Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Γράφαμε στο προηγούμενο για τα τρομοσενάρια σχετικά με την ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. λέγοντας ότι υποννοείται από όσους τα καλλιεργούν και τα κυκλοφορούν ότι μια ενδεχόμενη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ για τη διακυβέρνηση της χώρας θα βρει αντιπάλους σε τοπικά και διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα. Επίσης γράφαμε ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίζεται έναν αστικό εκσυγχρονισμό με κοινωνικό πρόσωπο, έναν αστικό εκσυγχρονισμό ο οποίος αποτελεί πολιτικό στόχο και άλλων, νεότευκτων, πολιτικών δυνάμεων όπως το Ποτάμι και η Δημιουργία Ξανά. Οι δυο τελευταίες φυσικά χωρίς κανένα απολύτως κοινωνικό πρόσωπο.
Αυτός ο αστικός εκσυγχρονισμός, ο οποίος θα στραφεί εναντίον των απαρχαιωμένων δομών στην οικονομία και τη διοίκηση και φυσικά ενάντια στον διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, βρίσκει σύμφωνη μια μεγάλη μερίδα της γενιάς των τριαντάρηδων και σαραντάρηδων η οποία, και λόγω του σχετικά υψηλού βιοτικού επιπέδου των δεκαετιών ’80 – ’90, είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει από κοντά ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες και να κάνει τις απαραίτητες πικρές συγκρίσεις. Επιπλέον, η γενιά αυτή βρίσκεται πιο κοντά στις διεθνείς τάσεις λόγω της εξοικείωσης της με τις νέες τεχνολογίες. Νέες μορφές παραγωγής και επιχειρηματικότητας εισάγονται από το εξωτερικό για να συναντήσουν μεγάλα εμπόδια στην πραγμάτωση τους λόγω της κρατικής γραφειοκρατίας και ενός νομικού πλαισίου το οποίο υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί πελατειακές σχέσεις κράτους – επιχειρηματιών και να λειτουργεί ως εργαλείο αναγόμωσης των κρατικών ταμείων (όπως η πρόσφατη νεκρανάσταση του υπέρογκου προστίμου για την ανασφάλιστη εργασία). Πλέον τις ανεπάρκειες αυτές τις βλέπουν και σημαντικά μεγέθη του επιχειρηματικού κόσμου, οι οποίοι βιώνουν το καθεστώς των μεγάλων οικονομικών “τζακιών” ως βασικό εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό της χώρας και στη δική τους επιχειρηματική εξέλιξη.
Στην πολιτική βέβαια δεν μετράνε μόνο οι εξαγγελίες, αλλά και η δυνατότητα να τις υλοποιήσεις. Αυτή τη στιγμή, και αυτό θα έπρεπε να το αναγνωρίζουν ακόμη και οι φίλοι του νεοφίλελεύθερου χώρου, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτή τη δυνατότητα για δυο λόγους. Ο πρώτος, ότι οι άλλοι χώροι που έχουν παρόμοιες προθέσεις δεν έχουν καν σίγουρη την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση. Ο δεύτερος, οι σχέσεις που έχουν αυτοί οι χώροι με κομμάτια του (ιστορικά) χρεωκοπημένου πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου, του κόσμου αυτού που χρόνια τώρα αφήνει τη χώρα με βασική παραγωγική δραστηριότητα (πέρα από τον τουρισμό, την αγροτική παραγωγή και την όποια βιομηχανική δραστηριότητα) τα κακοεκτελεσμένα και υπερχρεωμένα δημόσια έργα. Η δυνατότητα αυτή του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει μια κοινωνική συμμαχία με το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους νέους εργαζόμενους, επαγγελματίες και επιχειρηματίες, η οποία δεν είναι εύκολο να διαρρηχθεί υπέρ των δυνάμεων που, προκειμένου να συνεχίσουν ατιμωρητή την καταστροφική τους συνεργασία, θα ήθελαν ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτύχει.
Με λίγα λόγια, οι διαρθρωτικές αλλαγές που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σύμφωνες με τις διεθνείς τάσεις, έχουν καθυστερήσει αρκετά ήδη και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας εντοπίζει και το ίδιο αυτή την καθυστέρηση. Και όπως η ιστορία έχει δείξει αρκετές φορές ποτέ δεν έχει την τύχη με το μέρος του αυτός που προσπαθεί να καθυστερήσει αλλαγές ώριμες από καιρό. Αυτό το γνωρίζουν άπαντες οι εμπλεκόμενοι.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι, σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και τα τμήματα εκείνα του επιχειρηματικού κόσμου που πολύ θα ήθελαν να συνεχίσει το πράγμα ως έχει, θα συνειδητοποιήσουν ότι το οικονομικό τους συμφέρον βρίσκεται στην εναρμόνιση με την νέα κατάσταση και στη δημιουργία δεσμών με τη νέα κυβέρνηση, δεσμών όχι κατ’ ανάγκη αδιαφανών όπως είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Και φυσικά δεν πρόκειται να στραφούν ενάντια στο επιχειρηματικό τους συμφέρον, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις που εξυπηρετούσαν την προηγούμενη κατάσταση είναι αυτή τη στιγμή διαλυμένες.
Στο αυριανό άρθρο θα ασχοληθούμε με τα σενάρια για τις διεθνείς αντιδράσεις.
