Η κορυφαία φιλοδοξία του Σπύρου Γιαννιώτη, ενός εκ των κορυφαίων αθλητών παγκοσμίως στην ιστορία των μεγάλων αποστάσεων στην κολύμβηση, είναι ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν τα κατάφερε με δραματικό τρόπο, στις δύο προσπάθειές του στο Πεκίνο και στο Λονδίνο.
Μετά τον περσινό αγώνα στην Αγγλία, όταν έχασε το μετάλλιο στις τελευταίες απλωτές και ενώ το είχε σφιχταγκαλιάσει σε χιλιόμετρα μάχης με τη θάλασσα και τους αντίπαλους, ο Γιαννιώτης είχε ξεσπάσει σε ένα κλάμα απογοήτευσης και πίκρας για την χαμένη προσπάθεια ετών.
Δεν υπήρχε κανείς που θα σκεφτόταν ότι αυτός ο αθλητής, γονατισμένος και λυγισμένος από το κατεστραμμένο όνειρό του, θα είχε το κουράγιο να συνεχίσει σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Ο Έλληνας, ο Κερκυραίος Σπύρος Γιαννιώτης, ακριβώς ένα χρόνο μετά κατέκτησε το χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο στη Βαρκελώνη. Σηκώθηκε όρθιος και έκανε αυτό που έχει μάθει σε όλη τη ζωή του. Να δουλεύει, να προπονείται, να υπερνικά τις ίδιες τις αστείρευτες δικές του δυνάμεις. Να βάζει στην άκρη την απογνωση, την απογοήτευση, την ήττα. Να συνεχίζει, πιστεύοντας στο ταλέντο, στις δυνατότητες και στην ψυχή του.
Στον μοναχικό δρομο του, δίχως υλική και ηθική συμπαράσταση από το ανύπαρκτο (και στον αθλητισμό) κράτος που ζει , ο Σπύρος υψώνει περήφανα το χρυσό της Βαρκελώνης και στέλνει το καλύτερο μήνυμα στον κάθε συμπατριώτη του που νιώθει να πνίγεται παλεύοντας με τα κύματα της κρίσης και της φτώχιας.
Μήνυμα που κανείς από τους υπεύθυνους για την τύχη αυτής της χώρας δεν θελει, δεν μπορεί και δεν ξέρει να δώσει…
