Με το ταξίδι του στην Ουάσινγκτον, ο Αντώνης Σαμαράς παίζει το τελευταίο του «χαρτί». Και η έκβαση της συνάντησής του με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, μία ημέρα πριν ξεκινήσει o τελευταίος τις καλοκαιρινές διακοπές του, δεν αφορά μόνο την πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης και την παραμονή του ίδιου στην πρωθυπουργία, αλλά στην ουσία έχει να κάνει με το πώς θα μοιάζει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια και πόσες γενιές θα χαθούν.
Η συνάντηση κλείστηκε για να βγάλουν οι Αμερικανοί την «υποχρέωση». Ωστόσο, η εξέλιξη των πραγμάτων δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Η πρόθεση από αμερικανικής πλευράς υπάρχει και το δείχνουν δύο στοιχεία.
Πρώτον, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως προγραμματίστηκε από τους Αμερικανούς ξεχωριστή συνάντηση του Σαμαρά με τον αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι, στην οποία θα συζητηθούν τα συνήθη και γνωστά: Ελληνοτουρκικά, Κύπρος, Σκόπια. Αυτό το έκαναν για να «καθαρίσουν» την ατζέντα της συνάντησης Ομπάμα – Σαμαρά και να μείνει ένα και μόνο θέμα: η διαχείριση του ελληνικού χρέους.
Δεύτερον, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός της ανακοίνωσης πως η συνάντηση του Αμερικανού Προέδρου και του Έλληνα Πρωθυπουργού θα γίνει «κεκλεισμένων των θυρών». Εξαιρετικά ορθή απόφαση που διορθώνει την ατυχή επιλογή να είναι ο Στουρνάρας μέρος της πρωθυπουργικής συνοδείας, όταν οι πληροφορίες μου από «Washingtonians» βεβαιώνουν πως είναι «κόκκινο πανί». Οι διαρροές του Γραφείου Τύπου του ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών κατά την επίσκεψη στην Αθήνα του Αμερικανού Υπουργού Οικονομικών Τζακ Λου θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν γίνει και από τη Γερμανική πρεσβεία. Κι αυτό οπωσδήποτε δεν πέρασε απαρατήρητο.
Τα δύο παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν, τουλάχιστον για όποιον μπορεί να τα αποκωδικοποιεί σωστά, πως οι Αμερικανοί δίνουν στο «παραπέντε» μια ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να διασώσει την Ελλάδα από τα χειρότερα που έρχονται. Διότι είναι σαφές πως ο φαύλος κύκλος που περιγράφεται ως «αποτυχία στόχων- χρηματοδοτικό κενό- νέο μνημόνιο», δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πάμε ολοταχώς για το τέταρτο Μνημόνιο, όπως έχουμε γράψει εδώ και πάρα πολύ καιρό, μόνο που τώρα πλέον οι κοινωνικές «δεξαμενές» ανοχής και αντοχής είναι τελείως άδειες. Εδώ μιλάμε για τα σπίτια του κόσμου κι όποιος δεν βλέπει πως θα αρχίσουν να «μιλούν» οι καραμπίνες σε λίγο, πάσχει από πολιτική τυφλότητα. Όποιος πιστεύει πως ήσυχα ήσυχα θα εγκαταλείπουν ελληνικές οικογένειες τα κατασχεμένα σπίτια τους και θα πηγαίνουν σε πάρκα, λες και κάνουν βόλτα το απόγευμα της Κυριακής, είναι βαθιά νυχτωμένος και πολιτικά αφελής.
Το ερώτημα λοιπόν είναι με ποια στρατηγική πάει ο Σαμαράς να δει τον Ομπάμα; Δυστυχώς η «στρατηγική» Σαμαρά είναι η «στρατηγική» του άτολμου και φυγόπονου ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το ίδιο το Μαξίμου διαρρέει από χθες το βράδυ πως ο πρωθυπουργός θα ζητήσει από τον Ομπάμα να ασκήσει πίεση στην Καγκελάριο Μέρκελ για τη διαχείριση του χρέους της ευρωζώνης. Τι λέτε, σοβαρά; Μόνοι σας το σκεφτήκατε όλο αυτό ή σας βοήθησε και το ΕΛΙΑΜΕΠ;
Οι Αμερικανοί μετά την ιστορία του Σνόουντεν και την αποκάλυψη των παρακολουθήσεων δεν θα σπαταλήσουν κεφάλαιο επιρροής για χάρη της Ελλάδας. Οι Αμερικανοί ωστόσο θέλουν σταθερότητα στην Ελλάδα, τη στιγμή που δρομολογούνται γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου. Για να παίξουν υπέρ μας, η «μπάλα» πρέπει να είναι στο δικό τους γήπεδο. Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να σε βοηθήσουν ουσιαστικά ούτε στο Eurogroup ούτε στην Κομισιόν. Οι Αμερικανοί μπορούν όμως να σε βοηθήσουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ή σε μια σύνοδο των G-20 ή σε μια σύνοδο των G-8.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Σημαίνει το κατά πόσο είναι η Ελλάδα διατεθειμένη και επαρκώς προετοιμασμένη για να κάνει το πρόβλημά της παγκόσμιο. Το να παραμένει το ελληνικό χρέος μια ευρωπαϊκή οικογενειακή υπόθεση που δεν πρέπει να βγει παραέξω, δεν παρέχει προοπτική ουσιαστικής αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους και ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. Η γερμανική στρατηγική οδηγεί σε αποσταθεροποίηση και γενικευμένη κοινωνική σύγκρουση. Το ελληνικό χρέος θα πρέπει από οικονομικό πρόβλημα να αρχίσει να τίθεται στην παγκόσμια ατζέντα ως πρόβλημα ασφάλειας και απειλής της ειρήνης.
Το δημόσιο χρέος είναι επί της ουσίας παγκόσμιο πρόβλημα. Η ευρωζώνη απέτυχε να το επιλύσει με όρους σταθερότητας στο παρόν και βιωσιμότητας στο μέλλον. Αν η Ελλάδα «πέσει», ουδείς μπορεί να γνωρίζει μέχρι που θα φτάσει το «ντόμινο». Μπορεί λοιπόν να αποτελέσει το πεδίο πιλοτικής εφαρμογής μιας νέας αντίληψης «Debt forgiveness» στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας πολιτικής διαπραγμάτευσης. Ναι, εκεί μπορεί να σε βοηθήσει η Αμερική.
Επιτυχία λοιπόν για τον Αντώνη Σαμαρά θα είναι η ανακοίνωση της έκτακτης Συνόδου των G8 στην Αθήνα τον Οκτώβρη, με αποκλειστικό θέμα τη δραστική απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους με όρους σταθερότητας και βιωσιμότητας. Αλλά για να συμβεί αυτό, φεύγοντας ο Σαμαράς από το Λευκό Οίκο πρέπει να έχει πείσει τον Ομπάμα πως αξίζει να το κάνει.
ΥΓ: Το τατουάζ με τη σβάστικα στο χέρι του Κασιδιάρη, δεν μπορεί να σας δώσει και πολύ μεγάλη ανάσα. Το σημειώνω μη τυχόν και έχετε επαναπαυθεί σε αυτό.
