Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
Είναι εξαιρετικά γοητευτική η ιδέα για ένα «συντακτικό συνέδριο» από ένα κόμμα που σημάδεψε καθοριστικά τη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Κατά πολλούς μάλιστα τη διέλυσε, διαλύοντας τις δομές της στην εκπαίδευση και στη δημόσια διοίκηση. Ένα συντακτικό, λοιπόν, συνέδριο θα ήταν ό,τι πρέπει προκειμένου να καθαρθούν τα ανομήματα τριών δεκαετιών. Είναι το λιγότερο πριν την οριστική διάλυση και τη δημιουργία μιας νέας παράταξης, με αρχές και στόχους προσαρμοσμένους στην ιστορική συγκυρία.
Ο ευφυής Βαγγέλης Βενιζέλος το εμπνεύστηκε, πρώτος από τους αρχηγούς, πριν από τους άλλους που πιστεύουν ότι η εξουσία και μόνο σώζει είτε την κατέχεις είτε είσαι πολύ κοντά στην κατάκτησή της. Δε θέλω να μπω στο πως διοργανώθηκε το συνέδριο και το τι έγινε στο Ειρήνης και Φιλίας γιατί δεν είναι του παρόντος. Απλώς, θα το χαρακτήριζα επιεικώς και υπαινικτικώς ως παλαιοκομματικό.
Επειδή όμως πιστεύω στους συμβολισμούς, ακόμη κι αν θεωρήσουμε την προσπάθεια του Βενιζέλου ειλικρινή, είναι προφανές ότι σκοντάφτει στην ποιότητα στελεχών όπως αυτών που αποθέωσαν τον Γιώργο Παπανδρέου κατά την είσοδό του στο συνέδριο. Η προσωπολατρεία δεν απαγορεύεται σ’ αυτόν τον τόπο, ωστόσο δεν έχει λογική ούτε καν αντοχή η αποθέωση του ανθρώπου που έταξε ότι «λεφτά υπάρχουν» και αμέσως μετά πέταξε τη χώρα στο μπουντρούμι (ανεργία, λουκέτα, φοροεξόντωση, μπάχαλο) του μνημονίου με μυστικές και αδιαφανείς διαδικασίες. Περισσότερα δε χρειάζεται να θυμηθώ γιατί θα μελαγχολήσω.
Και κάτι ακόμη, πιο ανησυχητικό γιατί απλώς οι «ηγέτες» μας δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται την κοινωνική αναταραχή που υφέρπει. Το πως υποδέχθηκαν οι πράσινοι φενταγίν τον Γιωργάκη στο συνέδριο του Βενιζέλου δείχνει ότι, στη χώρα που η αλητεία θεωρείται μαγκιά, ο εμφύλιος είναι κοντά. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα έχουμε μόνο δύο παρατάξεις: μεταξύ των πουλημένων και των βολεμένων μπήκαν σφήνα οι ανεγκέφαλοι…
