιος που σημαίνει ότι πάντα κάποιος με βοηθάει. Στεναχωριέμαι πολύ, λοιπόν, όταν βλέπω την κούραση ζωγραφισμένη στα μάτια τους, επειδή εσείς δεν σκέφτεστε ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί και εμείς να βγούμε έξω από το σπίτι μας για να κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα που κάνετε και εσείς.
Δεν ζητάμε οίκτο… ούτε μας βοηθάτε με τον οίκτο… το μόνο που ζητάμε είναι να ενταχθούμε στη κοινωνία, όπως μας αξίζει. Όσα κέντρα απασχόλησης και αν φτιάξετε, όσες ειδικές μπάρες ή ειδικές τουαλέτες και αν χτίσετε και όσες ειδικές μέρες και αν εφεύρετε, αν δεν αλλάξετε οι ίδιοι τη συμπεριφορά σας και τη νοοτροπία σας, για εμάς είναι το ίδιο αποτέλεσμα.
Κάντε μου μια χάρη. Φέτος, σε αυτή την ειδική μέρα που έχετε εφεύρει μη γράψετε τίποτα στους τοίχους σας για εμάς. Αν όντως μας υπολογίζεται, κάντε το έμπρακτα. Ξεκινήστε από το πολύ απλό… σκεφτείτε ότι ζούμε ανάμεσα σας… και αν μας δείτε ανάμεσα στο πλήθος, συμπεριφερθείτε μας όπως μας αξίζει. Με χαμόγελο και σεβασμό.
