Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Πέρασαν κόλας 28 ολόκληρα χρόνια απο κείνη την αποφράδα μέρα που οι ύπουλες δολοφονικές σφαίρες της τρομοκρατικής 17 Νοέμβρη, αφαίρεσαν την ζωή του αλησμόνητου Παύλου Μπακογιάννη στο γραφείο του στον οδό Ομήρου και πάγωσαν την καρδιά, την ψυχή και του νου του ελληνικού λαού, γεμίζοντάς τον με άφατη θλίψη και ανείπωτο πόνο. Μια δολοφονία προσβολή πάνω απο όλα στη ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που παράλληλα δεν είχε κανένα ηθικό, πολιτικό και λογικό έρεισμα. Ένας φόνος απευθείας στην καρδιά του δημοκρατικού μας συστήματος, εγγύτερα στη πολιτική μας αποσταθεροποίηση και με ευτελή και σκοτεινά κίνητρα. Έκλαψε και θρήνησε γοερά κείνη τη σημαδιακή μέρα όλη η Ελλάδα, γιατί έχανε ένα λαμπρό ελληνόπουλο. Έχανε ένα ζωτικό κομμάτι απο την ηθική και πνευματική της ικμάδα. Έχανε την αδάμαστη ψυχή της, το μεγαλείο της ηθικής και πολιτικής της αντίστασης αντίπερα σε κάθε αντιδημοκρατική επιβουλή, σε κάθε έκθεσμη απειλή, σε κάθε κοινωνική και πολιτική δεσποτεία, σε κάθε σκοταδισμό, που ενδύεται δήθεν τον μανδύα των λαϊκών συμφερό-ντων, για να πλήξει πρωτίστως και πάνω απο όλα τον ίδιο το λαό και τη δημοκρατία. Μοίρα τραγική μάλιστα ο αξέχαστος Παύλος Μπακογιάννης έφυγε βίαια απο την ζωή, την ημέρα που εγκρίθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η χρηματοδότηση του προγράμματος για την αγαπημένη του Ευρυτανία – που τόσο παράφορα αγαπούσε – την οποία ο ίδιος είχε προωθήσει.
Ο Παύλος Μπακογιάννης σάρκωσε όσο λίγοι δημόσιοι άνδρες μας στην ταραγμένη απο ποικίλες πολιτικές και ηθικές αναστατώσεις μεταπολιτευτική πολιτική μας σκηνή, το πρότυπο της ελευθερίας του πνεύματος, της ηθικής και πολιτικής ανεξαρτησίας και της απαράμιλλης δημιουργικότητας των Ελλήνων. Που κατορθώνουν πάντα αντίθετα στην αντιδρομή και τις δυσκολίες των καιρών, να μετατρέψουν την κακή συγκυρία σε ευλογία και δημιουργία. Το ταπεινό επαρχιωτόπουλο του τραγικού παπά απο την Ευρυτανία, που ξεκίνησε δρέποντας πλήθος απο επιστημονικά και ακαδημαϊκά αριστεία απο την έντιμη φτώχεια, για να φθάσει σε δυσθεώρητα ηθικά και κοινωνικά ύψη και να διατρανώσει το υψηλό ηθικό και δημοκρατικό φρόνημα του ελληνικού λαού, απέναντι στην ασχήμια της απριλιανής δικτατορίας, στην ελεύθερη φωνή της Ντόιτσε Βέλε. Ο ηθικά ευγενής και λαμπρός πολιτικός, που εμπνεύστηκε, οραματίστηκε και με πρωτοβουλίες του σάρκωσε την ηθική ενότητα του λαού μας – απέναντι στις διχοστασίες, τα μίση και τα πάθη του επάρατου εμφυλίου πολέμου – με την ψήφιση στη Βουλή του Νομοσχεδίου για την «Εθνική Συμφιλίωση» το καλοκαίρι του 1989. Το απαράμιλλο ελληνόπουλο, που με την απαρασάλευτη πίστη στις κλασικές αξίες ζωής των Ελλήνων, αντλώντας συνάμα δύναμη απο την ατίμητη πολιτισμική μας μήτρα την Ορθοδοξία, κατάφερε να διαγράψει στη ζωή του μια λαμπρή καμπύλη προόδου και ηθικής ευημερίας, έξοχο ηθικό παράδειγμα, για κάθε νέο παιδί που βγαίνει στην αρένα της ζωής, με όνειρα, στόχους και ελπίδες, έστω και αν έχει να αντιμετωπίσει πλήθος απο αντιξοότητες και δυσκολίες. Ο εμπνευσμένος και φωτισμένος τέλος πολιτικός, που κρατούσε μέσα του άσβεστο το όνειρο για την ηθική και