Γράφει ο Ιωάννης Π. Χουντής*
Ανεξαρτήτως των απόψεων, που μπορεί να έχει ο καθείς περί της αποκτήσεως ή μη της ελληνικής Ιθαγενείας από παιδιά των οποίων εις εκ των δύο γονέων είναι μόνιμος και νόμιμος κάτοικος της Ελλάδος, οφείλουμε να καταγράψουμε τις αντιτιθέμενες απόψεις ως προς το παρόν Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Εσωτερικού, που πρόκειται να κατατεθεί στην Βουλή την Τετάρτη προς ψήφιση επί της Αρχής και αφορά το σχετικό ζήτημα.
Υποκειμενικώς, φυσικά, πιστεύουμε πως η απόκτηση της ελληνικής Ιθαγενείας προυποθέτει την επαρκή γνώση της ελληνικής εθνικής Ιστορίας, της ελληνικής γλώσσης καθώς και του ευρυτέρου τρόπου ζωής της κοινωνίας της Χώρας μας. Το Νομοσχέδιο προτείνει την απόκτηση της Ιθαγενείας αμά τη εγγραφεί των υποψηφίων για την απόκτησή της στο Δημοτικό. Πολιτικές δυνάμεις, όπως η Νέα Δημοκρατία και το Ποτάμι εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους στην παρατιθέμενη ρύθμιση. Οφείλουμε να συμφωνήσουμε μαζί τους για μία σειρά λόγων.
Ένα παιδί δεν έχει μάθει την ελληνική γλώσσα αρκετά καλά και σε ικανοποιητικό βαθμό μέχρι και την ολοκλήρωση, τουλάχιστον, της πρωτοβάθμιας εκπαιδεύσεως. Το ίδιο ισχύει και για την εκμάθηση, σε ένα βασικό και αδρό περίγραμμα της ελληνικής Ιστορίας αλλά και την εξοικείωση με το περιβάλλον, τα ήθη και τα έθιμα της Πατρίδος μας από έναν μετανάστη δεύτερης γενιάς. Θα μας ρωτήσει κανείς εύλογα: και αυτά τα παιδιά, που γεννήθησαν εν Ελλάδει από γονείς, που κατοικούν στην Χώρα, δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα της Ιθαγενείας; Ασφαλώς. Αλλά όχι από την πρώτη Δημοτικού για λόγους, που προαναφέρθησαν. Ίσως το καλύτερο σενάριο θα αφορούσε την απόκτηση του δικαιώματος μετά την ολοκλήρωση των τριών τάξεων του Γυμνασίου (που συγκροτούν την υποχρεωτική εκπαίδευση όλων των Ελλήνων πολιτών). Εάν μία τέτοια ρύθμιση μοιάζει ακραία, θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει δικαιολογημένη την άποψη, που προυποθέτει την φοίτηση στο Δημοτικό Σχολείο.
Το ζήτημα δεν είναι νομικό αλλά ηθικό και πολιτικό. Η Ιστορία, η Γλώσσα και για πολλούς η Θρησκεία συγκροτούν ένα αξιακό τρίπτυχο, που από κοινού με την λαική παράδοση συγκροτούν το πλέγμα της ελληνικότητος, της ουσιαστικής και αναγκαίας προυποθέσεως της Ιθαγενείας. Ένα τέκνο μεταναστών αμά τη εγγραφεί του στην πρώτη Δημοτικού, με μόλις έξι χρόνια σε αυτή τη χώρα και με τις εγκύκλιες σπουδές του μόλις να αρχίζουν δύσκολα θα έχει κατανοήσει, ενστερνιστεί και υιοθετήσει τα παραπάνω στοιχεία σε μικρότερο ή μεγαλύτερο, πάντως σε κάποια βαθμό! Αυτή είναι η αποκλειστική ratio με την οποία προτείνουμε την απόκτηση της ελληνικής Ιθαγενείας μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του Δημοτικού.
Φυσικά, η ρύθμιση ως έχει θα υπερψηφιστεί αφού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει εκφράσει την στήριξή του αλλά ίσως δεν είναι αργά, μέχρι και την τελική στιγμή, να διαμορφωθεί ένα προτεινόμενο σχέδιο, που αφορά, αγγίζει και εκπροσωπεί ένα ευρύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, μιας και πρόκειται για ένα μείζον ζήτημα, που αφορά τους ιστούς, το πλέγμα και τη συγκρότηση αυτής.
*Ο Ιωάννης Π. Χουντής είναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών ‘’Κέντρο Αστικής Μεταρρύθμισης’’.
