Σερβίρει ο Γιώργος Ευγενίδης
Readers μου αγαπημένοι, υπερήφανοι πολίτες της χώρας που έχει σταθερή κυβέρνηση και υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση, χαίρετε!
Τον πέρασε τον δύσκολο κάβο της ψήφου εμπιστοσύνης η κυβέρνηση και η αλήθεια είναι πως ανακουφίστηκα. Όλη την Παρασκευή κάτι με έτρωγε, δεν μπορούσα να σταθώ από την αγωνία. Αφού και μια αεροσυνοδό στην πτήση μου την Παρασκευή το πρωί τη ρώτησα «λέτε τελικά να υπερψηφίσει ο Γιάννης Κουράκος» για να εισπράξω ένα επιτιμητικό βλέμμα μαζί με το γαλατάκι του καφέ μου. Σαν τον Τόλη Βοσκόπουλο και εγώ, «Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι» (Αντώνη μου, Πρόεδρε, έχω να συμπληρώσω).
Αλλά τώρα, άκου να δεις κάτι πράγματα δηλαδή, θυμάμαι ένα λατινικό ρητό που το είχαμε δει και στο σχολείο και πολύ μου είχε αρέσει: «Plaudite, amici, comedia finita est!». «Χειροκροτήστε φίλοι, η κωμωδία τελείωσε» είχε αναφωνήσει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αύγουστος. Εγώ, δημιουργική φύση ων, θα την παραφράσω σε «Plaudite, amici, comedia coepta est» (σ.σ. η κωμωδία άρχισε). Γιατί περί κωμωδίας πρόκειται, αν το σκεφτεί κανείς, το κάλεσμα ορισμένων για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Σπύρος Λυκούδης κατ’ αρχήν. Σοβαρός άνθρωπος, πήδηξε από το βυθιζόμενο σκάφος της ΔΗΜΑΡ επειδή αυτό παρεξέκλινε της πορείας του και αυτό-ορθά, ορθότατα-αποφάσισε να μην βυθιστεί μαζί του, θυσιάζοντας τις ιδέες του και το πολιτικό του στίγμα, επειδή η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να πράξει ακριβώς αυτό, προς χάριν μιας μελλοντικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά, τρεις πασόκοι βουλευτές: Νίκος Σηφουνάκης, Δημήτρης Κρεμαστινός, και Θάνος Μωραϊτης. Ω! του θαύματος, κυβέρνηση συνεργασίας ζητούν και αυτοί. Τα ίσια είπαν και οι ανεξάρτητοι Χρήστος Αηδόνης και Γιάννης Κουράκος. Συγκλονίστηκα σας λέω από τη βαρύγδουπη πρόταση που έπεσε στο τραπέζι. Γιατί, όσο βαρύγδουπη ήταν, άλλο τόσο κενή περιεχομένου ήταν.
Έκανα τον κόπο να κάνω δυο τηλεφωνήματα, ένα σε νεοδημακράτη και ένα σε συριζαίο. Κεντρικοί παράγοντες και οι δύο κατά το κοινώς λεγόμενο. Έθεσα το ερώτημα, δημοσιογραφικά, ως έπρεπε, για να εισπράξω το γέλιο των συνομιλητών μου. «Μα κυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ; Και σε έχω για σοβαρό…» μου είπε ο ένας. Δικαιολογήθηκα πρόχειρα και έκλεισα για να μην γίνω περισσότερο ρεζίλι, πάω δε στοίχημα ότι και οι δύο γελούσαν αφού το κλείσαμε.
Για να τα πάρουμε με τη σειρά (όπως λέει και ο Άδωνις, το θύμα του συριζοεμπάργκο), το σενάριο έσκασε αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε τέσσερις μονάδες στη ΝΔ, δεν τσίμπησε όμως στα ποσοστά, οπότε ορισμένοι πάιχτες του συστήματος βρήκαν μια πολύ καλή αφορμή για να ρίξουν το σενάριο που απεργάζονταν καιρό: μεγάλος συνασπισμός κατά τα γερμανικά πρότυπα. Έγινε μια φορά με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σου λέει. Γιατί να μην γίνει και άλλη μια με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ; Λογικοφανές το ερώτημα, πλην όμως όχι λογικό.
