Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Όσο κανείς προσπαθεί να σκεφθεί νηφάλια και πέρα από συνθηματολογίες καταλήγει αναπότρεπτα στο γεγονός ότι οποιαδήποτε από τις δύο αποφάσεις του ΝΑΙ και του ΟΧΙ μπορεί να έχει δεινές συνέπειες. Είναι σε μεγάλο βαθμό το δημοψήφισμα η ριψοκίνδυνη παγίδα της κυβέρνησης στην οποία η ίδια έπεσε μέσα; Πιθανόν. Όμως χωρίς το ανακάτεμα της τράπουλας που επιχείρησε ο Τσίπρας την Παρασκευή το βράδυ της 26ης Ιουνίου, ήταν βέβαιο πως η πασιέντζα δεν θα έβγαινε μέχρι την Τρίτη.
Η ξαφνική τορπίλη στη συμφωνία που προκάλεσε το ΔΝΤ στην αρχή της προηγούμενης εβδομάδας έκανε όλους τους σοβαρούς αναλυτές να συμφωνούν ότι ήταν μία προσπάθεια του ίδιου να δραπετεύσει από το πρόγραμμα προτείνοντας μέτρα που η κυβέρνηση και καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κάνει δεκτά. Άμεσα όμως, αντί να προκληθεί εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στους θεσμούς, ήρθαν ενωμένοι με πρόταση την Πέμπτη το βράδυ. Στην κυβέρνηση ήταν πλέον βέβαιοι ότι οι παλινωδίες των θεσμών επιχειρούσαν να καταναλώσουν το χρόνο μέχρι την Τρίτη, οπότε και θα έληγε το ελληνικό πρόγραμμα και η κυβέρνηση θα βρισκόταν μεσοβδόμαδα με το πλέον πραγματικό και εκκωφαντικό τελεσίγραφο των τελευταίων 5 χρόνων. Το δημοψήφισμα ήταν η ριψοκίνδυνη κίνηση που προσπάθησε να προλάβει τη βέβαιη ήττα, μέσα στο σαββατοκύριακο οπότε και θα δινόταν κάποιος χρόνος να αποφευχθεί το bank run. Την ίδια στιγμή όμως, αυτό το δημοψήφισμα σηματοδοτούσε και την ήττα της διαπραγματευτικής στρατηγικής της κυβέρνησης, που θεώρησε ότι μπροστά στον κίνδυνο της ρήξης και του grexit, οι θεσμοί θα υποχωρούσαν.
Τρομάζω στη σκέψη ότι το κυβερνητικό επιτελείο δεν φαντάστηκε ότι θα σκλήραινε η στάση των δανειστών και ότι τουλάχιστον δεν θα τους δινόταν η ολιγοήμερη παράταση που ζήτησαν μέχρι την Κυριακή. Όμως υπήρξε κάτι που με τρόμαξε περισσότερο. Αν όλη αυτή η σκληρή διαπραγμάτευση γινόταν για να καταφέρουν οι θεσμοί συμφωνία με τους όρους τους, τότε γιατί εχθές που ο Τσίπρας έστειλε επιστολή, στην οποία δεχόταν σχεδόν όλους τους όρους, δεν του έδειξαν πράσινο φως αλλά με πρωταγωνιστή το Βερολίνο του έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα; Δεν εξυπηρετούσε αυτή η εξέλιξη τις στοχεύσεις τους;
Η απάντηση είναι ότι δεν εξυπηρετούσε τη στόχευσή τους γιατί πολύ απλά η ατζέντα τους ήδη από την πρώτη μέρα μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου δεν ήταν μία ικανοποιητική συμφωνία. Ήταν η βαθιά και ντροπιαστική αλλοτρίωση της κυβέρνησης που εκλέχθηκε με συνθήματα αριστερά και με προτάγματα κατά της λιτότητας. Έτσι, το δημοψήφισμα τους έδινε τώρα ξαφνικά μία φοβερή ευκαιρία. Να ρίξουν την κυβέρνηση από μέσα και με τη βούλα του λαού, σε ενδεχόμενο «ΝΑΙ». Πλέον στόχος είναι να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση σε παραίτηση και να προκαλέσουν πολιτική αστάθεια με την κλασική συνταγή που δούλεψε πρόσφατα και στην Ουκρανία.
Χωρίς λοιπόν να κλείνουμε τα μάτια στις συνέπειες ενός ΟΧΙ το οποίο – κακά τα ψέματα – η κυβέρνηση δεν θα έχει ιδέα πώς να το χειριστεί, είναι σημαντικό να καταδείξουμε ότι το πολιτικό ρίσκο ενός ΝΑΙ, πηγαίνει πολύ πέρα από τη συζήτηση για τις συνέπειες ενός νέου μνημονίου. Φτάνουμε πλέον να μιλάμε για την προσπάθεια δημιουργίας πολιτικής αστάθειας με παραίτηση της πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης και φυσικά απρόβλεπτες γεωπολιτικές συνέπειες. Απαιτείται σύνεση και νηφαλιότητα την Κυριακή μπροστά στην κάλπη.
Υ.Γ.
Δήλωση κορυφαίου συντηρητικού γερμανού πολιτικού στους Times (1/7/2015):
“Θα κάνουμε τα πάντα για να κερδίσει το “ΝΑΙ”. Μετά θα χρειαστούμε καινούργια κυβέρνηση και μετά θα πρέπει να επιβάλλουμε μέτρα”