πολιτική ενότητα του λαού μας – απαράβατου όρου για να προοδεύσει και να ευδοκιμήσει κοινωνικά και οικονομικά – στο στείρο άνυδρο και γκρίζο, απο την ιδιοτέλεια και την ευτέλεια πολιτικό μας πεδίο. Το όνειρο, η ελπίδα, το ασίγαστο πάθος για δημιουργία και η ηθική λεβεντιά της αδάμαστης ελληνικής ψυχής, που ξεπερνάει πάντα τους ριπτασμούς της ζωής και κατορθώνει να μετατρέψει τις μεγάλες δυσκολίες σε πρόοδο και ευημερία. Και που πάραυτα δεν ήρκεσαν όλα αυτά τα σπουδαία ηθικά επιτεύγματα απο το λαμπρό ελληνόπουλο, για να απολαύσει το απαράγραπτο δικαίωμά του στη ζωή, αφού έπρεπε να πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στους κύκλους της πολιτικής μας αποσταθεροποίησης και ανωμαλίας.
Ο Παύλος Μπακογιάννης γεννήθηκε στο χωριό Βελωτά του Δήμου Προυσσού της Ευρυτανίας το 1935. Γιός ενός ταπεινού ιερέα του πάπα Κώστα και της Ειρήνης Μπακογιάννη, μεγάλωσε και έκανε τα πρώτα του βήματα στη ζωή, με πολλές δυσκολίες. Προικισμένος ωστόσο με ακαταδάμαστη ευφυΐα, φιλομάθεια και έξοχες πνευματικές αρετές, αμέσως ξεχώρισε και έδειξε ότι θα διαδραμάτιζε μεγάλους ρόλους στην ελληνική κοινωνία. Αποπεράτωσε τις γυμνασιακές τους σπουδές την Πάτρα, εισήχθη και τελείωσε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο και έφυγε σε ηλικία 25 ετών για την Γερμανία, για να εργαστεί, αλλά και να πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές. Έλαβε πτυχίο Πολιτικής Οικονομίας και Πολιτικών Επιστημών απο τα Πανεπιστήμια Μονάχου, Τύμπιγκεν και Κωστάντσας (Konstanz) στο πανεπιστήμιο της οποίας ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών. Ενώ στο πανεπιστήμιο του Μονάχου δίδαξε πολιτικές επιστήμες και δημοσιογραφία, για αρκετά χρόνια, γνωρίζοντας ως φοιητήτριά του και την μετέπειτα γυναίκα του Ντόρα Μητσοτάκη.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 ξεκίνησε δημοσιογραφική καριέρα στη Ραδιοφωνία της Βαυαρίας και με την ελληνόφωνη εκπομπή του, έγινε η ψυχή και η ηθική απαντοχή των απανταχού Ελλήνων της Γερμανίας. Αγαπήθηκε και θαυμάστηκε στην Γερμανία απο τους Έλληνες μετανάστες αληθινά σαν είδωλο. Και όταν ενέσκηψε στην Ελλάδα το καθεστώς της ανομίας των Αθηνών, προέταξε σθεναρή αντίσταση, καλώντας όλους τους Έλληνες της υφηλίου σε ένα μεγάλο κοινό αγώνα, για την αποτίναξη της πολιτικής μας τυραννίας και την επάνοδο στην δημοκρατική ομαλότητα. Υπήρξε το σύμβολο στην Γερμανία, αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη, μαζί με άλλους σπουδαίους αντιστασιακούς μας θύλακες, των ελεύθερα σκεπτόμενων Ελλήνων, αλλά και κεντρικό ορμητήριο εκπόρευσης σοβαρών αντιδικτατορικών κινήσεων. Για τούτη εξάλλου την ατίμητη συμβολή του στην δημοκρατία τιμήθηκε και αγαπήθηκε απο τον λαό μας, με όλη την θέρμη της ζεστής και οικουμενικής ψυχής του. Μέσα απο την ιστορική εκπομπή του στην Γερμανία, που μεταδίδετο στην Ελλάδα, μέσω της Ντόιτσε Βέλε, σάλπισε ένα θούριο αντίστασης και αγώνα, πρός όλους τους ελεύθερα σκεπτόμενους Έλληνες, για να πυκνώσουν τις τάξεις του αντιδικτατορικού αγώνα. Και μαζί με άλλους ακόμα σπουδαίους αγωνιστές της δημοκρατίας, σηματοδότησε την πολιτική μας άνοιξη και την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα.
