Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Υπό κανονικές συνθήκες, η είδηση του θανάτου τεσσάρων αξιωματικών του στρατού την ώρα του καθήκοντος θα προκαλούσε συγκίνηση και θλίψη στην κοινωνία. Άλλωστε, οι άνδρες και οι γυναίκες των ενόπλων δυνάμεων σχεδόν παντού και πάντα τυγχάνουν σεβασμού, για έναν βασικό λόγο: δεν κάνουν απλά ένα τυπικό επάγγελμα, αλλά αντίθετα γνωρίζουν πως κάθε μέρα που πηγαίνουν για δουλειά υπάρχει μια πιθανότητα να μην γυρίσουν σπίτι το μεσημέρι για φαγητό. Ζουν παρέα με τον κίνδυνο, αλλά το δέχονται και επιτελούν ακαταπόνητα το καθήκον τους.
Στην Ελλάδα, όμως, η είδηση του θανάτου τεσσαρων αξιωματικών, μετά την πρώτη ενός στρατιωτικού ελικοπτέρου στο Σαραντάπορο, ήταν ικανή και πάλι να αποκαλύψει το μέγεθος του εξυπνακισμού που κρύβει μέσα του ο μέσος Έλληνας. Ευτυχώς, στην προκειμένη περίπτωση, γλιτώσαμε τις απροκάλυπτες χοντράδες. Πλην όμως, άλλη μια φορά, δεν έλειψαν εκείνοι που βιάστηκαν να εππιρρίψουν συλλήβδην ευθύνες, πριν καν στεγνώσει το αίμα.
Ήταν παλιό το ελικόπτερο. Το κράτος δεν δίνει χρήματα για στρατιωτικές προμήθειες. Το κράτος δεν δίνει χρήματα για τη συντήρηση των πτητικών μέσων. Το ελικόπτερο ήταν κακοσυντηρημένο. Ο πιλότος ήταν κουρασμένος, γιατί εξοντώνονται στις βάρδιες. Τι δεν ακούσαμε, τι δεν διαβάσαμε. Ο καθένας που έχει δύο βασικές γνώσεις περί των στρατιωτικών, αισθάνθηκε την ανάγκη να παρουσιαστεί ως αυτόκλητος στρατιωτικός αναλυτής και ως πραγματογνώμονας που γνωρίζει τις συνθήκες του ατυχήματος. Όλα αυτά, την ώρα που οι αρχές ερευνούν ακόμα και αποφεύγουν τις μεγαλοστομίες.
Το να πεθαίνεις στην εποχή του Internet είναι ένα δύσκολο πράγμα. Σε άλλες περιπτώσεις, ας πούμε στην περίπτωση του θανάτου ενός γνωστού καλλιτέχνη, το facebook μετατρέπεται σε ένα μωσαϊκό αναμνήσεων. Τραγούδια του εκλιπόντος, όμορφες ιστορίες, συνεντεύξεις. Αν ήμουν συγγενής του θανόντος, θα χαμογελούσα με συγκίνηση, γιατί τόσοι άνθρωποι θυμούνται τον άνθρωπό μου με αγάπη. Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις που η καφρίλα δίνει και παίρνει. Θυμάστε τον μακαρίτη τον Στέλιο Σταυρίδη, τον πρώην πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ; Κράξιμο άνευ προηγουμένου, με το χώμα ακόμα νωπό. Τα κοράκια, άλλωστε, δουλεύουν διπλοβάρδιες και ιδίως αυτά που είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο εξυπνακισμός έδωσε και πήρε. Σαν να βρίσκονται σε καφενείο και με απερίγραπτη ελαφρότητα, ο ένας μετά τον άλλον μας έλεγε τον πόνο του. Φταίει η κυβέρνηση, φταίει η προηγουμένη κυβέρνηση, φταίνε τα Μνημόνια, φταίει η προχειρότητά μας, φταίει ο Άκης Τσοχατζόπουλος (το διάβασα και αυτό), φταίει κι εγώ δεν ξέρω ποιος. Υπάρχει μια απλή λύση σε όλα αυτά: να σταματήσουμε να λέμε χαζομάρες και να επιδείξουμε τον δέοντα σεβασμό. Οι άνθρωποι των Ενόπλων Δυνάμεων κάνουν κάθε μέρα το καθήκον τους με αυταπάρνηση.
Το λιγότερο που χρωστάμε στη μνήμη τους, είναι να μην βάζουμε την αποψάρα μας πάνω από το μέγεθος της θυσίας τους.
