Του Γιώργου Ευγενίδη
Αν μιλήσετε με ανθρώπους που θεωρητικά γνωρίζουν το παρασκήνιο, θα σας διαβεβαιώσουν ότι οι σχέσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου είναι άρτιες.
Και, αν δεν θέλετε να πιστέψετε τους μετρ του παρασκηνίου, μπορείτε απλά να δείτε τις εικόνες από τη φιέστα του Ζαππείου για το χρέος με τη γραβάτα και τον ενθουσιασμό του Πάνου Καμμένου, ο οποίος είχε ξεχάσει και Σκοπιανό και «Μακεδονίες» και τα πάντα.
Φαίνεται ότι πράγματι η πολιτική σχέση των δύο ανδρών είναι λειτουργική. Μέχρι πότε όμως; Το Σκοπιανό είναι μια πραγματική νέα διαιρετική τομή στο πολιτικό μας σύστημα. Το βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις, στον τρόπο που πλέον ενισχύεται απευθείας η ΝΔ. Αν, δε, δεν υπήρχε και η ιστορία του χρέους και του τέλους των Μνημονίων, τότε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμάζονταν σημαντικά.
Μπορεί να μην έχουν σφίξει ακόμα οι ζέστες τόσο πολύ, αλλά ο πολιτικός σουρεαλισμός που παράγεται είναι υπερβολικός. Σχέδια αποστασίας και αποσταθεροποίησης καταγγέλλονται, με όργανα τη ΝΔ και δύο επιχειρηματικά κέντρα. Με το ένα κέντρο, δε, η κυβέρνηση μέχρι και πριν λίγους μήνες είχε εξαιρετικά αγαστές, για να μην πω προνομιακές σχέσεις. Τώρα, αίφνης ο φίλος και έντιμος επιχειρηματίας έγινε εχθρός που απεργάζεται ανατροπή της κυβέρνησης. Μάλιστα, στο σχέδιο αποσταθεροποίησης εντάσσεται μάλλον και ο Ρουβίκωνας, ο οποίος έκανε μια επίσκεψη στο γραφείο του Κώστα Κατσίκη και μέχρι να ανακοινώσει ότι ήταν αυτός, η κυβέρνηση έβγαινε και έλεγε για ακροδεξιά στοιχεία.
Όλο αυτό θα ήταν από μόνο του too much, αν δεν υπήρχε και η κυριακάτικη έξαρση του Πάνου Καμμένου, ο οποίος ουσιαστικά προειδοποίησε ότι θα φύγει από την κυβέρνηση, όταν έρθει η συμφωνία για το Σκοπιανό στη Βουλή. Με άλλα λόγια, ο Πάνος Καμμένος θέτει την κυβερνητική πλειοψηφία υπό προθεσμία. Και μπορεί σιωπηρά να ελπίζει ότι η συμφωνία θα σκαλώσει στα Σκόπια, όπως φέρεται να έχει διαβεβαιώσει τους βουλευτές του, αλλά, αν ο Ζάεφ κερδίσει το δημοψήφισμα, τότε τίποτε δεν θα μπορεί να σταματήσει τη διαδικασία της Συνταγματικής Αναθεώρησης και ο υπουργός Άμυνας θα βρεθεί προ τετελεσμένων.
Δεν θα πρέπει κανείς να αποκλείσει μια άκρως σκηνοθετημένη διαδικασία σύγκρουσης, εκεί τους πρώτους μήνες του 2019, όταν οι εκλογές θα είναι ούτως ή άλλως πολύ κοντά, προκειμένου και να ψηφιστεί η συμφωνία στη Βουλή με διάφορους άλλους πρόθυμους συμφωνούντες, όπως τους βουλευτές του Ποταμιού και κάποιους ανεξάρτητους βουλευτές, και να πάει ο κ. Καμμένος σε εκλογές ως «Μακεδονομάχος», είτε μόνος του είτε με τη σύμπραξη κάποιων άλλων παραγόντων από τον χώρο της Δεξιάς. Άλλωστε, με κάποιον τρόπο ο κ. Καμμένος θα πρέπει να διασφαλίσει και την πολιτική του επιβίωση και την ύπαρξή του την επόμενη μέρα στη Βουλή.
Όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί, δεν θα μπορούσε να υπάρχει σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όχι μόνο λόγω της εξαιρετικά διαφορετικής φύσης των συγκυβερνώντων κομμάτων, αλλά κυρίως λόγω της ύπαρξης ενός τελεσιγράφου που, ουσιαστικά, προδιαγράφει την πορεία της κυβέρνησης και καθιστά τους ΑΝΕΛ μακροχρόνια υποψήφιους για έξοδο από το κυβερνητικό σχήμα. Με όλη αυτή την παραδοξότητα που επικρατεί, η επίκληση «σχεδίων αποσταθεροποίησης» μάλλον δεν ακούγεται σοβαρά στην πλειοψηφία των πολιτών.
Έρχεται, όμως, κάποια στιγμή που αναμετριέσαι με τις προσδοκίες και τις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησες. Φαίνεται, πλέον, πως αυτή η ώρα είναι κοντά και η πορεία προς το τέλος δεν θα είναι περίπατος στην παραλία.
