Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Με μόνο ένα εικοσαήμερο για τις εκλογές και με το ενδεχόμενο είτε μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είτε μιας κυβέρνησης συνεργασίας με βασικό άξονα το ΣΥΡΙΖΑ να πλησιάζει, πλανάται πάνω από τη χώρα ένα κλίμα τρόμου σχετικά με τα σενάρια των πρώτων μηνών της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Οι φόβοι αφορούν κυρίως τις αντιδράσεις των ξένων κέντρων: οι μεν ευρωπαίοι εταίροι και οι πιστωτές θεωρείται ότι θα αντιδράσουν με πιστωτικό γεγονός, με διακοπή χρηματοδοτήσεων, με εξώθηση της χώρας σε χρεωκοπία κ.α. οι δε δυνάμεις που θα επιθυμούσαν μια αποσταθεροποίηση της περιοχής θεωρείται ότι θα πυροδοτήσουν επεισόδια που θα στρέφονται εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας τύπου Ίμια.
Γιατί όμως καλλιεργήθηκε και αναπαράγεται αυτό το κλίμα; Με βάση τις θέσεις του αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που εντάσσεται στο χώρο της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και μάλιστα με ήπιες θέσεις. Φιλοευρωπαϊκό, υπέρ του ευρώ, χωρίς ιδιαίτερες “αντικαπιταλιστικές” ή “επαναστατικές” νότες στο κυβερνητικό του πρόγραμμα, στην ουσία δηλώνει ότι αποβλέπει στον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας και της οικονομίας με μια δόση κοινωνικού κράτους. Ούτε καμιά θέση για κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας θα βρει κανείς πουθενά, ούτε για ίδρυση σοβιετ και ανακήρυξη της Ελλάδας σε λαϊκή δημοκρατία, ούτε για τη δημιουργία κόκκινου στρατού, ούτε καν για την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλιστα, η έλλειψη τέτοιων θέσεων από το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ του έχει στοιχίσει συνεργασίες που έχει ανάγκη με τις δυνάμεις που βρίσκονται στα αριστερά του, το ΚΚΕ και τα εξωκοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα. Προς τί λοιπόν ο πανικός;
Αποτελεί σίγουρα πολιτική αφέλεια να μην αναγνωρίσει κανείς ότι πίσω από τα τρομοσενάρια βρίσκεται μια (πολύ) παλαιού τύπου “αντικομμουνιστική” υστερία, παράδοση στην οποία έχει ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος στην Ελλάδα και διεθνώς, η δεξιά και μάλιστα αυτή των πιο σκούρων και συντηρητικών αποχρώσεων του μπλε.. Δεν πρόκειται όμως μόνο για το φόβο της συντηρητικής παράταξης μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκλογικής ήττας. Κυρίως πρόκειται για το φόβο ενός χρεωκοπημένου πολιτικού προσωπικού μπροστά στην δημόσια αναγνώριση της χρεωκοπίας του και των αλλαγών που πρόκειται αυτή να επιφέρει. Ούτως η άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το μόνο κόμμα που ονειρεύεται τον αστικό εκσυγχρονισμό μιας χώρας το παραγωγικό μοντέλο της οποίας έχει φτάσει κυριολεκτικά στα όρια του. Μορφώματα όπως το Ποτάμι και η Δημιουργία Ξανά το ίδιο πράγμα ευαγγελίζονται απλώς με νεοφιλελεύθερο πρόσημο. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυναμική να γίνει κυβέρνηση και να προχωρήσει στις αλλαγές αυτές. Μαζί με το χρεωκοπημένο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού συντάσσεται και ένα τμήμα του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας το οποίο νοιώθει ότι οι αλλαγές αυτές θα το στείλουν στην άκρη της οικονομικής δραστηριότητας, θα του στερήσουν την προνομιακή του σχέση με τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, οι οποίες τόσα χρόνια αποτελούν τον βασικό πυλώνα του επιχειρηματικού του κέρδους.
Φυσικά η τρομοϋστερία σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κενή περιεχομένου αν περιλάμβανε μόνο την ενδεχόμενη δυσαρέσκεια από ηττημένους ιστορικά πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους. Αφήνεται λοιπόν να εννοηθεί ότι διάφορα επιχειρηματικά και πολιτικά κέντρα, τόσο εγχώρια όσο και διεθνή, αντιδρούν αρνητικά στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Τις πιθανές αντιδράσεις αυτών των κέντρων θα τις εξετάσουμε στο αυριανό άρθρο.