Με την πτώση της χούντας το 1974 ο Παύλος επέστρεψε στη Ελλάδα και ανέλαβε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε την Ντόρα Μητσοτάκη, τ. Υπουργό Εξωτερικών, τ. Δήμαρχο Αθηναίων και νυν βουλευτή της «Νέας Δημοκρατίας» και απέκτησαν δυο εξαιρετικά παιδιά, τον Κώστα Περιφερειάρχη σήμερα Στερεάς Ελλάδας και τ. Δήμαρχο Καρπενησίου και την Αλεξία. Το 1985 ανέλαβε πολιτικός σύμβουλος του προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας» Κώστα Μητσοτάκη και τον Ιούνιο του 1989 εξελέγη βουλευτής Ευρυτανίας. Στη μακρά δημοσιογραφική του πορεία-σταδιοδρομία ο Παύλος Μπακογιάννης εργάσθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και αργότερα έγινε εκδότης και διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΕΝΑ». Το αλγεινό πρωινό τις 26 Σεπτεμβρίου του 1989 έπεσε νεκρός ύπουλα δολοφονημένος, απο τις σφαίρες της τρομοκρατικής 17 Νοέμβρη.
Το φωτεινό, εμπνευσμένο και ηθικά ευγενές όμως πολιτικό και κοινωνικό σήμα του αλησμόνητου Παύλου, όπως και η αδέσμευτη φωνή και η ελεύθερη σκέψη του, που σηματοδότησαν την δημοκρατική αντίσταση και το αδούλωτο φρόνημα των ελεύθερων Ελλήνων, απέναντι στην χουντικά ανομία των Αθηνών, θα μείνουν για πάντα ανεξάλειπτα στις καρδιές και την ψυχή όλων των Ελλήνων. Αντίο αλησμόνητε Παύλο, αντίο λεβέντη της έντιμης φτωχολογιάς και της βρυσομάνας ηθικά ελληνικής επαρχίας, που σάρκωσες το όνειρο και την ακατάλυτη δύναμη δημιουργίας των Ελλήνων, στην αχανή λεωφόρο του χρόνου. Αντίο ασυμβίβαστε και μαχητικέ δημοκράτη, που σήκωσες κάποτε λεβέντικα στους μεγάλους και περήφανους ώμους σου, την αντίσταση και το δημοκρατικό φρόνημα των αδούλωτων Ελλήνων. Αντίο ευγενή και υψιπετή άνθρωπε, που τίμησες με όλη τη θέρμη και την ζέση της αγνής ψυχής σου, την Πανανθρώπινη αξία, πέρα και πάνω, απο κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές διχοστασίες, κατά το απαράμιλλο «Ως χαρίεν εστ ο άνθρωπος όταν άνθρωπος η» του Μενάνδρου (πόση χάρη έχει ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος).
Σε αποχαιρετά η ραδιοφωνική φωνή της Ντόιτσε Βέλε, σε αποχαιρετούν οι αδέσμευτοι και ελεύθεροι Έλληνες. Σε αποχαιρετούν όλοι άνθρωποι με δημοκρατικό φρόνημα, που ημπορούν να σηκώνουν την κεφαλή, πάνω απο τα κύματα κάθε δεσποτείας και σκοταδισμού. Σε αποχαιρετά ή έντιμη φτωχολογιά και η περήφανη ελληνική επαρχία. Σε αποχαιρετά όλη η Ελλάδα του φωτός, της ελευθερίας του πνεύματος και της δημιουργίας.
Παύλο, Θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας !!!
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
