Γράφει ο Χρήστος Ηλ. Τσίχλης*
Η Ελληνική κυβέρνηση έχει μία μοναδική ευκαιρία, να βρεθεί στο ίδιο τραπέζι να συζητήσει και να συνασπισθεί ίσως, με τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου οι οποίες αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα όσον αφορά την οικονομική κρίση και θέματα ασφάλειας και λαθρομετανάστευσης. Η περιφερειακή συνεργασία του Ευρωπαϊκού Νότου, με πρωτοβουλίες μέσα στην Ένωση για την κρίση χρέους, είναι μονόδρομος.
Επί της ουσίας, το ΔΝΤ έχει απόλυτο δίκιο όταν διακηρύσσει πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Η οικονομική κρίση προκαλεί δραματικές επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή, δεδομένου ότι η μείωση ή και η απουσία εισοδήματος προκαλεί απώλειες στην ευημερία και ωθεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στη φτώχεια. Η οικονομική κρίση, έχει άμεσες συνέπειες και στην υγεία των Ελλήνων.
Από το 2008, τα επεισόδια εμφράγματος του μυοκαρδίου έχουν σχεδόν διπλασιαστεί.
Το κοινωνικό τοπίο σήμερα στη χώρα μας διαμορφώνεται στη σκιά της χωρίς προηγούμενο χρηματοπιστωτικής κρίσης και της χρεοκοπίας, με τις κοινωνικές ανισότητες να εντείνονται τρομερά και τις στρατιές των ανέργων, των αστέγων, των φτωχών να πυκνώνουν διαρκώς, καταδικάζοντας τον λαό στη δυστυχία.
Με τις διατάξεις των άρθρων 61 και 62 της Συνθήκης της Βιέννης, η διακρατική Συνθήκη με Κράτη ή Διεθνείς Οργανισμούς, όχι απλώς ερμηνεύεται, αλλά και ρυθμίζεται με βάση: α) «την επιγεννόμενη αδυναμία εκτέλεσης» και β) «τη θεμελιώδη μεταβολή των περιστάσεων». Με βάση το άρθρο 61 της Σύμβασης της Βιέννης, ένα Μέρος μπορεί να επικαλεσθεί αδυναμία εκτέλεσης εάν η αδυναμία αυτή είναι αποτέλεσμα: «οριστικής εξαφάνισης ή καταστροφής ενός αντικειμένου-συντελεστή απαραίτητου για την εκτέλεση της Συνθήκης».
Οι Δανειακές Συμβάσεις που έχει συνομολογήσει η Ελλάδα με την τρόικα (ΔΝΤ-Επιτροπή-ΕΚΤ), αφορούν ευθέως δεσμεύσεις Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, και ειδικότερα Δημοσίου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου που υπάγονται κατευθείαν (λόγω και της συμμετοχής του ΔΝΤ) στις ρυθμίσεις και πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης. Δηλαδή, οι υπερκείμενοι κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν ακόμη και τις εσωτερικές έννομες τάξεις των δανειστών Κρατών, είναι κανόνες που υπερισχύουν των Δανειακών Συμβάσεων.
Δεδομένου ότι οι δανειακές συμβάσεις, που αποτελούν διεθνή συνθήκη, δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με τη συνταγματική διαδικασία, οι σχετικές υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές δεν έχουν υπερνομοθετική ισχύ, ως κανόνες διεθνούς δικαίου.
Συνεπώς, όλοι οι-μνημονιακοί-νόμοι μπορεί να καταργηθούν (τυπικά νομικά) με μεταγενέστερο νόμο, με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία οποιασδήποτε σύμβασης. Δεν υπάρχουν νομικά προβλήματα για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα ήθελε να τερματίσει την εξάρτηση της χώρας από τις άδικες και αντιαναπτυξιακές δεσμεύσεις που της επιβλήθηκαν. Όλοι οι νόμοι του μνημονίου μπορεί τυπικά να καταργηθούν με απλή πλειοψηφία.
Ανεξαρτήτως του ζητήματος της ανάγκης ύπαρξης αυξημένης ή όχι πλειοψηφίας για την κύρωση τους, καμιά από τις δύο δεν κυρώθηκε σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η πρώτη κατατέθηκε προς κύρωση, αλλά μετά το σχετικό νομοσχέδιο αποσύρθηκε, η δεύτερη ψηφίστηκε δύο φορές ως σχέδιο, δεν ήρθε όμως ποτέ για κύρωση στη Βουλή μετά την υπογραφή της, όπως θα έπρεπε.
Οι δύο Δανειακές Συμβάσεις (του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου) έπρεπε να κυρωθούν από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος, δεδομένου ότι δεν αποτελούν απλή σύμβαση κρατικού δανείου από αυτές που, κατά πάγια πρακτική, δεν κυρώνονται με τυπικό νόμο.
Σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ.2 του Συντάγματος: Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει.
Διαστάσεις χιονοστιβάδας προσλαμβάνουν, πλέον, οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη κατά του Νόμου 4093/2012 (τρίτου Μνημονίου). Τα σκήπτρα μέχρι τώρα κατέχουν οι δικαστές, οι οποίοι, ενώ συνεχίζουν να καταθέτουν ομαδικά προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, τώρα ξεκίνησαν να καταθέτουν και αγωγές στο Μισθοδικείο. Παράλληλα, μετά την κατάθεση της προσφυγής της ΑΔΕΔΥ στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, και πάλι κατά του Μνημονίου ΙΙΙ, της διαθεσιμότητας και της αυτοδίκαιης αργίας των δημοσίων υπαλλήλων, τη σκυτάλη πήραν οι ένστολοι όλων των κατηγοριών (στρατιωτικοί, αστυνομικοί, κ.λπ.), οι οποίοι κατέθεσαν σήμερα ομαδικές αιτήσεις (προσφυγές). Ειδικότερα, τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων έξι δικαστικών ενώσεων (Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος, Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας, Ένωση Διοικητικών Δικαστών και Ένωση Μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους), προσέφυγαν στο Μισθοδικείο.
Υπενθυμίζεται, ότι όλες οι δικαστικές ενώσεις, αλλά και 602 δικαστές και εισαγγελείς κατέθεσαν προσφυγές κατά του Μνημονίου ΙΙΙ, των μειώσεων των αποδοχών τους και της αναδρομικής (από 1.8.2012) τμηματικής επιστροφής που υποχρεώθηκαν των «αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών» στο Δημόσιο. Ωστόσο,το κράτος δεσμεύεται μόνο εάν απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας ή της ολομέλειας του Αρείου Πάγου κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο.
Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, έστω στο όνομα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» όπως προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας από το 1975, απαιτεί τα 3/5 της Βουλής δηλαδή 180 ψήφους Ελλήνων βουλευτών, σε διαφορετική περίπτωση είναι παράνομη.
* O Χρήστος Ηλ. Τσίχλης είναι Δικηγόρος Αθηνών
