Γράφει ο Πέτρος Λάζος
Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν εδώ και κάμποσες ημέρες, για τη “μητέρα όλων των μαχών”, τις αντιδράσεις στο νέο νομοσχέδιο ρύθμισης των εργασιακών συνθηκών στη χώρα. ‘Ένα νομοσχέδιο με τη διαδικασία εισαγωγής και τις αντιδράσεις κατά του οποίου σχετίζονται κάμποσα από τα πλέον “περίεργα” παράδοξα που έχουμε δει στην δύσμοιρη απεργοπατερομάνα Ελλάδα!
Για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κήρυξαν τη μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη μάχη τους κατά της κυβέρνησης. Και συνεπικουρήθηκαν από ολόκληρη την Αριστερά συν το σοβαροφανές ΚΙΝΑΛ. Παρ’ όλα αυτά, μετά βίας εμφανίστηκαν κάποιες λίγες χιλιάδες διαδηλωτών στις πορείες που οργανώθηκαν. Γεγονός παράδοξο για τα δεδομένα της παράταξης αυτής όταν κηρύσσεται “ανένδοτος” και το οποίο σημαίνει ότι ο μεγάλος όγκος των εργαζομένων έχει αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους γίνεται η φασαρία και, απλά, αδιαφορεί. Κακό δεν το λες…
Ταυτόχρονα, η συμμετοχή στη μια και μόνη γενική απεργία, έφθασε σε… αστρονομικά ποσοστά περί το… 5%, ενώ τα υψηλότερα ποσοστά συμμετοχής σε αυτήν(περί το 10-15%) παρατηρήθηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ. Δηλαδή στην απεργία συμμετείχαν κυρίως οι εργαζόμενοι σε δύο εργασιακούς τομείς που το νομοσχέδιο δεν αγγίζει, ούτε κατά φαντασία! Ούτε κατ’ ελάχιστο, μιας και αφορά αποκλειστικά και κατηγορηματικά μόνο τον ιδιωτικό τομέα! Αν αυτό δεν λέγεται “άρπαγμα ευκαιρίας για κοπάνα και περισσότερη τεμπελιά” δεν ξέρω τι λέγεται…
Το περισσότερο παράδοξο απ’ όλα όμως, αφορά το ουσιαστικό περιεχόμενο του νομοσχεδίου. Το οποίο περιλαμβάνει κατ’ εξοχήν φιλεργατικές ρυθμίσεις και, πρακτικά, εκσυγχρονίζει τις δομές του εργατικού νομοθετικού πλαισίου της χώρας, αλλάζοντας τα κρατούντα τον περασμένο αιώνα με τις συνθήκες και παραμέτρους που υπάρχουν και λειτουργούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον. Για ποιον λόγο λοιπόν προσπαθούν κάποιοι να ξεσηκώσουν τον απλό πολίτη και να δημιουργήσουν κάθε λογής προβλήματα;
Ο λόγος διαφέρει ανάλογα το πρόσωπο που προσπαθεί να προκαλέσει το πρόβλημα. Π.χ. οι πολιτικοί κινούνται επειδή βλέπουν μια σοβαρή (νομίζουν) ευκαιρία να μειώσουν την δημοτικότητα και την αποδοχή της κυβέρνησης. Μάλλον όμως, δεν μιλούν πολύ με τους δημοσκόπους και τους ερευνητές τους. Εάν το έκαναν, θα ήξεραν τι δείχνουν τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών και θ’ άλλαζαν πορεία, αστραπιαία…
Εκείνοι βέβαια, που προσπαθούν λυσσασμένα και πάση θυσία να μποδίσουν την θεσμοθέτηση του νομοσχεδίου, είναι οι συνδικαληστές (sic). Οι οποίοι βλέπουν ξεκάθαρα ότι, π.χ. μέσω των προβλέψεων για ηλεκτρονικές ψηφοφορίες στα σωματεία, φτάνει το τέλος της εποχής τους, της εποχής της ντουντούκας. Και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σταματήσουν το τραίνο που φεύγει μεταφέροντας την Ελλάδα στον 21ο αιώνα, να αποτρέψουν το αναπόφευκτο. Ακόμη και οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα για να το πετύχουν. Όποια τους είχε απομείνει, γκρεμίστηκε με το “πηγαίνετε να δουλέψετε” που ξαπόστειλε τους τραμπούκους από τους καταπέλτες της ακτοπλοΐας, μερικές ημέρες πριν.
Όλα αυτά τα παράδοξα και γραφικά, δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από το ψυχορράγημα της νοοτροπίας μιας συγκεκριμένης νομενκλατούρας που καταδυνάστευε την χώρα επί δεκαετίες και ήρθε η ώρα ν’ αλλάξει, ώστε να μπορέσει ν’ αλλάξει και να προσαρμοστεί στο σήμερα η Ελλάδα.
Όσο δε πιο γρήγορα, υλοποιηθεί και εδραιωθεί αυτή η αλλαγή, τόσο το καλύτερο! Για όλους!
Πηγή: capital.gr
