Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Όπως λέει κι ο θυμόσοσοφος λαός «όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ». Η άρνηση της τρόικας να έρθει στην Αθήνα οδηγεί για δεύτερη φορά τη μισή κυβέρνηση στο Παρίσι, με την ελπίδα πως θα επιτύχει μια κατ’ αρχήν συμφωνία για το κλείσιμο του ελληνικού προγράμματος, η οποία θα επικυρωθεί στη συνέχεια με μια πολιτική απόφαση στο Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου. Μάλιστα όπως είπε ο Βενιζέλος οι τεχνικές λεπτομέρειες μπορούν να συζητηθούν ακόμη και με τον καινούργιο χρόνο.
Από πουθενά, παρ’ όλα αυτά, δεν προκύπτουν ενδείξεις που να δικαιολογούν μια τέτοια αισιοδοξία. Οι δανειστές έχουν ρίξει στο τραπέζι όλα όσα μπορούν να εξουθενώσουν μια κυβέρνηση: αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, ομαδικές απολύσεις, αλλαγές στον συνδικαλισμό.
Την ίδια ώρα, το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ (Σταθάκης και Μηλιός) συναντάται στη «Μέκκα του καπιταλισμού», το Σίτι του Λονδίνου με εκπροσώπους των capital markets. Οι αγορές κι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν σε ένα πράγμα: Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, κάτι που δεν αποδέχονται οι Βρυξέλλες καθώς θα σήμαινε έναρξη της διαδικασίας διαπραγμάτευσης για «κούρεμα», όπως άλλωστε προβλεπόταν ρητά από τη συμφωνία για το PSI τον Νοέμβριο του 2012.
Με απλά λόγια, οι μεν δανειστές ζητούν «της Παναγιάς τα μάτια», οι δε αγορές σε καμία περίπτωση δεν θα έδιναν πρόσβαση σε μια χώρα με μη βιώσιμο χρέος, καθότι κανείς δεν θέλει να χάσει τα λεφτά του. Ενόψει αυτού του διπλού αδιεξόδου αρχίζουν να ξαναφουντώνουν οι συζητήσεις για μια «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» αλά Παπαδήμος η οποία θα αναλάμβανε να διαπραγματευτεί μια «τελική λύση». Τόσο οι δανειστές όσο και οι αγορές θα έβλεπαν σε μια τέτοια εξέλιξη έναν «θώρακα» προστασίας της ελληνικής οικονομίας τόσο από τον «λαϊκισμό» που χρεώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από κινήσεις ακραίου πολιτικού τακτικισμού, δηλαδή ρήξη με την τρόικα και προσφυγή στις κάλπες, που θεωρούν πλέον ως πιθανή αντίδραση του Σαμαρά στο «άδειασμα» που υφίσταται αυτή την ώρα από την Ευρώπη.
Εισερχόμαστε εκ των πραγμάτων σε μια «διακεκαυμένη ζώνη» πολιτικών εξελίξεων και το ερώτημα που τίθεται πλέον μετ’ επιτάσεως είναι: Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια πολιτική «γέφυρα» ανάμεσα στη σημερινή κυβέρνηση και τη δρομολόγηση εκλογών το φθινόπωρο του 2015, ενώ θα έχει εν τω μεταξύ εκλεγεί από την παρούσα Βουλή νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Με δεδομένο πως μια τέτοια εξέλιξη δεν απέχει και πάρα πολύ από τις εκφρασμένες απόψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για μια «συμφωνία συντεταγμένης πορείας προς τις εκλογές», το βασικό εμπόδιο ίσως να μην είναι ο Τσίπρας αλλά ο Σαμαράς! Βλέπει να επιφυλάσσεται και για τον ίδιο η κακή τύχη που είχε πριν από δύο χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου.
Από αυτή την άποψη δεν είναι καθόλου τυχαία η καθημερινή σχεδόν εμφάνιση της Ντόρας Μπακογιάννη στα media, με τη θέση να συναντηθούν εδώ και τώρα Σαμαράς και Τσίπρας και να συμφωνήσουν όπως λέει χαρακτηριστικά «σε ένα, δύο, τρία…». Ο Σαμαράς μέχρι σήμερα αντιστέκεται. Αλλά για πόσο;
ΥΓ1: Μη με ρωτάτε ποιος θα είναι ο «νέος Παπαδήμος». Δεν το ξέρω. Πάντως ο «τσαλακωμένος» Χαρδούβελης αμέσως μετά το «κούρεμα» των αρμοδιοτήτων του από τον πρωθυπουργό έκανε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο «ηγετικές» δηλώσεις, διαβεβαιώνοντας τους Έλληνες ότι η συμμετοχή στο ευρώ δεν θα τεθεί σε κίνδυνο, καταγγέλλοντας τους «λαϊκιστές» και όσους ανέξοδα «λεονταρίζουν». Αν και προκλήθηκε βάναυσα δεν παραιτήθηκε και ίσως αποδειχτεί ότι ο ρόλος του κ. Χαρδούβελη είναι πολύ πιο «νευραλγικός» απ’ όσο πολλοί νομίζουν.
ΥΓ2: Φυσικά όλα τα παραπάνω τελούν υπό την αίρεση του να βγει μια «μεγάλη νίκη» από το Παρίσι. Αυτό θα σήμαινε πως στήθηκε αποκλειστικά για επικοινωνιακούς λόγους και πως ο Σαμαράς «ξανακέρδισε» τους … συμμάχους του. Κοντός ψαλμός, αλληλούια…
