Γράφει ο Γιώργος Τράπαλης
21 η Απριλίου (τι σύμπτωση!) 2002, Παρίσι:
Στη γαλλική κομεντί Le Nom des Gens (Πες μου το όνομά σου), η Μπαΐα, μια Γαλλοαλγερινή αριστερή ακτιβίστρια που δίνει το κορμί της σε ιδεολογικούς της αντιπάλους με σκοπό να τους προσηλυτίσει, και ο Αρτούρ, ένας μεσήλικας με ήπιο χαρακτήρα αλλά φανατικός οπαδός του σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν, βρίσκονται μαζί να παρακολουθούν έκπληκτοι τον Ζαν Μαρί Λεπέν να περνά πανηγυρικά στον 2ο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.
Η στιγμή που θα καταλήξουν να ψηφίσουν κι οι δυο τον πανούργο συντηρητικό Σιράκ, πέραν από την έναρξη του ειδυλλίου τους, αποτέλεσε το πρώτο καμπανάκι κινδύνου για τη μέχρι τότε ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μετά από χρόνια και διάφορες ερωτικές περιπλανήσεις το ζευγάρι ξαναβρέθηκε και ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου λίγο πριν ο Νικόλα Σαρκοζί νικήσει εύκολα την Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Η ταινία τελειώνει με τους δυο να ατενίζουν το Παρίσι μαζί με το νεογέννητο παιδί τους.
Αυτή η ένωση του παραδοσιακού σοσιαλισμού και του αριστερού ακτιβισμού στο πρόσωπο των δύο Γάλλων πρωταγωνιστών αποτελούσε την ελπίδα των μη συντηρητικών Γάλλων και ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Φρανσουά Ολάντ – με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο τ. Πρόεδρος παραδομένος στα κομματικά του βαρίδια και
στις αριστερίστικες ιδεοληψίες, κατάφερε να γίνει ο πρώτος πρόεδρος που δεν προτάθηκε για δεύτερη θητεία και ουσιαστικά αποδεκάτισε το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Κάπου εκεί, λίγο πριν τις εσωκομματικές εκλογές, εμφανίζεται ο μέχρι πρότινος υπουργός οικονομικών Εμμανουέλ Μακρον, άφθαρτος και φέρελπις, να θέτει ανεξάρτητη υποψηφιότητα.
Εκμεταλλευόμενος στην πορεία της προεκλογικής περιόδου την προβληματική – λόγω σκανδάλων – υποψηφιότητα Φιγιον και τον αυστηρά κομματικό Αμον, πέρασε στον 2ο γύρο ρίχνοντας (;) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το πάλαι ποτέ πανίσχυρο σοσιαλιστικό Γαλλικό Κόμμα. Χρησιμοποίησε την επιτυχημένη του θητεία στο πλέον κρίσιμο υπουργείο της σύγχρονης εποχής, όντας μέλος μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης, κερδίζοντας τις ψήφους του εκλογικού σώματος που παραδοσιακά στήριζε την ευρύτερη “κεντροαριστερά” έτσι ώστε να καταφέρει να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας.
Μα, μια στιγμή! Εδώ έχουμε μια δεύτερη αλληγορία!. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορήθηκε όσο κανείς άλλος πως εκλέχτηκε πρωθυπουργός, υιοθετώντας τη συνθηματολογία της παραδοσιακής κομμουνιστογενούς/ ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο ίδιος στην πραγματικότητα δημιούργησε ένα μωσαϊκό κόμματος που ξεκίναγε από την εθνικοπατριωτική αριστερά, συναντούσε την αντιβασιλική κεντροαριστερά και κατέληγε στο εκσυγχρονιστικό κέντρο. Η σειρά δεν είναι τυχαία. Ο Ανδρέας αντιπολιτεύτηκε στον Καραμανλή ως η “αριστερά της αριστεράς”, κυβέρνησε την πρώτη περίοδο ως ένας σοσιαλιστής ηγέτης και παρέδωσε την πρωθυπουργία κάνοντας μια εκσυγχρονιστική στροφή που επέφερε την ισορροπία και έβαλε τις βάσεις για την είσοδο στην ΟΝΕ. Δε ξέρω αν ο Μακρόν μελετά τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, αλλά ακόμη και το ευφάνταστο “ΕΜΠΡΟΣ”, μας θυμίζει την ευφάνταστη “ΑΛΛΑΓΗ”…
Και ο Αρτουρ; Τι θα ψήφιζε άραγε; Τον κομματικό αλλά και μη νικηφόρο Αμόν ή τον ελπιδοφόρο μα και γεμάτο ερωτηματικά ως προς την κυβερνητική του λειτουργία, Μακρον;
Η μητέρα και 40χρονη, πλέον, Μπαΐα, θα στήριζε της ελπίδες της στον Μελανσόν ποθώντας τη νίκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς ή μπροστά στον φόβο της ακροδεξιάς θυγατέρας του Ζαν Μαρι Λεπεν και του υπερσυντηρητικού Φιγιον θα έκανε δευτέρες, πιο ώριμες σκέψεις;
Τo μόνο σίγουρο είναι πως στον δεύτερο γύρο θα χαμογελούσαν και οι δυο στο τριάρι της rue Bisson…
Θα χαμογελούσαν με την προσδοκία πως για να πας ΕΜΠΡΟΣ θα πρέπει να υποχωρήσεις κάποια βήματα πίσω όπως έλεγε και ο σύντροφος Λένιν …
ΥΓ 1. Τη Δευτέρα που μας έρχεται η Πρωτοβουλία Πολιτών Πειραιά διοργανώνει στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά στις 19.30, μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με την συμμετοχή των ευρωβουλευτών των δυο ελληνικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ- Ποτάμι) που μετέχουν στην συμμαχία προοδευτικών & σοσιαλιστών (Ν. Ανδρουλάκης, Μ. Κύρκος) της πρώην επιτρόπου Α. Διαμαντόπουλου και του υπ. Ευρωβουλευτή της ΔΗΜΑΡ Θ. Μαργαρίτη. Το ερώτημα που τίθεται είναι δεδομένο από την πλευρά του Αρτουρ. Έκανα καλά…;
ΥΓ 2. Όσο για μένα; Θαυμάζω ακόμη τον πλέον επιτυχημένο πρωθυπουργό της Γαλλίας και τελευταίο γνήσιο σοσιαλδημοκράτη. Je suis Lionel …
*O Γιώργος Τράπαλης είναι στατιστικός αναλυτής, μέλος Νομαρχιακής ΠΑΣΟΚ Α Πειραιά και μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών Πειραιά
