Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Όταν ο Λόγος εννοείται ως ρητορεία, χρεοκοπεί ο πολιτισμός και η πολιτική, ενώ η κοινωνία μετατρέπεται σε αγορά. Αυτό είτε αγνοούν, είτε δεν ενδιαφέρονται πλέον να γνωρίζουν όσα από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζονται την «μνημονιακή» μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα.
Στην περίπτωση που θεωρήσει κάποιος πως ο Λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, ως αυθεντική έκφραση της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αποτελούσε μια συγκριμένη μορφή ολοκληρωμένου στοχασμού με την έννοια της «discourse», αδιάρρηκτα συνδεμένης με «non-discursive» στοιχεία, δηλαδή οικονομικά στοιχεία με την μορφή προγράμματος – όπως αποδεχόμαστε την κατασκευή της πραγματικότητας όλοι οι προοδευτικοί ευρωπαϊστές, ασχέτως αν κινούμαστε στο πλαίσιο της δομιστικής, μεταδομιστικής ή μεταμαρξιστική θεωρίας – δεν θα μπορούσε να κατανοήσει την σημερινή μεταβολή στην ρητορική της ηγετικής του ομάδας.
Σοκάρεσαι, εσύ ο προοδευτικός ευρωπαϊστής που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ως κοινωνική κατασκευή [όπως αυτή ορίζεται κυρίως στο έργο των Saussure, Levi-Strauss, Gramsci, Althusser, Foucault, Derrida, Laclau και Mouffe] από εναρμονισμένα discursive και non-discursive στοιχεία, τα οποία αποκρυσταλλώνουν ταυτότητες και τάξεις πραγμάτων, διαβάζοντας πως ο Δημήτρης Βίτσας ισχυρίζεται ότι «καλύτερα να χρεοκοπήσει μια πολιτική ρητορική παρά μια κοινωνία»!
Αν το έλεγε μόνον αυτός ειλικρινά δεν θα «σοκαριζόμουν», αλλά έλα που αυτό είναι το μήνυμα που επιδιώκει να περάσει πάση θυσία στην ελληνική κοινωνία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην σημερινή συγκυρία, καθώς έτσι πιστεύει πως θα διαχειριστεί καλύτερα την κυβερνητική κρίση (της) που αντικειμενικά προκύπτει μετά την εγκατάλειψη του Πολιτικού της Λόγου (γενικά ως discursive και non-discursive σύνθεση)!
Τι κάνει δηλαδή με δύο λόγια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Υποβιβάζει χυδαία τον Πολιτικό της Λόγο σε απλή πολιτική ρητορική, έτσι ώστε σχετικά εύκολα και καιροσκοπικά, ασφαλώς, να (απο)δεχτεί την «χρεοκοπία» της ρητορείας της ενώπιον ενός σημαντικότερου αγαθού, που είναι η μη-χρεοκοπία της κοινωνίας! Η λέξη «χρεοκοπία», αγαπητέ αναγνώστη, έτσι όπως χρησιμοποιείται, αποτελεί ένα τέχνασμα με την έννοια της συμβολικής βίας του Pierre Bourdieu, μέσω του οποίου η κοινωνία αποκτά περιοριστικά και πολιτικώς παραμορφωτικά την διάσταση της αγοράς, ενώ η κοινωνικότητα μεταβάλλεται υπόρρητα σε επιχειρηματικότητα.
Δυστυχώς το επικοινωνιακό αυτό τέχνασμα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που υιοθετείται ως μηχανισμός σχηματισμού του κεντρικού μηνύματος της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα προς την ελληνική κοινωνία, μετά την φερόμενη ως «συνθηκολόγηση των Βρυξελλών» και την σύμπραξή της με τα λεγόμενα μνημονιακά κόμματα ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, υπονομεύει πλέον αντικειμενικά τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ως προοδευτικό πολιτικό. Μέσω αυτού του μηνύματος προς την ελληνική κοινωνία, είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας που λαμβάνει την διάσταση ενός «άδειου πουκαμίσου»!
Είναι σαν ο Λόγος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να συνθέτει ένα απατηλό μήνυμα προς την ευρωπαϊκή κοινωνία, όπως αντίστοιχα ο Λόγος του ΣΥΡΙΖΑ να αποκρυσταλλώνει ένα κενό περιεχομένου μήνυμα για την ελληνική κοινωνία, το οποίο έρχεται σήμερα να αντικαταστήσει με τον Λόγο και όχι απλώς με την πολιτική ρητορική του νεοφιλελευθερισμού, η κυβερνώσα αριστερά.
Αν θεωρήσεις ότι αυτό που χρεοκόπησε στην Ελλάδα είναι η πολιτική ρητορική του Αλέξη Τσίπρα, υιοθετώντας στην ουσία την πολιτική ρητορική της αγοράς, έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται ως discourse από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, ορίζεις τον καταστατικό χαρακτήρα του πραγματικού στην σημερινή Ελλάδα και στην σημερινή Ευρώπη, προφανώς έξω από τον Πολιτικό Λόγο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Παύεις να είσαι Ευρωπαϊκή Αριστερά, δηλαδή. Και αν δεν είσαι Ευρωπαϊκή Αριστερά, τι ακριβώς είσαι, νομίζεις ότι είσαι, θα αναφέρεσαι από δω και πέρα ότι είσαι και με ποια discursive και non-discursive στοιχεία θα επαναπροσδιορίσεις την κοινωνικοπολιτική σου ταυτότητα;
Κοιτάξτε, αυτοί που μεταμορφώνουν τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα «άδειο πουκάμισο» γνωρίζουν ή θα έπρεπε να γνωρίζουν καλά πως το κενό Λόγου που χαρακτηρίζει πλέον την γενική του πολιτική υπόσταση, μπορεί να καλυφθεί απολιτικά, ασφαλώς, μόνον από την διαπλοκή και με επικοινωνιακού χαρακτήρα τεχνικές που αντιφάσκουν βίαια με το σύγχρονο ήθος και ύφος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Οι έμπιστοι άνθρωποι του Αλέξη Τσίπρα που από αριστερό τον μεταμορφώνουν σε εκφραστή του πλέον χυδαίου, ίσως, πασοκισμού, είναι αντικειμενικά οι καταστροφείς της πολιτικής του προσωπικότητας. Είναι ιλαροτραγωδία ίσως αυτό που συμβαίνει, αλλά την προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα δεν υπερασπίζονται πλέον οι φίλοι του, αλλά μάλλον οι φερόμενοι ως εσωκομματικοί του αντίπαλοι, όπως και η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την οποία ο ίδιος φέρεται να διαπιστώνει ότι βρίσκεται σε «θεσμική δυσαρμονία».
Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η «θεσμική δυσαρμονία», αλλά η σοβαρή πολιτική δυσαρμονία που κατακερματίζει έως ρευστοποιήσεως την προσωπικότητά του. Όσοι αντιλαμβάνονται, εσωτερικεύουν και εμπεριέχονται στον Λόγο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ίσως δεν παρεξηγήσουν την σημερινή μου κριτική και ίσως καταλάβουν τι διαπράττουν παίζοντας με την έννοια της «χρεοκοπίας» και άλλες έννοιες, που προφανώς δεν καταλαβαίνουν και αποσυνδέουν πολιτικάντικα από την αρχαιολογία και γενεαλογία της γνώσης…!
