Ανησυχία, η οποία διαρκώς εντείνεται, επικρατεί σε κύκλους βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων, σχετικά με την πορεία κάποιων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, των οποίων τα πλάνα οριακά φαίνεται να βγαίνουν.
Το φάντασμα βλέπετε της αλυσίδας Ατλάντικ, δεν ξεπερνιέται εύκολα…
Το βασικότερο στοιχείο του προβληματισμού έγκειται στις ημέρες εξόφλησης τους, που όσο πάει μακραίνει, γεγονός μάλλον ασυνήθιστο γιʼ αυτές, εξ ου και ο σχετικός προβληματισμός.
Δεν είναι, δε, λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως πιθανές εξαγορές και συγχωνεύσεις θα έδιναν μια κάποια λύση γενικότερα στις επιχειρήσεις του κλάδου, που κατά γενική παραδοχή είναι αρκετές (αριθμητικά) για το μέγεθος της ελληνικής αγοράς.
Προοπτική όμως που ακόμη συναντά σθεναρές αντιστάσεις καθώς φαίνεται ότι δεν μπορούν κάποιοι να δεχτούν πως πλέον δεν έχουν τις δυνατότητες να διατηρήσουν την αυτονομία τους.
Αυτή ωστόσο η εμμονή (κατά την ταπεινή γνώμη αρκετών) έρχεται να υποθηκεύσει ακόμη περισσότερο την μελλοντική τους πορεία. Διότι οι οικονομικές συμπληγάδες οδηγούν σε καθυστερήσεις μισθών, δυσαρέσκεια εργαζομένων (στο χώρο του λιανεμπορίου ειδικά είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί) και εν τέλει κακή εξυπηρέτηση του πελάτη. Άρα, σαφή αντίκτυπο στον ήδη πιεσμένο τζίρο. Άρα, ανατροφοδότηση της ήδη κακής κατάστασης.
Οι παλιές καραβάνες της αγοράς μιλούν για εξαιρετικά βίαιη συγκέντρωση στην παρούσα χρονική συγκυρία… Τόσα και τόσα βαριά ονόματα της επιχειρηματικότητας έχουν δει να «σβήνουν» άλλωστε, πιθανόν κάτι περισσότερο μπορεί να γνωρίζουν.
