Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Τις τελευταίες ημέρες, αλλά μπορώ να πω και τους τελευταίους μήνες, η δημόσια συζήτηση, μέρος της οποίας αναφέρεται και στην πολιτική ατζέντα του προγράμματος χρηματοδοτικής βοήθειας προς την Ελλάδα δεν θεωρώ ότι εξετάζεται με τις σωστές μεθόδους, με σκοπό να μην επιφέρει και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα επίσης.
Χαρακτηριστικό των όσων ανέφερα αποτελεί η μανιακή αλλά και συνεχιζόμενη αναφορά της Κυβέρνησης στο ζήτημα του χρέους. Οι συγκεκριμένες αναφορές αποτελούν ένα γεγονός και ένα ακόμη αρνητικό χαρακτηριστικό της κυβέρνησης που σταδιακά και σκόπιμα προωθεί την αδιαφορία και την μη προσήλωση στην επιτυχή πορεία των μεταρρυθμίσεων, με απώτερο σκοπό την δημιουργία ονειρώξεων και φρούδων ελπίδων στους εναπομείναντες υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής της.
Pacta sunt servanta
Συμπληρώνοντας την επικεφαλίδα της παραγράφου θα έπρεπε να γνωρίζουν στο Μαξίμου πως οι συμφωνίες είναι για να τηρούνται. Υπό αυτήν την έννοια δεν θα πρέπει να ξεχαστούν για αρχή η περίφημη απόφαση του Εurogroup τον Νοέμβριο του 2012 αλλά και η συμφωνία της 25ης Μαΐου, όπου ρητά και εντόνως περιγραφικά αποφασίστηκε ότι η ελάφρυνση του χρέους θα πέσει ρεαλιστικά στο τραπέζι πριν την λήξη του Μνημονίου το 2018.
Ο λόγος που κάτι τέτοιο είχε συμφωνηθεί τότε ήταν προφανώς για να μπορέσει να έχει φανεί αλλά και να αξιολογηθεί η διαδικασία και οι φάσεις πορείας της ελληνικής οικονομίας. Σε αυτό αποφασίστηκε επίσης να βοηθήσουν και οι διάφορες αναλύσεις βιωσιμότητας του χρέους, αναλύσεις οι οποίες την περίοδο εκείνη ενδέχεται να μας οδηγήσουν σε πιο ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας που θα έχει ακολουθηθεί. Ο απώτερος στόχος θα είναι μία ελάφρυνση του χρέους με τις μορφές που έχουν ήδη από τώρα συζητηθεί και θα έχουν ως σκοπό μία δραστική μείωση του χρέους με την μορφή είτε μείωσης των επιτοκίων είτε ελάφρυνσης του δανεισμού της χώρας στις αγορές.
Οι ονειρώξεις
Μέσα σε όλο το κύμα φαντασίας στο οποίο έχει περιέλθει το Μαξίμου βρίσκουν έδαφος για αναπαραγωγή τα εκάστοτε σενάρια για αναδιαπραγμάτευση και ελάφρυνση του χρέους ακόμη και μέσα στο 2016. Ο λόγος που κάτι τέτοιο συμβαίνει, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, είναι διότι η κυβερνητική πολιτική έχει περιέλθει σε τέτοιο σημείο που καθιστά αναγκαία για τους έχοντες την εξουσία να “αποπροσανατολίσουν” την δημόσια γνώμη με σκοπό να “ελαφρύνουν” το δικό τους χρέος προς την κοινωνία.
Πολλώ δε μάλλον, όταν βλέπουμε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να τονίζει πως η ΕΕ έχει δεσμευθεί για τυχόν αναδιάρθρωση στο χρέος μέσα στο 2016.
Η μορφή της αναδιάρθρωσης
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η ελάφρυνση του χρέους της Ελλάδας, όταν και αν εκείνη θα γίνει, θα έχει χρονικό ορίζοντα μετά το 2016, και γύρω στο 2018. Ενώ επιπροσθέτως, παρ’όλες τις αντικρουόμενες απόψεις για την μορφή της ελάφρυνσης που θα λάβει χώρα εκείνο το διάστημα, αξίζει να σημειωθεί πως αυτή σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν θα περιλαμβάνει γενναίο κούρεμα ονομαστικής αξίας, αλλά τα εξής:
Δραστική μείωση και διευκόλυνση των επιτοκίων και των δανείων του EFSF και
Μέτρα τα οποία θα αποφασιστούν και θα αποτελούν προϊόν συζητήσεων στις διαπραγματεύσεις εντός του 2018, καθώς και μια δεύτερη με μέτρα που θα αποφασιστούν το καλοκαίρι του 2018.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει ορισμένοι να καταλάβουν ότι το αφήγημα περί χρέους μπορεί να είναι ελκυστικό ως προς την δημιουργία εντυπώσεων, υποσχέσεων και βαρύγδουπων δηλώσεων, όμως η αλήθεια και οι καταστάσεις της οικονομικής πραγματικότητας που βιώνει τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα αποτελούν τα ακλόνητα στοιχεία πως η τεχνοκρατική πολιτική που θα ακολουθηθεί σε συνδυασμό με την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων θα αποτελέσει το “κλειδί” για μία καλύτερη συμφωνία για το Χρέος και όχι ένα ακόμη αφήγημα για τους “κακούς Ευρωπαίους και τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού”.
