Γράφει η Αγγελική Λεονάρδου
Η κρίση δεν είναι ζήτημα εθνών, είναι ζήτημα λαών και αυτό είναι σαφές. Άλλωστε, ισχυρότερες από τις εθνικές κυβερνήσεις έχουν καταδειχθεί το τελευταίο διάστημα οι τράπεζες.
Η δεινή οικονομική κατάσταση όμως πλήττει, στη λαϊκή συνείδηση, την ίδια την έννοια του έθνους. Ένα εξουθενωμένο και χρεοκοπημένο κράτος-έθνος είναι εκτεθειμένο στον εαυτό του και όχι μόνο. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, έχει επιτρέψει στο ακροδεξιό παραλήρημα της «Χρυσής Αυγής» να περισώζει όπως όπως – με ιστορική και ηθική ασυνέπεια-τον τσαλακωμένο εθνικό εγωισμό.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η Αριστερά έχει σοβαρό χρέος. Η Αριστερά, ανέκαθεν επιφυλακτική απέναντι στο κεφάλαιο και, ένα κομμάτι της, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει τραγικά δικαιωμένη με βάση τις πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα μας. Μπορεί οι προτάσεις της για την έξοδο από την κρίση να μοιάζουν ορισμένες φορές περισσότερο με ευχολόγια, το βέβαιο όμως είναι ότι βρίσκονται πλησιέστερα στα συμφέροντα του λαού, του απλού καθημερινού ανθρώπου που δοκιμάζεται.
Γιατί όμως η Αριστερά δεν έχει καταφέρει ακόμα να εδραιωθεί στη συνείδηση του Έλληνα ψηφοφόρου; Γιατί συνεχίζει να φαντάζει είτε ως έσχατη λύση είτε ως γραφική ιδεολογία; Ένας από τους λόγους είναι ότι συνεχίζει να αναπαράγει ιδέες του παρελθόντος και εφαρμογές αυτών των ιδεών που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Συν τοις άλλοις, είναι και τρομακτικά διασπασμένη. Τρομακτικά, γιατί εάν δεν ήταν, θα κυριαρχούσε δυναμικά. Η μεγάλη της παράλειψη, όμως, είναι πως ούτε τώρα, τούτη την κρίσιμη ώρα, δεν επιχειρεί τη γεφύρωση. Ακόμη και τώρα που το “αντίπαλο δέος” ισχυροποιείται επικίνδυνα, ο καθένας κοιτάζει το δικό του «μαγαζάκι» και η ενότητα της αριστεράς παραμένει στα αζήτητα για τους κομματικούς φορείς της.
Επιπλέον, δείχνει να μην τα πηγαίνει και τόσο καλά με το πατριωτικό συναίσθημα. Τα «μασάει» στο μεταναστευτικό όπως παλιότερα τα «μάσαγε» και στο μακεδονικό ζήτημα. Γι αυτό και πολλές φορές οι θέσεις της μοιάζουν να είναι οι αρμόζουσες για χώρες χωρίς εθνικούς κινδύνους, όπως ας πούμε το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο. Εδώ όμως είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολύ συγκεκριμένη ιστορική θέση, με βεβαρυμμένο πολεμικό μητρώο, με τεράστια πολιτισμική κληρονομιά. Όλα αυτά τα στοιχεία δεν συνυπολογίζονται από την αριστερή αντίληψη. Ναι, ο χρεοκοπημένος Έλληνας μπορεί να αφήνεται στις «σειρήνες» της ακροδεξιάς και φασιστικής δημαγωγίας. Γιατί όμως; Μήπως διότι δεν υπάρχει μια σύγχρονη αριστερή πολιτική σκέψη που δεν ξεχνάει τη θέαση της χώρας και ως πατρίδας;
Το χρέος της αριστεράς είναι μπροστά της. Χρειαζόμαστε μια εθνική, δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική αριστερά, που να απέχει ξεκάθαρα και από τα ναζιστικά παραληρήματα και από τη δεξιά προγονοπληξία. Είναι κρίμα ο αγώνας της Αριστεράς να εξαντλείται στο συνδικαλισμό, αναπαράγοντας την ΠΑΣΟΚοκρατεία των προηγούμενων δεκαετιών. Είναι ακόμα πιο κρίμα μια αποπροσανατολισμένη Αριστερά, να αφήνει ελεύθερο έδαφος σε “επιτήδειους” πατριώτες να απειλούν με καταστροφή την Ελλάδα.
