Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Υπάρχουν γρήγοροι χοροί που είναι εύκολο να χάσεις τα βήματα σου και να σκοντάψεις και τότε πρέπει να επιδείξεις επιμονή, θάρρος να ξανασταθείς άμεσα στα πόδια σου και να πιάσεις πάλι τη ρυθμική αλληλουχία. Υπάρχουν και αργόσυρτοι χοροί, λιγότερο περίπλοκοι σε τεχνικό επίπεδο αλλά εξίσου, αν όχι περισσότερο, επιρρεπείς σε λάθη αφού δεν υπάρχει η ταχύτητα για να καλύπτει ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις από το άριστο και κάνει προφανή κάθε παρέκκλιση.
Στην πολιτική η μια ή η άλλη επιλογή μπορεί να σημαίνει στρατηγικό επαναπροσδιορισμό που αλλάζει τα δεδομένα, τους στόχους, τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται. Το τωρινό ιδιαίτερο περιβάλλον θέτει αυτό το πιεστικό δίλημμα (αργός ή γρήγορος χορός) στη σημερινή κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό που πρέπει να αποφασίσει άμεσα αν θέλει να λειτουργήσει ως ένας πραγματικός ηγέτης που σταθμίζει τα γεγονότα και τα αντιμετωπίζει με διορατικό πνεύμα.
Θα επιλέξει τελικά την φρενίτιδα ενός επιταχυνόμενου πολιτικού χορού με αρκετές δόσεις ημιμάθειας, πρόσκαιρου αυτοεκπληρούμενου ενθουσιασμού και περίτεχνου αλλά ανούσιου εντυπωσιασμού; Η βιασύνη στις αποφάσεις, ο ίλιγγος της ταχύτητας η αφέλεια στην αξιολόγηση του χορευτικού συνοδού (συνδιαπραγματευτή) φέρνει συνήθως έλλειψη συντονισμού, μπερδέματα και απρόσεκτες πτώσεις καμιά φορά επώδυνες και αιματηρές.
Από την άλλη, ο πιο αργός πολιτικός χορός είναι μια πρόκληση υπομονής, σταθερότητας, αρμονικής συνεύρεσης με τον παρτενέρ. Οφείλεις να είσαι στιβαρός, προσεκτικός, μεθοδικός και να κάνεις το επόμενο βήμα αφού έχεις σιγουρευτεί ότι έχει ολοκληρωθεί επαρκώς το προηγούμενο. Πρέπει να χαλιναγωγήσεις την έμφυτη τάση για παρορμητικότητα αλλιώς κινείσαι μέσα σε τόνους φαιδρότητας και καταλήγεις να αυτογελοιοποιείσαι.
Ο Τσίπρας βρίσκεται αυτές τις μέρες μπροστά στην επιλογή μιας πιο δωρικής ρυθμικότητας που μπορεί να μην συνεγείρει τα πλήθη το ίδιο με την διεγερτική ορμή του φουριόζου αλλά περιορίζει τις πιθανές απώλειες (προσωπικές και συλλογικές) και στην απορρόφηση από τη δίνη της στιγμιαίας δυναμικής που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα της αφήνοντας πίσω ανεπανόρθωτες ζημιές και χαλάσματα. Αυτή η απόφαση θα σημάνει τη δομική επανατοποθέτηση στο διεθνή χάρτη ή την απομόνωση με ένστικτα αυτόφωτης γεωγραφικής κουκίδας.
Από τον ίδιο θα εξαρτηθεί αν πέρα από την επικοινωνία και τα παιχνίδια συμβόλων και ορισμών θα επιλέξει να παραχωρήσει μέρος της πρώιμης γρηγοράδας προσβλέποντας σε μεσοπρόθεσμα οφέλη ή θα πατήσει το γκάζι της μονογραμμικής διαδρομής αδιαφορώντας για την πρόσκρουση που πλησιάζει. Ο καιρός γαρ εγγύς!
