Γράφει η Γιώτα Μπουγά
Follow @yiotabou
Οι πλαστικές επεμβάσεις είναι μια από τις πιο κερδοφόρες “επιχειρήσεις” -ναι, επιχείρηση κι όχι κλάδος της Ιατρικής- στην Κολομβία. Κάθε χρόνο γίνονται 350.000 πλαστικές επεμβάσεις. Αυτό σημαίνει 978 την ημέρα, 40 κάθε ώρα και τρεις κάθε 5 λεπτά.
Η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη γιατί πολύ απλά οι επεμβάσεις τέτοιου είδους αντιμετωπίζονται ως μαζική επιτακτική ανάγκη. Τρέφονται δε από τον υπερσεξισμό της κολομβιανής κοινωνίας, η οποία περιορίζει τις επαγγελματικές και προσωπικές ευκαιρίες των γυναικών. Συχνά, το «να είσαι όμορφη» είναι ο μόνος τρόπος για να εξελιχθεί και να επιβιώσει μια Κολομβιανή.
Έτσι, τις τελευταίες δεκαετίες, οι γυναίκες της Κολομβίας, σταδιακά, έγιναν τα τέλεια θύματα τόσο μιας τέτοιου είδους σεξιστικής κοινωνίας όσο και της χαλαρής νομοθεσίας που διέπει τις επεμβάσεις.
Τα τελευταία 10 χρόνια, ελλείψει σοβαρής νομοθεσίας, αρκετές περιπτώσεις επικίνδυνων πλαστικών επεμβάσεων είδαν το φως της δημοσιότητας:
Το 2009 το μοντέλο Jessica Cediel έκανε μια επέμβαση στα οπίσθια, με εμφυτεύματα από συνθετικό πολυμερές και μετά από επιπλοκή έπαθε σηψαιμία με αποτέλεσμα να την πλήξει σωματικά και ψυχολογικά.
Το 2014 η Luisa Toscano, μια 20χρονη τρανσέξουαλ, πέθανε μετά από μια πλαστική επέμβαση σε παράνομο κέντρο αισθητικής.
Το 2015, το μοντέλο Angie Mendoza επίσης πέθανε μετά από επέμβαση αυξητικής γλουτών.
Οι αρχές, τέλος, δέχονται πολλές καταγγελίες για αισθητικές επεμβάσεις που πάνε στραβά.
Παρόλ’ αυτά, οι κίνδυνοι από τις πλαστικές επεμβάσεις δεν τελειώνουν εδώ. Για τα θύματα η κοινωνία επιφυλάσσει μια αντιμετώπιση του στυλ «ήθελε και τα έπαθε» και ότι αυτό είναι το τίμημα της ματαιοδοξίας τους. Και υπό μια έννοια, τα θύματα θυματοποιούνται ξανά.
Η κοινωνία κακοποιεί τις γυναίκες με δύο τρόπος, από τη μια τους επιβάλει το ότι χρειάζονται κάποια χειρουργική επέμβαση για να γίνουν όμορφες, αλλά, αν πάθουν κάτι από την επέμβαση, δε θα δικαιωθούν και θα αντιμετωπίσουν την κοινωνική κριτική.
