Διαπιστώνει ο Κων/νος Μανίκας*
Με το που ανακοινώθηκε η παραχώρηση εκμετάλλευσης των περιφερειακών αεροδρομίων δεν άργησαν οι πρώτες γκρίνιες. Εκποιείται δημόσια περιουσία, θα αυξηθούν τα εισιτήρια, συνολικά δεν δημιουργούν ελλείμματα αυτά τα 14 αεροδρόμια, το τίμημα ήταν μικρό. Στα αυτιά πολλών όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κι ως λογικά επιχειρήματα.
Έλα όμως που δεν πωλείται απολύτως τίποτα! Η εκμετάλλευση τους δίνεται, με πολύ συγκεκριμένους όρους, σε ιδιώτες που έχουν την πρόθεση να επενδύσουν άμεσα 300 εκατομ. ευρώ και 1,4 δις σε βάθος χρόνου. Σε μια περίοδο που αναβάλλονται ή και ματαιώνονται έργα όπως η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου ή η ανάπλαση του Φαληρικού Δέλτα λόγω έλλειψης πόρων είναι τουλάχιστον στρουθοκαμηλικό να παριστάνουμε ότι αδιαφορούμε μπρος στη δυνατότητα γεωστρατηγικής αναβάθμισης των υποδομών, βελτίωσης και διεύρυνσης των προσφερόμενων υπηρεσιών, μετατροπής του σε παράγοντα προσέλκυσης τουριστών και ανάπτυξης παράπλευρων δράσεων που θα τονώσουν την τοπική οικονομία.
Το τίμημα των 1,4 δις ευρώ (12 φορές πάνω από τα υπάρχοντα προ φόρων κέρδη των αεροδρομίων) και η επιπρόσθετη ετήσια καταβολή 23 εκατομ. μόνο ως μη ικανοποιητικό δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Όσο για τη μη ελλειμματική σημερινή εικόνα τους ως σύνολο, καλύπτει τις επιμέρους ανισομέρειες ανάμεσα σε κερδοφόρα και βαθιά οικονομικά, αναποτελεσματικά αεροδρόμια. Γιατί άραγε πρέπει να μας αρκεί το ελάχιστο όταν μπορούμε να μετατρέψουμε αυτές τις επιχειρήσεις σε πολύ πιο εύρωστες;
Μα θα αυξηθούν τα εισιτήρια μετά από 4-5 χρόνια κατά 5 ευρώ. Δεν χρειάζεται καν να λεχθεί ότι μετά από τόσα χρόνια ένα μεγάλο μέρος αυτής της αύξησης θα έχει απορροφηθεί από τον σωρευτικό πληθωρισμό των προηγούμενων χρόνων. Ούτε να τονιστεί ότι το μέρος της αύξησης που πάει στην βελτίωση της ασφάλειας των αεροδρομίων τους προσδίδει κύρος και καθησυχάζει τους εν δυνάμει χρήστες τους. Άξιον απορίας είναι η προεξόφληση από κάποιους ότι θα αγγιχτεί το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο των 18 ευρώ (ανάλογο αντίστοιχων διεθνών αεροδρομίων) και οι διαχειριστές δεν θα κινηθούν με βάση μια πιο ανταγωνιστική λογική.
Μοιάζει ορισμένοι να προτιμούν τη μιζέρια και την καχεκτικότητα τοπικών αερολιμένων χωρίς προοπτική και όραμα, με μόνο αποκούμπι την κρατική χρηματοδότηση μετατρεπόμενα έτσι σε ρουσφετολογικούς θύλακες. Τυπική ιδεοληψία ή διαχειριστική άγνοια; Και τα δυο τελικά στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγούν. Την αντίσταση σε κάθε αλλαγή.
*Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
