Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Για τον Παναγιώτη Παπανικόλα έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο Rizopoulos Post. Πρόκειται για τον κορυφαίο γεφυροποιό στην Ευρώπη, ο οποίος υπήρξε project manager για την Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, τις σήρραγγες της Παναγοπούλας και τις μεγάλες γέφυρες της Εγνατίας Οδού. Στις 31 Οκτωβρίου βραβεύθηκε από τη Γαλλική Δημοκρατία με το παράσημο του Τάγματος των Ιπποτών της Αξίας και το μετάλλιο του απονεμήθηκε από τον πρόεδρο της γαλλικής Vinci.
Αυτή η διάκριση με κάνει να χαίρομαι για πολλούς λόγους.
Πρώτον χαίρομαι ως Έλληνας και ως επιχειρηματίας γιατί βλέπω έναν συμπατριώτη μου να διακρίνεται και να αποτελεί πρότυπο για το ελληνικό management δείχνοντας μας πώς αυτό μπορεί να ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας και να γίνεται παγκόσμιο σημείο αναφοράς.
Δεύτερον, χαίρομαι ως Ηπειρώτης και μάλιστα… κοντοχωριανός αφού ο Παναγιώτης Παπανικόλας συνεχίζει την μακραίωνη παράδοση του τόπου μας που έβγαλε σπουδαίους μαστόρους και καταφέρνει να την μεταπλάθει με τις πλέον σύγχρονες μεθόδους της μηχανικής.
Τέλος, χαίρομαι ως δάσκαλος γιατί ζούμε στον αιώνα της γνώσης. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπει κανείς ικανούς ανθρώπους να χαράσσουν τη δική τους πορεία και να απολαμβάνουν την τιμή που αρμόζει στο ταλέντο, την ευφυία και την σκληρή εργασία τους.
Όσο κουραστικό κι αν είναι, συχνά αναφέρομαι στην ανάγκη για εξωστρέφεια και ανάπτυξη, γιατί πιστεύω ακράδαντα οτι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δυστυχώς αυτοί οι όροι είναι τόσο χιλιοειπωμένοι και χρησιμοποιημένοι που πολλές φορές χάνουν το νόημά τους. Για αυτό και τονίζω εμφατικά τη βράβευση του Παναγιώτη Παπανικόλα. Γιατί αποτελεί την χειροπιαστή εικόνα της Ελλάδας και της Ηπείρου που πρέπει να φτιάξουμε. Με επένδυση στη γνώση και τη διαμόρφωση σχεδίου για να μπορέσουν τα παιδιά μας να γίνουν Παπανικόλες. Για να σταματήσει η έννοια του οράματος να αναφέρεται με τόσο κυνισμό και να μπορούν οι νέες και οι νέοι μας να επιστρέψουν στον τόπο τους φτιάχνοντας τη ζωή που θέλουν, κάνοντας τις δουλειές που θέλουν.