Επειδή πολλοί παραπέμπουν στο γερμανικό παράδειγμα, ας τους υπενθυμίσουμε πως η ΝΔ θα μπορούσε να συγκριθεί με τους Χριστιανοδημοκράτες της Άγκελα Μέρκελ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα της Αριστεράς, το Die Linke. Αν ρωτούσατε έναν Γερμανό, αν ποτέ CDU και Die Linke θα μπορούσαν να συνεργαστούν, στην καλύτερη περίπτωση θα εισπράττατε ένα ηχηρό γέλιο.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους και χρειάζονται ένα βολικό περιβάλλον, ώστε οι ίδιοι να έχουν δευτερεύοντα ρόλο. Να μην τους πάρουν τα σκάγια θέλουν. Και φυσικά θέλουν να έχουν ρόλο στην επόμενη μέρα. Αυτό το θέλουν και τα επιχειρηματικά και άλλα κέντρα που κυοφορούν το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού, το ίδιο θέλουν και ανεξάρτητοι ή και άλλοι βουλευτές, οι οποίοι φοβούνται μην δεν επανεκλεγούν. Αν δει κανείς την ατζέντα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, καθίσταται σαφές ακόμα και σε ένα βρέφος πως, όταν ο ένας λέει μέρα και ο άλλος νύχτα, τότε η συνεργασία δεν είναι και η πιο εύκολη λύση.
Εντάξει, αν πιστέψουμε τον Κικέρωνα, η ευημερία του λαού είναι ο υπέρτατος νόμος. Το πολιτικό παιχνίδι όμως έχει και κανόνες, δεν είναι άναρχο. Όποιος δεν τους σέβεται ή επιλέγει να τους αγνοεί, επειδή φοβάται για την προσωπική του επιβίωση την επόμενη μέρα, τότε προσφέρει κακή υπηρεσία στη χώρα.
Τα δεδομένα είναι απολύτως συγκεκριμένα και δεν αλλάζουν κατά βούληση. Για να εξηγήσουμε όμως τα ελατήρια όσων εισηγούνται το απονενοημένο διάβημα του μεγάλου συνασπισμού, το οποίο σημειωτέον θα εκτοξεύσει τη Χρυσή Αυγή, ας κάνουμε την εξής ερώτηση: Ποιος φοβάται το σκοτάδι; Ή πιο συγκεκριμένα, ποιος φοβάται το πολιτικό σκοτάδι;
Επιδόρπια:
1) Συνεδριάζει σήμερα στις 17:00 η Εκτελεστική Γραμματεία της ΝΔ με πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση. Είναι το επόμενο βήμα της επανενεργοποίησης της ΝΔ και της απευθείας διασύνδεσής της με το Μέγαρο Μαξίμου. Το τρίτο θα είναι η συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Όπως μου είπε αρμόδιος κοινοβυλευτικός παράγοντας και αυτή θα γίνει το αμέσως επόμενο διάστημα. Θα γίνει πάντως και αυτό είναι κάτι που το ζητούσαν επίμονα αρκετοί γαλάζιοι βουλευτές.
2) 63 λεπτά μίλησε την Παρασκευή στη Βουλή ο Αντώνης Σαμαράς. 63 λεπτά με το ρολόι. Αυτό δεν ήταν ομιλία, το Μπεν Χουρ ήταν! Πάντως, παρών στη συζήτηση την Πέμπτη, παρών και ομιλητής την Παρασκευή, ο πρωθυπουργός έκανε σερί κοινοβουλευτικής παρουσίας. Και για τους λάτρεις της σημειολογίας, η ομιλία του στη Βουλή ήταν η πρώτη εντός του 2014! Του χρόνου πάλι, δεν είναι και για χόρταση ο Πρόεδρος…
3) Κυκλοφορούν ορισμένοι έξυπνοι και κάνουν λόγο για αναδόμηση του Γκίκα Χαρδούβελη άμεσα. Με την Τρόικα σε εκκρεμότητα και τις συζητήσεις για το χρέος να ξεκινούν. Καλά, αυτοί που τα διακινούν ξέρουν από πολιτική όσο εγώ από χορό της κοιλιάς. Αυτός επελέγη τον Ιούνιο, αυτός, με τα καλά του και τα στραβά του, θα τραβήξει το κουπί τουλάχιστον μέχρι την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν βγει Πρόεδρος, τότε μπορεί να ξαναλλάξει το κυβερνητικό σχήμα, όπως ήταν άλλωστε και ο αρχικός σχεδιασμός πριν έρθει το χαστούκι των ευρωεκλογών.
