Είδαμε την ταινία Past Lives (Περασμένες Ζωές) πριν από την πρεμιέρα της στο Σαν Σεμπαστιάν και μοιραζόμαστε μαζί σας τις πρώτες μας σκέψεις.
-Γιατί φεύγεις στην Αμερική;
-Επειδή οι Κορεατες [που ζουν στην Κορέα] δεν κερδίζουν το νόμπελ λογοτεχνίας.
ΤοPast Lives [που έρχεται τον Οκτώβριο και στις ελληνικές αίθουσες] ειναι ένας φόρος τιμής στα ασιατικής ανάσας ρομάντζα και το Αμερικανικό όνειρο. Μια νεαρή Κορεάτισσα θα φύγει από τη χώρα της στα 12 της χρόνια για τον Καναδά, μαζί με την οικογένειά της, που παρατάει ζωή και καριέρα με την ελπίδα τα παιδιά να έχουν καλύτερους όρους ζωής και καριέρας. Στην πατρίδα της, μαζί με τις αναμνήσεις της, θα αφήσει και τον πρώτο της έρωτα, έναν συμμαθητή της, με τον οποίον συνήθως ανταγωνίζονται για την πρωτιά.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, έχοντας ήδη μεταναστεύσει για δεύτερη φορά [τώρα από τον Καναδά στη Νέα Υόρκη], θα έρθει τυχαία σε επαφή με εκείνο το αγόρι. Η καρδιά της θα σκιρτήσει, αλλά στο δίλημμα καριέρα / καλύτερη ζωή ή έρωτας / στοργή, θα κερδίσει η πρώτη δυάδα.
Περνούν άλλα 12 χρόνια, και αφού δεν έχουν επικοινωνήσει όλο εκείνο το διάστημα, εκείνος θα έρθει στην Αμερική για να ψάξει αυτό που εγκατέλειψαν. Εκείνη ήδη θα είναι 7 χρόνια παντρεμένη και μετανιωμένη που οι επιλογές της συνέχισαν να είναι εστιασμένες στην καθιέρωση στον ξένο τόπο, παρά στην αναζωπύρωση μιας ψυχραμένης καρδιάς.
Το Past Lives θυμίζει μια μοντέρνα απόδοση του “In the Mood for Love”, με όρους αμερικανοποιημένου free cinema. Το όνειρο της Κορεάτισσας αρχικά να κερδίσει Νόμπελ, μετά Πούλιτζερ και στο τέλος Τόνι, αποκωδικοποιεί τη νοοτροπία των ασιατο-αμερικανών. Αυτή η στοχοπροσήλωση είναι και η καταδίκη της στα ζητήματα της καρδιάς.
«Στην Κορέα έκλαιγα συχνά. […] Δεν μπορείς να κλάψεις στη Νέα Υόρκη»
Η ιστορία των δύο παιδιών που μεγάλωσαν, αγαπήθηκαν και χώρισαν [χωρίς να έχουν περάσει ποτέ από το στάδιο της σχέσης], συγκολλήθηκε από… το κλάμα. Η κοπέλα έκλαιγε για να τραβήξει το ενδιαφέρον και την προσοχή του, ένα χειριστικό παιδαριώδες ταλέντο που έχασε στις ΗΠΑ. «Στην Κορέα έκλαιγα συχνά. […] Δεν μπορείς να κλάψεις στη Νέα Υόρκη» θα πει.
Πρώτη φορά τη βλέπουμε να κλαίει, όταν σε ένα διαγώνισμα ήρθε δεύτερη και εκείνος πρώτος. Το «πρώτος στο χωριό, δεύτερη στην πόλη» θα στιγματίσει το υπόλοιπο των ζωών τους.
Εκείνη αισθάνεται πολύ λιγότερο Κορεάτισσα από εκείνον. Αυτός μένει ακόμα με τους γονείς του στο ίδιο σπίτι. Πήγε στην Κίνα να μάθει μανδαρινικά. Πρώτεψε στις σπουδές του. Αυτή κυνηγά την πρωτιά σε μια άλλη χώρα και συνεχίζει να έρχεται δεύτερη.
Και οι δύο προσπαθουν να μην απολογούνται για τις επιλογές τους. Οι πρωτιές τούς έφαγαν τα χρόνια και τώρα προσπαθούν να το χωνέψουν και οι δύο τους.
Με απλά υλικά γίνονται τα καλύτερα (παγκόσμια) φαγητά
Κάθε πλάνο είναι προσεγμένο, σαν μια ζωντανή εικόνα που περιμένει τη στιγμή τελειότητας για να μεταμορφωθεί σε πίνακα. Τα κάδρα της ταινίας, στα άκρα του πλαισίου της οθόνης, συνήθως χωρισμένα στο 1/3, με κατεύθυνση βλέμματος το πιό ασύνηθες μέρος.
«Ονειρεύεσαι σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Άρα, δεν σε καταλαβαίνω όταν ονειρεύεσαι»
Είναι γνωστό ότι όσο καλά και να μιλάμε μια ξένη γλώσσα, συνήθως ονειρευόμαστε και παραμιλάμε στην πρώτη γλώσσα που μάθαμε ή αυτή που ορίζουμε ως γλώσσα-πατρίδα. Σε μια σαρωτική σκηνή της ταινίας, ο σύζυγος της πρωταγωνίστριας, μοιράζεται τον λόγο που μαθαίνει κορεάτικα: «Ονειρεύεσαι σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Άρα δεν σε καταλαβαίνω όταν ονειρεύεσαι» [άρα και τα όνειρά σου].
Νωρίτερα θα μάθουμε ότι τσακώνονται πολιτισμένα. «Είναι σα να φυτεύεις δύο δέντρα σε μια γλάστρα. Οι ρίζες μας θέλουν να επεκταθούν». Τη στιγμή του ονείρου, οι ρίζες συρρικνώνονται, γιατί τα όνειρα δεν τρέφονται με σταθερότητα και έδαφος.
Το «Ιν Γιόν» και οι στιβάδες άλλων ζωών
Για τους Κορεάτες, το «Ιν Γιον» είναι μια πολύ σημαντική (και σχεδόν αμετάφραστη) έννοια. Είναι αυτό το τυχαίο άγγιγμα σε δύο πουλόβερ, που αν επαναληφθεί 8000 φορές σε 8000 ζωές, οι άνθρωποι που θα το ζήσουν, θα απολαύσουν την εξέλιξη του τυχαίου σε μοιραίου. Μάλλον λοιπόν το «Ιν Γιον» των ηρώων της ταινίας είχε προπορευτεί ή θα ακολουθήσει, καθώς το σωστό άγγιγμα δεν έχει γίνει την κατάλληλη στιγμή.
Όσο η ηρωίδα αναζητά την «αναγνώριση του μετανάστη» που προσπαθεί να εδραιωθεί σε άλλη πατρίδα, τόσο τα δάκρυα της θα γίνονται αληθινά και όχι οίκτου.
Πηγή: ertnews.gr
