Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Τι κι αν η μεταρρυθμιστική και δημοσιονομική συμφωνία με τους εταίρους μοιάζει να βρίσκεται στον αέρα; Τι κι αν η πραγματική οικονομία φυλλορροεί κάτω από την ασφυκτική πίεση της κρεμάλας μιας νέας διαπραγματευτικής ύφεσης; Στην κυβέρνηση φόρεσαν τα μεγάλα κόκκινα γυαλιά κι όλα σινεμά τα βλέπουν, όπως λέει και το άσμα! Λιάζονται στο εκτυφλωτικό φως της απατηλής ιδεοληψίας τους και πλατσουρίζουν σαν απρόσεκτα παιδιά στο μεταναστευτικό κύμα και την αυξανόμενη παλίρροια της ανομίας που απειλεί να τους πνίξει.
Μπορεί η ελληνική κοινωνία να περιμένει με αγωνία τις εξελίξεις στο Ευρωπαϊκό μέτωπο και να αναρωτιέται αν τελικά θα καταστεί δυνατό να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις τον Μάιο ή θα καταλήξουμε σε τμηματικές καταβολές και χρήση ανταλλακτικών κουπονιών, δεν αδιαφορεί όμως για την εικόνα αποδιάρθρωσης τόσο στην διαφύλαξη της έννομης τάξης όσο και στην αναχαίτιση των μεταναστευτικών ροών που θέριεψαν μετά τις χαλαρές και δήθεν φιλόστοργες κυβερνητικές προτροπές προς τους πρόσφυγες από τη Συρία.
Με το ιδεολογικό αντηλιακό ανά χείρας και το πλατύ θεωρητικό καπέλο να αποκρύπτει σημαντικό μέρος της αλήθειας, επιτρέποντας μια επιλεκτική αίσθηση πραγματικότητας. Ακούν τους ήχους των ατέρμονων αντιεξουσιαστικών καταλήψεων ως περαστικούς γλάρους. Αντιλαμβάνονται ως παροδικό συνωστισμό στην παραλία την μαζική απόβαση παράνομων μεταναστών, που με ευκολία χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως πολιτικοί πρόσφυγες, για να επιχειρηθεί η προώθηση τους στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Γνωρίζουν όμως ότι η νομοτυπία των υπογεγραμμένων διεθνών συμβάσεων θα επιβάλλει την άμεση επάνοδο τους στην Ελλάδα ή την αποβολή μας από τη συνθήκη Σένγκεν και την αυτόματη μετατροπή μας σε τριτοκοσμική χώρα με επιβολή εξονυχιστικών ελέγχων διαβατηρίων από όλο τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο. Γι’ αυτό και ταχύτατα ανασκεύασαν την αρχική ουτοπική δήλωση προσαρμόζοντας την σε πιο ορθολογικά πλαίσια χωρίς όμως και πάλι να δίδεται κάποια λύση ούτε για την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών, ούτε ίδιους τους μετανάστες.
Μια επιλογή αντίστοιχης θεσμικής φαιδρότητας με την πρόθεση για ενοποίηση των υπουργείων Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης συνθέτοντας μια παγκοσμίως πρωτότυπη δομή συνδιαχείρισης του κρατικού διώκτη και του τιμωρού. Μια σκέψη που μάλλον εγκαταλείφθηκε οριστικά κάτω από τον αδυσώπητο ρεαλισμό της διαρθρωτικής και επιχειρησιακής αντίφασης.
Μήπως αντί η κυβέρνηση να γεμίζει με κούφιο αέρα ένα κατεστραμμένο πίσω λάστιχο που διατηρεί το «αυτοκίνητο» σε ασταθή πορεία στέλνοντας το στον τοίχο μέσα σε σφυρίγματα αδιαφορίας, να σταματήσει την ιλιγγιώδη πορεία προς την ασάφεια για να αποκαταστήσει τις βασικές δομικές βλάβες ενός συστήματος που και οι ίδιοι σιγά, σιγά (βλέπε παρεμβάσεις Πανούση) αρχίζουν να συνειδητοποιούν τα αδιέξοδα και την αναποτελεσματικότητα του;
