Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι δικό μου. Το έγραψε η διαδικτυακή μου φίλη Ε.Μ., μια γυναίκα την οποία δεν έχω γνωρίσει, αλλά μιλώ μαζί της μέσω του facebook. Της πρότεινα να το δώσω για δημοσίευση με το όνομα και τη φωτογραφίας της, αλλά προτίμησε να κρατήσει την ανωνυμία της. Την ευχαριστώ που μου το εμπιστεύθηκε και το προσυπογράφω!
Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
«Κράτησε το πρόσωπό σου κάτω από τις ηλιαχτίδες και δεν θα δεις ποτέ σκιά…»
Πόσο παράδοξη είναι αλήθεια αυτή η φράση δεδομένου ότι την έλεγε μια γυναίκα που δεν είχε δει ποτέ τις αχτίδες του ήλιου…
Άλλο τόσο παράδοξο όμως είναι ότι σήμερα στον 21ο αιώνα σε ανθρώπους όπως η Έλεν Κέλερ δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα της έμφυτης αξιοπρέπειας στις ίσες ευκαιρίες για όλους καθώς και το αναφαίρετο δικαίωμά τους, αυτό της προσβασιμότητας στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, στην υγεία και στην εκπαίδευση.
3 Δεκεμβρίου, χθες, ημέρα αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία.
Προχθές η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα την Ευρωπαϊκή Πράξη Προσβασιμότητας (European Accessibility Act). Τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζουν ακόμη και σήμερα εμπόδια στην ελεύθερη κυκλοφορία εντός της ΕΕ σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Η Ευρωπαϊκή Πράξη Προσβασιμότητας διαθέτει τη δυνατότητα να επιφέρει μια θετική αλλαγή. Ο νόμος, ο οποίος παίρνει τη μορφή Οδηγίας, θα έχει σημαντική επίδραση για την προσβασιμότητα των προϊόντων και υπηρεσιών για τα άτομα με αναπηρία σε όλη την ΕΕ.
Λίγα χρόνια πριν, η «Σύμβαση για τα δικαιώματα ανθρώπων με αναπηρίες» του ΟΗΕ (2007), θέσπισε τις παρακάτω αρχές: σεβασμός, μη-διάκριση, πλήρης συμμετοχή και ενσωμάτωση στην κοινωνία, σεβασμός και αποδοχή και ειδικότερα σε ότι αφορά στα παιδιά, ισότητα στα δυο φύλα.
Σύμφωνα με τη σύμβαση, τα κράτη-μέλη που την υπέγραψαν οφείλουν να διασφαλίσουν και να προάγουν την πλήρη πραγμάτωση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών για όλα τα άτομα με αναπηρίες λαμβάνοντας τα κατάλληλα νομοθετικά και διοικητικά μέτρα. Και αυτό για να μπορούν αυτά τα άτομα να έχουν ίσες δυνατότητες με τους υπόλοιπους ώστε να ζουν φυσιολογικά δεδομένου ότι δεν έχουν πρόσβαση σε απλά καθημερινά πράγματα. Και το αναφέρω εντελώς απλοϊκά και περιληπτικά γιατί θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Όμως, τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου όπως τα όριζε η συνθήκη. Τα άτομα με αναπηρίες αντιμετωπίζουν καθημερινά εμπόδια στη συμμετοχή τους ως ισότιμα μέλη των «αναπτυγμένων» κοινωνιών μας. Αισθάνονται περιθωριοποιημένα και βιώνουν έναν άκρατο ρατσισμό. Διατρέχουν συνεχώς κινδύνους , ορισμένα παιδιά κακομεταχειρίζονται και άλλα βιάζονται. Τα διακατέχει θλίψη και η αδικία που υφίστανται είναι τροχοπέδη στην ψυχική τους ωρίμανση.
Πότε επιτέλους θα κατανοήσουμε όλοι ότι δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Ότι έχουν τα ίδια και περισσότερα μάλιστα δικαιώματα από εμάς; Ότι είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν έχουν κανένα ελάττωμα παρά μόνο μια φυσική αδυναμία!! Ότι έχουν ανάγκη να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να γελάσουν, να ερωτευτούν, να αυτοπροσδιοριστούν πνευματικά και να εκφράσουν το μεγαλείο της ψυχής τους.
Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, κανείς μας δεν είναι , αλλά δυστυχώς η αξίωση της επιβολής της τελειότητας είναι χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται πνευματικά και έχει γίνει λάτρης της εικόνας, όπως αυτή επιβάλλεται από τα περιοδικά, τα ΜΜΕ και τις πολυεθνικές εταιρίες.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ περίπου 1 δις άνθρωποι παρουσιάζουν κάποιας μορφής αναπηρία. Το 80% εξ αυτών ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες. Θα τολμούσα βέβαια να χαρακτηρίσω όσες χώρες δεν σέβονται τα άτομα με αναπηρίες ως υπανάπτυκτες και συγκεκριμένα την δική μας. Όχι μόνο καταπατά βάναυσα τα δικαιώματα αυτών των ατόμων αλλά τους καταδεικνύει καθημερινά το απάνθρωπο πρόσωπό της αφού τους στερεί την πρόσβαση σε δεκάδες δικαιωμάτων τους: έλλειψη ειδικών μπαρών, πεζοδρομίων, χώρων υγιεινής, ειδικά διαμορφωμένων χώρων μελέτης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, επιδόματα και συμπληρωτικά επιδόματα εξαιτίας των αυξημένων αναγκών τους σε εξελιγμένες μεθόδους διαβίωσης και προστασίας και πληθώρα άλλων.
Και πολλοί από εμάς βέβαια δεν σεβόμαστε αυτά τα άτομα και είμαστε υπεύθυνοι για τη θλίψη τους. Από τον τρόπο που τους κοιτάζουμε μέχρι και τις αναπηρικές θέσεις που τους στερούμε στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους.
Τα άτομα με αναπηρίες δεν αποζητούν τον οίκτο μας !! Είναι άνθρωποι με ευαισθησίες, άτομα ολοκληρωμένα , μορφωμένα, με στόχους και ιδανικά. Χρειάζονται μόνο την αγάπη μας για να μεγαλουργήσουν. Από τις ευαισθησίες τους αντλούν έμπνευση και με μοναδικό τους στοίχημα να ξεπερνούν τον εαυτό τους μας χαρίζουν απλόχερα εκπληκτικές δημιουργίες! Ονειρικές χορογραφίες, παγκόσμια ρεκόρ, εκπληκτικοί πίνακες, μουσικές συνθέσεις, εξαιρετικά λογοτεχνήματα, επιστημονικές μελέτες, εφευρέσεις και πρωτοποριακές μέθοδοι διδασκαλίας είναι τα δώρα τους στην ανθρωπότητα: Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Μάρλα Ράνιαν, Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, Φρίντα Κάλο, Κρίστι Μπράουν, Τζον Νας, Ζαν Ντομινίκ Μπομπί, Στίβεν Χόκινγκ, Έλεν Κέλερ, είναι μόνο λίγοι που παρά την όποια αναπηρία τους μεγαλούργησαν και άλλαξαν τον παγκόσμιο πνευματικό χάρτη παραδίδοντάς μας μια παρακαταθήκη: το μεγαλείο της ψυχής τους!
Έχοντας στα χέρια μας λοιπόν αυτόν τον θησαυρό φροντίζουμε όλοι ώστε τα άτομα με αναπηρίες να αποκτήσουν ισότιμα όλα τα δικαιώματά τους με πρωτεύον το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τα στηρίζουμε και συμμετέχουμε στους αγώνες τους για να διεκδικήσουν όλα όσα κάποιοι βάναυσα τους στερούν. Η πολιτεία πρέπει όχι μόνον να σταματήσει τώρα την συνεχή υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τα άτομα με αναπηρία αλλά να τις αναπτύξει στηρίζοντας έμπρακτα τις δομές που παρέχονται υπηρεσίες αποκατάστασης με αύξηση του προϋπολογισμού και προσλήψεις στις δομές υγείας που υπολειτουργούν λόγω της υποστελέχωσης.
Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα άτομα με ειδικές ανάγκες ερμηνεύεται ως δείγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς. Μην επιτρέψουμε σε κανέναν να τους στερήσει ούτε ψίχουλο από όσα δικαιούνται.
Τελειώνοντας θέλω να αφιερώσω σε όλους μια υπέροχη μουσική σύνθεση του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, την Σερενάτα για έγχορδα
Ήταν 3η Δεκεμβρίου όταν την παρουσίασε για πρώτη φορά στη Μόσχα. Είναι γραμμένη σε ντο μείζονα και αποτελείται από τέσσερα μέρη. Είναι απαλή και μελωδική και αναδεικνύει την μοναδική ευφυΐα του Τσαϊκόφσκι. Μπορεί κάλλιστα να συνοδεύσει και την εκπληκτική ευφυΐα των ατόμων με αναπηρία ως αστείρευτης πηγή έμπνευσης και δημιουργίας…
Και ειδικότερα θα ήθελα να την αφιερώσω σε όλες εκείνες τις ηρωίδες μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες κάτω από τις πολύ αντίξοες συνθήκες των ημερών μας. Που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με τον ρατσισμό, που έχουν γίνει οι ίδιες γιατροί των παιδιών τους, που καθημερινά μαζεύουν τα κομμάτια τους και συνεχίζουν… Που τους δίνουν αυτό που τους αξίζει: ανιδιοτελή αγάπη χωρίς όρια και που μπορεί να μην έχουν ακούσει ποτέ από τα χείλη τους «Μανούλα, σε αγαπώ!»
