Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Την προσεχή Δευτέρα, η συνήθης τυπική ευχή για «καλό μήνα» θα πρέπει, τουλάχιστον για τους υποψιασμένους, να ακούγεται σαν τραγική ειρωνεία. Το πράγμα είναι πλέον τόσο προκλητικά προφανές, που δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε πως δεν το βλέπουμε. Έχουμε μια κυβέρνηση για την οποία έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια της. Όλη η στρατηγική της διακυβέρνησής της, η οποία συμπυκνωνόταν στο «κάναμε αυτό που έπρεπε, πετύχαμε θετικά αποτελέσματα κι αποδεσμευόμαστε από το Μνημόνιο με υπεύθυνο και ρεαλιστικό τρόπο» έχει καταρρεύσει. Οι δανειστές δεν αναγνωρίζουν πως κάναμε αυτό που έπρεπε (έστω κι αν πρόκειται για το υπόλοιπο 1%), δεν πιστώνουν καμία επιτυχία και κανένα success story και επί της ουσίας απαιτούν παράταση του Μνημονίου. Κι αυτό δεν είναι μια «τεχνική λεπτομέρεια» όπως προσπάθησε να την εμφανίσει ο πανικόβλητος Βενιζέλος.
Η κυβέρνηση λοιπόν «είναι στον αέρα» και οι πιθανότητες να μην επιβιώσει αυξάνονται κάθε μέρα με γεωμετρική πρόοδο. Πλησιάζουμε γοργά σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως «κριτικό σημείο» των πολιτικών εξελίξεων. Κι αυτό θα συμβεί με βεβαιότητα μέσα στον Δεκέμβρη. Είναι ο μήνας όπου στη σκηνή θα ανέβουν όχι μόνο οι έως τώρα πρωταγωνιστές αλλά όλος ο «θίασος». Θεσμικά και εξωθεσμικά, πολιτικά και επιχειρηματικά κέντρα και παράκεντρα θα κινητοποιηθούν για να παίξουν ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων.
Τα βασικά σενάρια είναι δύο.
Σενάριο πρώτο: Η λύση των «άλλων». Δρομολόγηση διαδικασιών για κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» (που σημαίνει «βελούδινη» – ή και όχι… – ανατροπή του κυβερνητικού διδύμου Σαμαρά – Βενιζέλου) είτε… «κραχ» στο Χρηματιστήριο και τα ελληνικά ομόλογα και πρόωρες εκλογές τον Ιανουάριο. Η χρονική απόσταση ως το Μάρτιο μοιάζει πλέον με «αιωνιότητα»
Σενάριο δεύτερο: Η λύση του διδύμου «Σαμαρά – Βενιζέλου». Αντί να υποστεί το θανάσιμο πολιτικό πλήγμα της παράτασης του μνημονίου, που πιθανότατα οι δανειστές θα ζητήσουν να συνοδευτεί από ψήφιση όλων των μέτρων που «γεμίζουν» το δημοσιονομικό κενό, πιθανότατα θα προτιμήσει αυτοβούλως τις εκλογές τον Ιανουάριο.
Με τη συνεπικουρία ενός δεύτερου γύρου πτώσης στο ελληνικό χρηματιστήριο και αναταραχής στα ελληνικά ομόλογα (και τα δύο μπορούν είτε να οργανωθούν πανεύκολα είτε και να συμβούν ούτως ή άλλως αν οι αγορές πεισθούν ότι πάμε σε πρόωρες εκλογές χωρίς συμφωνία με την τρόικα). Έτσι θα «παίξει τα ρέστα» της ασκώντας πολιτική πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ και βάζοντας το δίλημμα «με μας για την ολοκλήρωση της συμφωνίας ή με τον ΣΥΡΙΖΑ που μας οδηγεί στην καταστροφή…».
Αυτό το σχέδιο δεν εξασφαλίζει τίποτε, αλλά είναι η μόνη επιλογή στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας.
Μια τέτοια λύση όμως, είναι λύση υψηλού ρίσκου για το σύστημα. Με μαθηματική ακρίβεια φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρό και «ανεξέλεγκτο», στην κυβερνητική εξουσία. Είναι λοιπόν αναμενόμενο διάφορα κέντρα του συστήματος να παίξουν τώρα το τελευταίο τους χαρτί: τη «βελούδινη ανατροπή» της κυβέρνησης και το σχηματισμό κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» από την παρούσα Βουλή.
Το ίδιο σχέδιο, σε συσκευασία… μικρού βεληνεκούς, θα μπορούσε να πάρει την εξής μορφή: να τεθεί υπό ομηρεία ο Σαμαράς, να αναγκαστεί να καλέσει σε διάλογο τον Αλέξη Τσίπρα, αναγνωρίζοντας έτσι το πολιτικό του ναυάγιο, με την ελπίδα ότι έτσι θα εξουδετερωθούν ταυτόχρονα οι δύο μεγάλοι κίνδυνοι των «ακραίων» σεναρίων: το ακροδεξιό «συνωμοτικό» πνεύμα του επιτελείου Σαμαρά και ο ριζοσπαστικός και «ανεξέλεγκτος» ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το σχέδιο έχει επίσης πολλές δυσκολίες και μεγάλα ρίσκα, αλλά υπάρχουν ισχυρά τμήματα του κατεστημένου που δεν μπορούν πλέον να ρισκάρουν παρακολουθώντας αμέτοχοι το απονενοημένο διάβημα των Σαμαρά – Βενιζέλου, οι οποίοι πολιτικά πνέουν τα λοίσθια.
Η νέα «ανταρσία» του Γιώργου Παπανδρέου κατά του Βενιζέλου, το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με ανεξάρτητους βουλευτές όπως η Τζάκρη και η Γιαταγάνα, οι δηλώσεις Χαρδούβελη ότι το ΔΝΤ δεν ενδιαφέρεται για το ποιος κυβερνά την Ελλάδα, δεν είναι παρά τροχειοδεικτικές βολές σε σχέση με αυτά που πρόκειται να δούμε μέσα στον Δεκέμβριο.
Προσδεθείτε, γιατί έρχονται ισχυρές αναταράξεις. Καλή μας τύχη, πατριώτες!
Υ.Γ. Στο δοκίμιο για τα ακραία φαινόμενα της εποχής μας που έγραψε ο Jean Baudrillard υπό τον εύγλωττο τίτλο «Η διαφάνεια του κακού» κάνει την ακόλουθη οξυδερκή επισήμανση «αναθέτοντας την εξουσία σε πολιτικούς μπορούμε πια να γελάμε ελεύθερα με κάθε αξίωση για εξουσία».
