Γράφει η Μαρία Αλεξανδράκη
Κάθε χρόνο Τον σταυρώνουμε, κάθε χρόνο Τον ανασταίνουμε. Το Πάσχα είναι η σημαντικότερη γιορτή της χριστιανοσύνης, ίσως γιατί συμβολίζει την προσδοκία καθενός από εμάς για μια δεύτερη ευκαιρία. Ακόμη και μετά θάνατον. Ίσως γιατί μας γεμίζει ελπίδα, μαζί με την άνοιξη φυσικά, που οργιάζει όλες αυτές τις ημέρες κατάνυξης.
Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, ο Ιούδας προδίδει τον Χριστό για 30 αργύρια-όπως έχουμε κι εμείς προδώσει ανθρώπους, ιδανικά και πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας. Με προδοσίες ευτελείς.
Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, οι μαθητές συντρώγουν μυστικά και ο Χριστός τούς πλένει τα πόδια -όπως έχουμε κι εμείς απολαύσει δείπνα και στιγμές, νιώθοντας την αξία της συντροφικότητας.
Τη Μεγάλη Παρασκευή σταυρώνουμε, μαζί με το Χριστό, όλους αυτούς που μας έχουν αγαπήσει κι εμείς δεν ανταποδώσαμε. Σταυρώνουμε όλα μας τα όνειρα που δεν τα τολμήσαμε, όλα εκείνα που δεν καταλαβαίνουμε και φοβόμαστε. Συνήθως, σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό. Το Μεγάλο Σάββατο η αγάπη, τα όνειρα και οι φόβοι κατέρχονται στον Άδη, αλλά πάνω στην αλλαγή της ημέρας, συντελείται το πέρασμα από τον θάνατο στην αιωνιότητα. Την Κυριακή του Πάσχα, ο Χριστός έχει πια αναστηθεί, ο ουρανός μοιάζει ξανά φωτεινός και εμείς έχουμε ξανά την ευκαιρία να δούμε με άλλο μάτι τους γύρω μας και τους εαυτούς μας.
Για αυτό και το Πάσχα δεν είναι μόνο φαγοπότι. Ναι είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε θεοί. Αξίζει όμως να κάνουμε και μια δυο σκέψεις παραπάνω. Ο Χριστός αναστήθηκε περνώντας δοκιμασίες σαν Άνθρωπος και αυτό είναι που θα μπορούσε να μας κάνει να συλλογιστούμε τι πραγματικά σημαίνει «θανάτω θάνατον πατήσας».
