Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η συγκέντρωση των Παραιτηθείτε στο Σύνταγμα δεν είναι per se μια αρνητική πρωτοβουλία. Κάθε προσπάθεια κινητοποίησης, πολιτικής συμμετοχής και έκφρασης είναι στις περισσοτερες περιπτώσεις απολύτως θετική. Και, είναι πολύ αστείο άνθρωποι που όμνυαν στους Αγανακτισμένους να κοροϊδέυουν αυτούς που ζητούν να παραιτηθεί η κυβέρνηση, γιατί κάνουν το ίδιο που έκαναν αυτοί τότε, απλά από την άλλη μεριά του ποταμού.
Προβλήματα το κίνημα υπέρ της παραίτησης της κυβέρνησης έχει πολλά. Αρχικά, απευθύνεται σε έναν κόσμο που δεν είναι εκπαιδευμένος σε διαμαρτυρία στον δρόμο και μπορεί να έχει κάτι άλλο να κάνει εκείνη την ώρα. Επιπλέον, όσο και να φωνασκούν ορισμένοι, η συγκυρία δεν είναι ίδια με το καλοκαίρι του 2015, όταν τη χώρα απειλούσε η έξοδος από την Ευρωζώνη εν τη μία νυκτί και αυτό είναι πολύ σημαντικό για το κίνητρο των δυνητικών διαδηλωτών. Ακόμα, δεν υπάρχουν πρόσωπα και ορισμένοι πιστευουν ότι μόνο μέσω των μέσων κοινωνικης δικτύωσης μπορούν να δημιουργήσουν κοινωνικό κίνημα. Τέλος, δεν υπάρχει προσδιορισμένο πεδίο διαμαρτυρίας: η αντιπαράθεση είναι δομική και σε όλα τα πεδία, με αποτέλεσμα να μην επικεντρώνεται σε ένα η διαμαρτυρία, ώστε δυνητικά να είναι πιο αποτελεσματική.
Είναι λάθος των ανθρώπων που συμμμετέχουν στο Παραιτηθείτε να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση τους φοβάται. Σας το λέω μετά λόγου γνώσεως, δεν τους φοβάται. Και, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πολλά μπορεί να φοβάται το Μαξίμου, αλλά γιατί τους Παραιτηθείτε; Έκαναν μια συγκέντρωση πέρυσι με περίπου 10.000 κόσμο και μια φέτος με χοντρά-χοντρά 5.000. Δεν έχουν ούτε διάρκεια, όπως είχαν οι Αγανακτισμένοι, ούτε φοβερό όγκο, ώστε να μην μπορούν να αγνοηθούν. Ομως, εφόσον θεωρούν πως αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη, είναι σαφέστατα δικαίωμά τους να κατεβαίνουν στον δρόμο και να διεκδικούν την αποχώρηση των κυβερνώντων. Αλλωστε, κοινωνικά κινήματα από την πλατεία έχουν γεννηθεί και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Δεν είμαι φίλος των διαδηλώσεων, με λίγες εξαιρέσεις, για έναν βασικό λόγο, ο οποίος στην πολιτική είναι θεμελιώδες στοιχείο: το αποτέλεσμα. Σπάνια διαδηλώσεις έχουν αποτέλεσμα και για να έχουν πρέπει να είναι συστηματικές και ιδιαίτερα μαζικές . Εν προκειμένω, δεν είχαμε σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο. Τι συμβαίνει; Κάποιοι όντως θέλουν να διαμαρτυρηθούν, επειδή θεωρούν ότι η κυβέρνηση διαλύει τα πάντα, ενώ κάποιοι βλέπουν τη διαμαρτυρια και ως πολιτικό ορμητήριο. Δεν είναι κακό, αρκεί να το παραδέχεσαι τουλάχιστον.
Προσωπικά, έχω μια θεωρία για το πώς θεωρούν τα κράτη με οργανωμένους θεσμούς: εν προκειμένω, οι κυβερνήσεις, αν είναι να πέσουν, πέφτουν μέσα στη Βουλή. Δεν ζούμε στη Βενεζουέλα και, με συγχωρείτε, ακόμα και με τον ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα δεν είναι Βενεζουέλα. Μπορεί να γίνει; Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία δεν είναι του παρόντος. Και αυτή η πεποίθηση που αναφέρω, δύσκολα θα με έκανε να κατέβω στον δρόμο. Είναι σαφές πως θα κατέβαινα, ως πολίτης και όχι ως δημοσιογράφος, σε ένα συλλαλητήριο την περίοδο του δημοψηφίσματος. Αλλά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία και ορισμένοι θέλουν να συγκρίνουν μήλα με πορτοκάλια.
Το facebook είναι ένα σημαντικό πολιτικό εργαλείο. Αλλά πολιτική μόνο με το facebook δεν γίνεται. Απαιτούνται αρχές, θεσμικές και καταστατικές λειτουργίες. Οσοι κατέβηκαν στην πλατεία προχθές, μπορούν να μπολιάσουν κόμματα της αντιπολίτευσης με τη μαχητικότητά τους. Καθόλου κακό δεν θα είναι αυτό. Μέχρι εκεί όμως. Οι ύβρεις και οι εγκλήσεις ορισμένων όμως προς όσους δεν κατέβηκαν και προς όσους ασκούν κριτική σε μια αποτυχημένη ως προς τις επιδιώξεις της συγκέντρωση, αποδεικνύει πως αυτοί οι ορισμένοι δεν είναι έτοιμοι για πολιτική. Θα πρέπει να ξεπεράσουν τα παιδικά τους ένστικτα και να σταματήσουν να κάνουν σαν να τους πήραν το παιχνίδι. Ετσι είναι η πολιτική, έχει επιτυχίες και αποτυχίες, αλλά η μπάλα συνεχίζει να γυρίζει.
Για να το καταλάβουν, όμως, αυτό ορισμένα αλαλάζοντα κύμβαλα, θα πρέπει να επιστρέψουν στα βασικά και να το πιάσουν από την αρχή. Εχουν πολλή δουλειά ακόμα και ας προσποιούνται τους ατρόμητους υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας. Για καλή τύχη και ημών των υπολοίπων, υπάρχουν και μερικοί θεσμοί, εκτός από αυτόκλητους supermen.
